Η κοινωνία μπορεί να ειδωθεί ως μία ηγεμονική κοινότητα, που τηρεί την συνοχή της μέσω ενός ηγεμονικού πολιτικού Λόγου. Ο συγκεκριμένος Λόγος αναπαράγει και μετασχηματίζει την κοινωνία μέσω της ανταγωνιστικής αλληλεπίδρασης με έτερους Λόγους (Christensen 1999 og 2000)
Εν γένει, η πολιτική ασχολείται με την εκφορά των ειδικών συμφερόντων και τον αποκλεισμό των αντίπαλων συμφερόντων. Ως κανόνας, μόνο μέσω της δημιουργίας συμμαχιών μεταξύ των φορέων και μέσω της δημιουργίας ενός ηγεμονικού project μπορεί να διατηρηθεί η κοινωνική ισχύς. Ένα ηγεμονικό σχέδιο θα πρέπει να υποστηρίζεται από έναν ηγεμονικό Λόγο.
Τα επιστημονικά παραδείγματα και οι πολιτικοί Λόγοι αποτελούν διαφορετικά πλαίσια: διαφέρουν ως προς τον σκοπό, τη λειτουργία, και τη λογική τους.
Ο σκοπός του πολιτικού Λόγου είναι η δημιουργία πολιτικής συνεννόησης και υποστήριξης μεταξύ των πολιτικών φορέων για συγκεκριμένες πολιτικές λύσεις – με ταυτόχρονο αποκλεισμό έτερων και μη επιθυμητών λύσεων.
Ο σκοπός του επιστημονικού παραδείγματος, είναι συγκεκριμένα, η δημιουργία γνώσης και συνεννόησης εντός της επιστημονικής κοινότητας. Αυτό σημαίνει ότι δίδεται έμφαση στο θεωρητικό στοιχείο (οι επεξηγηματικές και ερμηνευτικές διαστάσεις), ενώ παράλληλα στα κανονιστικά στοιχεία και τα στοιχεία που βασίζονται στην δράση – πράξη *(praxis-oriented) δίδεται σαφώς μικρότερη έμφαση.
Συχνά παρατηρείται μία συσχέτιση μεταξύ των επιστημονικών παραδειγμάτων και των πολιτικών Λόγων, καθώς τα παραδείγματα των κοινωνικών επιστημών ορισμένες φορές μπορούν να καθοδηγήσουν έναν πολιτικό Λόγο.
– Μετάφραση/Απόδοση: Ντούνης Ανδρέας
____________________________
Πηγή: Erik Christensen, The rhetoric of «rights and responsibilities» in «workfare» and «citizens’ income» paradigms/discourses in Denmark in a labour history perspective
