Ντούνης Ανδρέας
Σύμφωνα με τους Sandy Baum και Saul Schwartz η υπερχρέωση ορίζεται ως: «τα νοικοκυριά ή τα άτομα που καθυστερούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους σε μόνιμη βάση».
Αυτός ο εννοιολογικός ορισμός έχει δύο σημαντικά σημεία.
–> Πρώτον, περιλαμβάνει μόνο τα νοικοκυριά τα οποία καθυστερούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους επί μονίμου βάσεως – τα νοικοκυριά που προσωρινώς καθυστερούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους και τα νοικοκυριά που έχουν την ικανότητα αλλά δεν θέλουν να ανταποκριθούν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις θα πρέπει να αποκλειστούν.
–> Δεύτερον, θεωρητικά, κάθε άτομο που έχει πίστωση διατρέχει τον κίνδυνο της καθυστέρησης των πληρωμών. Παρ’ όλα αυτά ο ορισμός περιλαμβάνει μόνο τα άτομα που διατρέχουν σημαντικό κίνδυνο να βρεθούν σε κατάσταση καθυστέρησης των αποπληρωμών του χρέους (Sandy Baum, Saul Schwartz 2006)
Όταν λαμβάνουμε υπόψη μας το επίπεδο του εισοδήματος των νοικοκυριών, μπορεί να σημειωθεί ότι όλα τα νοικοκυριά μπορεί να βιώνουν προβλήματα χρέους. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος μπορεί να έχουν χρέη, αλλά επίσης νοικοκυριά μεσαίου και υψηλού εισοδήματος μπορεί να βιώνουν δυσκολίες.
Ο βαθμός του οικονομικού άγχους από το οποίο υποφέρει ένα νοικοκυριό εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο είναι χρεωμένο και τις πιθανότητες που έχει να ξεπεράσει τέτοια προβλήματα.
Γενικότερα, φαίνεται ότι η υπερχρέωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μία ενδεικτική έννοια του χαμηλού εισοδήματος, καθώς επίσης τα νοικοκυριά μεσαίου και υψηλού εισοδήματος μπορεί να είναι υπερχρεωμένα. Παρόλα αυτά η υπερχρέωση μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σημάδι φτώχειας που ορίζεται ως «η ενισχυμένη έλλειψη αγαθών, δραστηριοτήτων και διευκολύνσεων μέσω της έλλειψης οικονομικών πόρων». Αυτό σημαίνει ότι η υπερχρέωση μπορεί να θεμελιωθεί ως σημάδι φτώχειας μόνο στην περίπτωση της αδυναμίας να αποπληρωθούν χρέη και όχι εξαιτίας μίας ηθελημένης απόφασης.
Επιπρόσθετα, η υπερχρέωση μπορεί να είναι η αρχή της ανικανότητας ενός νοικοκυριού να τα φέρει εις πέρας οικονομικά, καθώς τα άτομα μπορεί να δανείζονται ή να καθυστερούν τις πληρωμές τους για να ανταπεξέλθουν ευκολότερα στις οικονομικές τους δυσκολίες (Julia Gumy, 2007).
Βιβλιογραφία
- Julia Gumy “Explaining Overindebtedness in the European Union” An empirical comparative analysis in selected countries using the ECHP (1996). The Research Group Cambridgeshire Country Council – Paper prepared for the BHPS 2007 Conference Colchester , 5th-7th July 2007, United Kingdom.
- Sandy Baum, Saul Schwartz “How Much Debt Is Too Much? – Defining Benchmarks for Manageable Student Debt“. The College Board, New York, 2006.
Discover more from socialpolicy.gr
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
H Παγκόσμια Οικονομία έχει πίστωση…όπως έχει και χρέωση…
Το θέμα είναι με ποιά κριτήρια γίνεται η διανομή των πιστώσεων και των χρεώσεων στις χώρες αυτού του πλανήτη…
Και φυσικά,εδώ και χρόνια , γνωρίζουμε το πώς διανέμονται αυτά…Με πολέμους ,με εκβιασμούς, με πολιτικές,κάποιες χώρες φορτώνονται το άγχος του χρέους και κάποιες άλλες ,το βάσανο της πίστωσης… Οπως συνέβει πρόσφατα με την χώρα μας…
Το πώς ορίζουν οι Ευρωπαίοι σκεπτόμενοι ,την φτώχεια,την υπερχρέωση και τα περί χαμηλού εισοδήματος ,είναι νομικά παραμύθια…
Επι της ουσίας,η αναδιανομή του εισοδήματος γίνεται με αυθαίρετα κριτήρια.
Οταν το Κράτος δανείζεται για να περνάει καλά το ίδιο και η παρέα του και φορτώνει οριζοντίως τα χρέη του στους υπόλοιπους πολίτες του μέσω της υψηλής φορολόγησης αγχώνοντας τα νοικοκυριά,
τότε ασφαλώς μιλάμε για μείωση εισοδήματος, για φτωχοποίηση,για υπερδανεισμό… Τί θέλουν να μας πούν οι Ευρωπαίοι;