Ντούνης Ανδρέας
Για τον Titmuss είναι ξεκάθαρο ότι η μελέτη της κοινωνικής πολιτικής δεν μπορεί να απομονωθεί από την μελέτη της κοινωνίας στο σύνολό της και σε όλες τις διαφορετικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις της. Ένα ουσιαστικό υπόβαθρο για την μελέτη της κοινωνικής πολιτικής είναι η γνώση των αλλαγών στον πληθυσμό, στο παρελθόν, στο παρόν και των προβλεπόμενων στο μέλλον, του θεσμού της οικογένειεας και της θέσης των γυναικών, της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και της έννοιας της κοινωνικής τάξης, της κάστας, της κοινωνικής θέσης και της κοινωνικής κινητικότητας, της κοινωνικής αλλαγής και των επιπτώσεων της εκβιομηχάνισης, της αστεοποίησης και των κοινωνικών συνθηκών, της πολιτικής δομής, του εργασιακού ήθους και της κοινωνιολογίας των βιομηχανικών σχέσεων, των μειονοτικών ομάδων και των φυλετικών διακρίσεων, του κοινωνικού ελέγχου, της πειθάρχησης, της απόκλισης και των τρόπων που η κοινωνιολογία χρησιμοποιείται για να διατηρηθεί η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων (Titmuss, R (1974) Social Policy).
Πρέπει δηλαδή να έχουμε μία ευρεία και σε βάθος κατανόηση των κοινωνικών φαινομένων, χωρίς ωστόσο να ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία πολιτική, η οποία για να είναι αποτελεσματική πρέπει να επιλέγει στόχους και να αντιμετωπίζει τα διλήμματα της επιλογής. Για να μπορέσουμε όμως να την κατανοήσουμε, πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στους στόχους και τα μέσα επίτευξής τους, καθώς επίσης και να μην προσεγγίζουμε την κοινωνική πολιτική σε ένα ιστορικό και κοινωνικό κενό αλλά να την τοποθετούμε κάθε φορά στα συγκεκριμένα ιστορικά, πολιτισμικά και κοινωνικά πλαίσια.
Πάντως, ο Titmuss, στην λειτουργία του κράτους πρόνοιας «έβλεπε» όχι μόνο την προαγωγή της ευημερίας αλλά και την πιθανότητα παραγωγής δυστυχίας (illfare σε αντίθεση με την έννοια welfare) – ένα πολύ σημαντικό σημείο της εν γένει ανάλυσης της λειτουργίας του κράτους πρόνοιας που δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί.
socialpolicy.gr
