Η Ελλάδα των δύο ταχυτήτων: «Η Ελλάδα της μοναξιάς και η Ελλάδα της ανθρωπιστικής κρίσης»

Καραγιάννη Χριστίνα

Σύμφωνα με το άρθρο της Άλεξ Πολιτάκη στην εφημερίδα Guardian[1], στις 11 Φεβρουαρίου 2013, η Ελλάδα διέπεται από βαθιά ανθρωπιστική κρίση. Στο άρθρο της, δίνει ένα διαφορετικό ορισμό από αυτόν που έχουμε έως τώρα συνηθίσει,  αυτόν του απόηχου των φυσικών καταστροφών, επιδημιών ή συρράξεων. Προσεγγίζει την ανθρωπιστική κρίση με οικονομικούς όρους και επισημαίνει τους δείκτες της Ε.Ε. που οριοθετούν την κατάσταση φτώχειας σε μια χώρα. Επιπροσθέτως, καταδεικνύει ότι οι παράγοντες που καθιστούν μια Ευρωπαϊκή χώρα όπως η Ελλάδα, σε ανθρωπιστική κρίση, δεν έχουν συζητηθεί επαρκώς, καθώς υπάρχουν πολιτικοί λόγοι γι’ αυτό.  Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αναγνωρίζοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης, η ελληνική κυβέρνηση και η ΕΕ θα έπρεπε επίσης να αναγνωρίσει ότι τη σημερινή κατάσταση έχει επιφέρει η λεγόμενη οικονομική “διάσωση” της Ελλάδας. Έτσι, οι αρχές έχουν επιλέξει να σιωπήσουν.»

Η Ελλάδα διανύει μόνη της την ταραχώδη αυτή περίοδο. Διαγράφει μια μοναχική τροχιά, ενώ στοιχεία για την αύξηση της φτώχειας, του οικονομικού μαρασμού, της αδυναμίας κάλυψης βασικών αναγκών, την αύξηση της ανεργίας και την αστοχία για επανένταξη των ανέργων, την αδυναμία αποπληρωμών, τις συνθήκες στέρησης και κοινωνικού αποκλεισμού, το φαινόμενο των νεοάστεγων και πλήθος άλλων φαινομένων που περιγράφουν τη χώρα σε ανθρωπιστική κρίση,  μπορούμε να βρούμε σε επίσημες ιστοσελίδες όπως στους Γιατρούς του κόσμου, ΙΝΕ-ΓΣΕΕ κλπ.

– Βήματα προς την αλλαγή του κλίματος, γίνονται με αφετηρία τη διαπίστωση του προβλήματος της βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης που διέπει τη χώρα μας.

Παράλληλο πρόβλημα θεωρείται η αντιμετώπιση της Ελλάδας ως εξωτερικό σκληρό σύνορο από την Ε.Ε.Σύμφωνα με έρευνα που διεξάγει η Picum[2], επισημαίνει ότι: «Υπάρχει τεράστια υποκρισία από την πλευρά της Ε.Ε. Γι’ αυτούς, η Ελλάδα θεωρείται η πίσω αυλή στην οποία βγάζουν τα σκουπίδια. Και την κατηγορούν από πάνω για ζητήματα τα οποία αδυνατεί εκ των πραγμάτων να αντιμετωπίσει. Το κυριότερο πρόβλημα είναι η Συμφωνία του Δουβλίνου-2 με την οποία μας απαγορεύεται να προωθήσουμε τους λαθρομετανάστες στο σημείο απ’ όπου ήρθαν. Έρχονται από τα βάθη της Ασίας άνθρωποι απελπισμένοι, για να περάσουν στην Ευρώπη και φτάνοντας στην Ελλάδα εγκλωβίζονται. Αν μιλήσεις με όλους αυτούς, δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα.» Στις 3 Δεκεμβρίου του 2012, περισσότεροι από 90 συμμετέχοντες μετείχαν σε ημερίδα στην Αθήνα με τίτλο  «Η σιωπηλή ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα: Η επινόηση στρατηγικών για τη βελτίωση της κατάστασης των μεταναστών στην Ελλάδα.»

Ως εκ τούτου, η απάντηση της Διεθνούς Ανθρωπιστικής Κοινότητας στην ελληνική κυβέρνηση και την Ε.Ε., είναι να γίνει η χώρα ένα πεδίο ανθρωπιστικής δράσης. Οι διοργανωτές της εκδήλωσης, οι οργανώσεις PICUM, i-RED ΙΔΙΕ / Ινστιτούτο Για

Τα Δικαιώματα, Την Ισότητα & Την Ετερότητα, Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, Γιατροί του Κόσμου Ελλάδα, και Διεθνής Αμνηστία – Ελληνικό Τμήμα, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα και κάνουν βήματα για την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ελλήνων και μεταναστών στη χώρα.

Την Ελλάδα επισκέφτηκε, επίσης, ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που διορίστηκε από το Συμβούλιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Σέφας Λουμίνα,  από τις 22-27 Απριλίου 2013, στα πλαίσια μιας διερευνητικής αποστολής για την αξιολόγηση της επίπτωσης που έχουν τα μέτρα λιτότητας στη χώρα. Η έκθεσή του, που έχει στόχο την εξεύρεση της ισορροπίας μεταξύ λιτότητας και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, θα υποβληθεί στο Συμβούλιο τον Μάρτιο του 2014[3]. Φρόνηση και Μεσότης, όπως μας δίδαξε ο Αριστοτέλης.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Εφόσον το ζητούμενο είναι να εξέλθει η ελληνική κοινωνία από τη μοναχικότητά της, προκειμένου να αντιμετωπιστούν μια σειρά προβλημάτων, τότε κάθε βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι καλοδεχούμενο.