Στον πυρήνα του έργου του Durkheim “φωλιάζει’’ η ανάλυση της δυϊστικής σχέσης μεταξύ του ατομικισμού και του σοσιαλισμού, κατά την ερμηνεία του Mauss. Ο σοσιαλισμός δεν αναφέρεται σε αυτό το σημείο στις παραδόσεις της επαναστατικής σκέψης που εκπροσωπούσε με θέρμη η Γαλλική πολιτική ζωή από την περίοδο που εκτεινόταν από τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα και μετέπειτα.
Εάν (υποθέσουμε ότι) οι στάσεις του Durkheim αναφορικά με έτερες συνιστώσες του σοσιαλισμού ήταν κατα τι αμφίσημες, οι απόψεις του σχετικά με τον επαναστατικό σοσιαλισμό ήταν ξεκάθαρες και πάγιες. «Η μείζονα κοινωνική αλλαγή δεν συντελέστηκε από την πολιτική επανάσταση».
Σύμφωνα με τον Durkheim, η ιστορία της Γαλλίας στα πρώτα δύο-τρίτα του δέκατου ένατου αιώνα αποδεικνύει έμπρακτα αυτήν τη διαπίστωση. «Ανάμεσα στους πλέον επαναστατικούς ανθρώπους», έγραφε, «η γραφειοκρατική ρουτίνα είναι η πλέον ισχυρή», σε αυτές τις κοινωνίες «η επιφανειακή αλλαγή υποκρύπτει την πλέον άνευρη (monotonous ή μονότονη) ομοιογένεια».
Κατά αυτόν τον τρόπο η πάλη των τάξεων που εκδηλώθηκε τα έτη 1848 και 1870-1871, αντί να αποτελέσει την αφορμή γέννεσης μίας ολότελα καινούριας κοινωνικής τάξη ή ταξικής πραγματικότητας (social order), αποδεικνύει ότι: οι υποφαινόμενες κοινωνικές αλλαγές δεν υιοθετήθηκαν πλήρως από την Γαλλική Κοινωνία – και ότι ακόμη και η ίδια η Γαλλική Επανάσταση του 1789 αποτέλεσμα μάλλον ένα σύμπτωμα παρά μία αιτία. Στο έργο του Η Κατανομή της Εργασίας στην Κοινωνία έδειξε ότι οι ταξικές συγκρούσεις οφείλονταν στο γεγονός ότι η μετάβαση από την μηχανική στην οργανική αλληλεγγύη δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί πλήρως.
Ανάλυση του Anthony Giddens: The Political Sociology of Durkheim
socialpolicy.gr
