Ντούνης Ανδρέας
Είναι αδιαμφισβήτητη η παρατηρούμενη παγκοσμιοποίηση των μέτρων λιτότητας. Τα μέτρα λιτότητας αποτελούν τον “πολιορκητικό κριό” του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου για δημιουργία συνθηκών ύφεσης. Πολύ χαρακτηριστικό είναι το στοιχείο ότι οι οικονομίες και των τεσσάρων χωρών που εφάρμοσαν αυστηρά μέτρα περικοπών των δημοσίων τους δαπανών (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία) σημείωνουν συνεχώς συρρίκνωση – στην Ελλάδα η οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά έν τέταρτο από το έτος 2009 με το δημόσιο χρέος ως προς το Α.Ε.Π να βρίσκεται στα επίπεδα του 152,6% για το τρίτο τρίμηνο του 2012 από το 149,2% που για το δεύτερο τρίμηνο του ίδιους έτους, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat .
Ας εξετάσουμε μία πιο θεωρητική σκοπιά του τεράστιου και σκόπιμου αυτού παραλογισμού: *Το δημόσιο χρέος δεν δύναται να αντιμετωπιστεί με την περικοπή των δημόσιων δαπανών καθώς η δυναμική του δημόσιου χρέους δεν προσομοιάζει με τα χαρακτηριστικά των χρεών του νοικοκυριού – η μακροοικονομία είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την οικιακή οικονομία με την πορεία του δημόσιου χρέους μίας χώρας να εξαρτάται από ποικίλλους οικονομικούς παράγοντες και δείκτες (όπως χαρακτηριστικά το επίπεδο των πρωτογενών ελλειμμάτων)
O Michael Hudson αναφέρει ότι τα μέτρα λιτότητας θυσιάζουν την παραγωγική οικονομία – {ενδεικτικά για την Ελλάδα αναφέρουμε ότι η εκρηκτική αύξηση της ανεργίας που αποτελεί σαφές αποτέλεσμα των μέτρων λιτότητας έχει δημιουργήσει συνθήκες καθίζησης της παραγωγικής και τεχνολογικής βάσης της οικονομίας. Ο κ. Ρομπόλης σημείωσε (αναφερόμενος σε στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ για το Β’ εξάμηνο του 2012) ότι «υπολειπόμαστε κατά 674.000 θέσεις εργασίας σε σχέση με την απασχόληση του 2008». Για να απορροφηθεί το απόθεμα της ανεργίας θα φτάσουμε στα επίπεδα του 2008 το 2023»} – , την οικονομία της κατανάλωσης και την πραγματική οικονομία. Οι εφικτές και ζωτικές εναλλακτικές προφανώς αγνοούνται ώστε να επωφεληθούν οι προνομιούχοι ελίτ της εκάστοτε κοινωνίας ζημιώνοντας ανεπανόρθωτα και εις βάρος του μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού συνόλου.
Ο Hudson χαρακτηρίζει τα μέτρα λιτότητας ως “οικονομικό πόλεμο κατά ολόκληρης της κοινωνίας, όχι μόνο κατά της εργασίας αλλά και κατά της βιομηχανίας αλλά κυρίως κατά της κυβέρνησης. Στην τελευταία διαπίστωση θα πρέπει να διαφωνήσουμε κάθετα – η υλοποίηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας απαιτεί κυβερνήσεις που στηρίζουν την νέα οικονομική “ορθοδοξία”- τουτέστιν οι κυβερνήσεις (ενίοτε και δίχως να προξενεί έκπληξη με άμεση έστω και προσωρινή τεχνοκρατική διακυβέρνηση βλέπε Λουκάς Παπαδήμος και Μάριο Μόντι). Επίσης ο πόλεμος κατά του βιομηχανικού κεφαλαίου είναι μία αμφιλεγόμενη διαπίστωση καθώς η ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων πραγματοποιείται με την αμέριστη συμπαράστη της εργοδοτικής δύναμης και των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων που εμπλέκονται..
Ο παραλογισμός, δυστυχώς όμως, συνεχίζεται διότι τα συμφέροντα είναι πολλαπλά και διαπλεκόμενα. Οι αυστηρές περικοπές ισχυροποιούν και παγιοποιούν ηγεμονίες και επιτυγχάνουν άριστα να στρώσουν το χαλί για τις νέες κοινωνίες: τις κοινωνίες των τεράστιων και ολοένα και διογκούμενων ανισοτήτων.
Πηγές:
* Η θεωρητική ανάλυση σε αυτό το σημείο βασίζεται έντονα στο βιβλίο Μανιφέστο των Ανήσυχων Οικονομολόγων – Κρίση και χρέη στην Ευρώπη: 10 μύθοι και 22 μέτρα που προτείνουμε για να βγούμε από το αδιέξοδο.
1) http://www.globalresearch.ca/the-austerity-hoax/32183
2) http://www.nytimes.com/2012/10/23/business/global/despite-push-for-austerity-eu-debt-has-soared.html?_r=0
3) http://press-gr.blogspot.gr/2012/08/blog-post_8381.html
4) http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=53810&category_id=89