Ελένη Τομπέα
Άνθρωποι διαφορετικοί, αποδιοπομπαίοι τράγοι, “θύματα” μιας κοινωνίας και μιας λανθασμένης συνείδησης συνόλου.
Ναι, έχουμε ανάγκη να ανήκουμε, να νιώθουμε την αποδοχή. Αποδέχομαι όμως εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου όταν απορρίπτω εκείνον που δε μου “μοιάζει”;
Γιατί είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι!
Με αλλάζω για να κολλήσω στο σύνολο. Με αλλοιώνω καθημερινά για να μπορέσω να έχω μια ζωή “εύκολη” ανάμεσα στους άλλους. Και φτάνω να μην αναγνωρίζω πλέον τον εαυτό μου και να ζω μια ζωή άλλου. Ζωή είναι μόνο η αληθινή. Η ζωή που βαδίζεις με τα δικά σου παπούτσια όσο άσχημα και αν είναι, όσο περίεργα και αν φαντάζουν στους γύρω σου.
Και έρχεται η στιγμή που ο διαφορετικός άνθρωπος “δημιουργεί” το διαφορετικό. Πόσο λάθος σκέφτονταν όλοι! Γιατί η στενή σκέψη δε χωρά τα “μεγάλα”, τα αλλιώτικα! Και προσκυνώ τη διαφορετικότητα, προσκυνώ την ανθρώπινη υπόσταση που “υπομένει” τον εαυτό της και τον τοποθετεί στην άλλη άκρη, απλά και μόνο για να παραμείνει ίδια και σωστή!
Πηγή: word chimes
Discover more from socialpolicy.gr
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
