Ελένη Τομπέα-Υπάρχουν πολλές ψυχολογικές αναλύσεις που προσδίδουν στην αποτυχία και σε κάθε δυσκολία ένα θετικό στοιχείο. Αυτό το στοιχείο δεν είναι άλλο απο την ίδια την εμπειρία του αρνητικού γεγονότος που θα λειτουργήσει ως βάση για να πατήσουμε στα πόδια μας και να ανεβούμε πάλι στην επιφάνεια της αξιοπιστίας μας, πιο δυνατοί απο πριν. Μέσα σε όλη αυτή την επίπονη ψυχολογικά διαδικασία φωλιάζει η απογοήτευση, απογοήτευση για τον ίδιο μας τον εαυτό ή για τις εκάστοτε συνθήκες και συγκυρίες που μας οδήγησαν σε μια αποτυχία, σε μια δύσκολη και δυσμενή θέση. Όπως και στη διαδικασία του πένθους, έτσι και σε αυτή τη διαδικασία θα πρέπει κανείς να βιώσει την απογοήτευση, μέσα απο την οποία θα ανασυγκροτηθεί -σκεπτόμενος τα λάθη του, τις αδυναμίες του, εναλλακτικές μεθόδους εξόδου μιας δεδομένης αρνητικής κατάστασης- ώστε να μπορέσει να αποκτήσει πάλι τον πλήρη έλεγχο.
Έτσι οδηγείται κανείς απο τον προθάλαμο της απογοήτευσης στο δωμάτιο της ελπίδας. Η ελπίδα, η τροφός όλων των ανθρώπινων ψυχών, συνοδεύει τον άνθρωπο απο την αρχή της ύπαρξης του και είναι αν θέλετε ένα στοιχείο απαραίτητο για την ίδια του την ύπαρξη, ένα βασικό συστατικό για να συνεχίσει να πορεύεται σε μια ζωή που δείχνει απο πολύ νωρίς την πεσιμιστική της φορεσία με χρώματα σκούρα και με γκρίζα σύννεφα που σκοτεινιάζουν τον ορίζοντα. Μα είναι στη φύση του ανθρώπου, το μεγαλύτερο όπλο του ενάντια σε όλα αυτά που είναι ικανά να τον αφοπλίσουν και να τον αφήσουν να βουλιάζει σε ένα βάλτο απογοήτευσης, το να ελπίζει πάντα για καλύτερες μέρες, να ελπίζει πάντα για το αδύνατο, ίσως ακόμη και για μια νίκη ενάντια στην παγιωμένη τέλεση του θανάτου. Η έλλειψη ή καλύτερα το χάσιμο της ελπίδας ισούται με έναν πρώιμο θάνατο, ένα ψυχικό θάνατο που μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα άδειο δοχείο χωρίς σκοπό. Φανταστείτε τον άνθρωπο να ακροβατεί πάνω στο λεπτό σχοινί της ζωής με την ελπίδα για κοντάρι ισορροπίας. Όσο μεγαλύτερο το κοντάρι, τόσο καλύτερη ισορροπία για να συνεχίσει να πορεύεται μέχρι το τέλος.
Στο δωμάτιο αυτό της ελπίδας λοιπόν, θα πρέπει κανείς να συναντά τον εαυτό του. Η ελπίδα σε μια αναγέννηση θα πρέπει να συντροφεύεται απο πίστη στον ίδιο μας τον εαυτό και στις δυνάμεις του για να μπορέσει να ευδοκιμήσει τους καρπούς της. Απο τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ο άνθρωπος θα πρέπει να μπολιάζεται με αγάπη και με αυτοσεβασμό, με κατανόηση των αδυναμιών του αλλά και με επιβολή των δυνατοτήτων του πάνω στην ίδια του την ύπαρξη για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις ταραχώδεις καταστάσεις που θα παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια της ζωής του. Πίστη στην ανθρώπινη του πλευρά που μπορεί να δημιουργήσει τις απαραίτητες προυποθέσεις για να ανοίξει όσον το δυνατόν περισσότερες πόρτες σε ευκαιρίες.
Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει την απογοήτευση, την ελπίδα και την πίστη με τις τρεις μοίρες των αρχαίων Ελλήνων. Η απογοήτευση ως άλλη Κλωθώ μπλέκει τον ιστό της μαζί με το νήμα της ζωής, η ελπίδα ως Λάχεσις δίνει το δώρο της μαζί με το μοίρασμα των κακών πεπρωμένων και η Άτροπος-πίστη το όπλο της για να μεταβάλλει κανείς την ίδια του τη μοίρα. Υπάρχει όμως μια διαφορά με τις μοίρες των αρχαίων και τα μερίδια της ελπίδας και της πίστης που αναλογούν στον καθένα. Δεν πρόκειται για μερίδια που παίρνει κανείς απο ένα σύνολο αλλά για μερίδια που ο καθένας επιλέγει να αποδόσει στην ίδια του τη ζωή.
socialpolicy.gr
