Ο θάνατος ενός γονέα, η ακραία φτώχεια ή η μαρτυρία επεισοδίων βίας, είναι πιθανό να αφήσουν σημάδια στο μυαλό ενός παιδιού. Αυτός ο τύπος ολοκληρωτικού, μακροπρόθεσμου “τοξικού στρες” μπορεί να επηρεάσει την καρδιαγγειακή υγεία ενός ατόμου, το ανοσοποιητικό του σύστημα, καθώς και την ψυχική του υγεία στην ενήλικη ζωή.
“Αν έχετε βιώσει μία σωρεία δυσάρεστων εμπειριών μεγαλώνοντας, τότε έχει τεθεί το μυαλό σας σε λειτουργία με τέτοιο τρόπο, ώστε πλέον “προσδοκά” ότι η ζωή είναι ακριβώς έτσι” ανέφερε ο James Perrin, Πρόεδρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής.
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Health Affairs, διαπιστώνει ότι σχεδόν τα μισά παιδιά στις ΗΠΑ έχουν βιώσει ένα ανάλογο κοινωνικό ή οικογενειακό τραύμα.
Για τη μελέτη, η καθηγήτρια οικογενειακής υγείας Christina Bethell του Πανεπιστημίου Johns Hopkins και οι συνεργάτες της , ανέλυσαν στοιχεία από την Εθνική Έρευνα του 2011 -2012 για την υγεία των παιδιών, μια έρευνα σε γονείς 95.677 παιδιών, κάτω των 17 ετών, σε ολόκληρη την χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η έρευνα περιελάμβανε ερωτήσεις σχετικά με εννέα αρνητικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, όπως αναφέρθηκαν από τους γονείς:
ακραία οικονομική δυσπραγία, γονικό διαζύγιο / χωρισμός, συμβίωση με κάποιον χρήστη ναρκωτικών ή με άτομο που αντιμετώπιζε εθισμό στο αλκοόλ, μαρτυρία ή θύμα βίας στη γειτονιά, συμβίωση με κάποιον που ήταν ψυχικά άρρωστος ή είχε τάσεις αυτοκτονίας, μαρτυρία ενδοοικογενειακής βίας, μητέρα που εξέτισε ποινή φυλάκισης, θύμα άδικης μεταχείρισης ή επίκρισης λόγω φυλής / εθνικότητας και θάνατος ενός γονέα.
Η έρευνα περιλαμβάνει τεράστιο αριθμό δεδομένων για το οικογενειακό και το γειτονικό περιβάλλον, τη γονική ευημερία, την εκπαίδευση των παιδιών και την ιατρική τους περίθαλψη καθώς και για την παιδική προσαρμοστικότητα.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι το 48% των παιδιών έχουν βιώσει ένα από αυτά τα παιδικά τραύματα και το 23% βιώνουν δύο ή και περισσότερα. Παιδιά σε ορισμένες πολιτείες εμφανίζουν χειρότερα ποσοστά από τα παιδιά κάποιων άλλων πολιτειών. Για παράδειγμα το New Jersey είχε το χαμηλότερο ποσοστό παιδιών που έχουν βιώσει δύο ή περισσότερα τραύματα (16%), ενώ η Οκλαχόμα είχε το υψηλότερο, στα 33%. Ο παρακάτω χάρτης δείχνει την γενική κατάταξη των πολιτειών:
Τα παιδιά που εκτίθενται σε τουλάχιστον δύο τραυματικές εμπειρίες, είναι 2,5 φορές πιο πιθανό να επαναλάβουν μια σχολική τάξη ή να μην συμμετέχουν στην τάξη τους, σε σύγκριση με εκείνα που δεν είχαν τέτοιες εμπειρίες. Έχουν επίσης πολύ περισσότερες πιθανότητες από τα άλλα παιδιά να υποφέρουν από χρόνια προβλήματα υγείας, όπως άσθμα, ADHD, αυτισμό, και παχυσαρκία.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις ίσχυαν ακόμα και μετά την προσαρμογή των δεδομένων αναφορικά με τη φυλή, το εισόδημα, και την κατάσταση υγείας. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν ένα παιδί γεννιέται κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, μονάχα δύο υπερ-στρεσογόνα γεγονότα μπορούν να το οδηγήσουν σε μια καθοδική πορεία ανάπτυξης.
Οι γιατροί και οι εκπαιδευτικοί μπορούν να μετριάσουν τις αρνητικές επιπτώσεις αυτών των εμπειριών με την παροχή συναισθηματικής υποστήριξης, όπως σημειώνουν οι συγγραφείς της μελέτης, καθώς και με νευρολογικές μεθόδους αποκατάστασης, όπως είναι οι προσεγγίσεις της Ενσυνειδητότητας (Mindfulness training – εκπαίδευση ενσυνειδητότητας).
Οι συγγραφείς συνιστούν επίσης την ιατρική περίθαλψη “trauma-informed” για τα παιδιά αυτά, ένα είδος θεραπείας που λαμβάνει υπόψη της τη ταραχώδη ζωή στο σπίτι τους. Για παράδειγμα, για παιδιά μεταξύ 6 και 17 ετών που βιώνουν τραυματικές καταστάσεις, θα ήταν χρήσιμο να μάθουν τεχνικές, όπως να μένουν ήρεμα και να διατηρούν τον έλεγχο, όταν βρίσκεται αντιμέτωπα με μια αντίστοιχη πρόκληση.
Πηγή: theatlantic.com
socialpolicy.gr