Του Νίκου Σαραντάκου
Ένα καινούργιο παραμύθι κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες στο ελληνικό Διαδίκτυο, ένα κείμενο που διατείνεται ότι “Μιλώντας ελληνικά διατυπώνουμε μαθηματικές εξισώσεις” και έχει ήδη διαγράψει εντυπωσιακή πορεία, αφού έφτασε να δημοσιευτεί σε προβεβλημένους ιστότοπους σαν το “σκανδαλοθηρικό” παράρτημα του yahoo.gr (το οποίο βέβαια έχει και στο παρελθόν δημοσιεύσει απίστευτες μπαρούφες περί γλώσσας), ή τον γνωστό κυπριακό ιστότοπο CyToday. Κάποιοι φίλοι, και όχι ένας ή δύο, μου ζήτησαν να το σχολιάσω, κι έτσι προέκυψε το σημερινό άρθρο.
Δεν αξίζει να αναδημοσιεύσω ολόκληρη την ηλεμπαρούφα, θα σχολιάσω μερικά σημεία της. Στην αρχή, ο συντάκτης της διατείνεται ότι Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία γλώσσα. Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο. Συνεχίζει: Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός.
Θα τα έχετε ξανακούσει αυτά, όταν είπαμε για τους λεξάριθμους, αλλά βέβαια εδώ έχουμε μια θεμελιώδη παρεξήγηση. Το γεγονός ότι στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν τα γράμματα του αλφαβήτου ως σύμβολα αναπαράστασης των αριθμών, σε ένα όχι και πολύ βολικό αριθμητικό σύστημα (δοκιμάστε να κάνετε πράξεις και θα δείτε πόσο δύσκολο, αν και όχι αδύνατο, είναι), δεν σημαίνει ότι τα γράμματα είχαν εγγενώς αυτή την ιδιότητα, εννοώ την αριθμητική αξία. Αυτό είναι αντιστροφή της πραγματικότητας. Την αριθμητική αξία την προσλάβανε τα γράμματα μόνο αφού έγινε η αντιστοίχιση, δεν την είχαν ανέκαθεν.
Ποια είναι η αριθμητική αξία κάθε γράμματος, θα το θυμάστε. Αν το έχετε ξεχάσει, ιδού ο πίνακας:
Α Β Γ Δ Ε F Ζ Η Θ
1 2 3 4 5 6 7 8 9
Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Q
10 20 30 40 50 60 70 80 90
Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω ϡ
100 200 300 400 500 600 700 800 900
(κόππα για το 90, σαμπί για το 900).
Ο συντάκτης της ηλεμπαρούφας υποστηρίζει όμως ότι “Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα [σε] λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν“. Και για να το αποδείξει, φέρνει, μεταξύ άλλων, το εξής παράδειγμα:
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1
Αν όμως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το άλφα, ως πρώτο γράμμα, έχει λεξάριθμο που οδηγεί τελικά στο 1, κάτι ανάλογο θα έπρεπε να συμβαίνει και με τα επόμενα γράμματα, έτσι δεν είναι; Γιά να δούμε….
ΒΗΤΑ 2+8+300+1 = 311, 3+1+1 = 5. Θα περιμέναμε 2 και όμως βγήκε 5
ΓΑΜΜΑ, 3+1+40+40+1 = 85 = 13 = 4. Θα περιμέναμε 3, αλλά βγήκε 4
ΔΕΛΤΑ, 4+5+30+300+1 = 340 = 7 Εδώ έπρεπε να βγει 4, αλλά βγήκε 7. Και ούτω καθεξής στα επόμενα:
ΕΨΙΛΟΝ, 5+700+10+30+70 + 50 = 865 = 19 = 1
ΖΗΤΑ, 7+8+300+1 = 316 = 10 = 1
ΗΤΑ, 8+300+1 = 309 = 12 = 3
ΘΗΤΑ, 9+8+300+1 = 318 = 12 = 3
ΙΩΤΑ, 10+800+300+1 = 1111 = 4
Από τα εννιά πρώτα γράμματα, έναν μόνο έχει λεξάριθμο που να συνδέεται με τη σειρά του στο αλφάβητο, 1/9 δεν είναι και πολύ σπουδαίο σκορ, ακριβώς ίδιο με τη μαθηματική ελπίδα όταν διαλέγουμε τυχαία έναν αριθμό από τους εννιά μονοψήφιους (το μηδέν εδώ εξαιρείται, αφού δεν μπορεί να είναι άθροισμα ακεραίων). Συμπέρασμα; Καμιά “νομοτέλεια” δεν υπάρχει στο παράδειγμα ΑΛΦΑ = 532 = 1, πρόκειται για απλή σύμπτωση.
Συνεχίζει η ηλεμπαρούφα.
Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.
Εδώ έχουμε την απίθανη θεωρία ότι σε όλες τις άλλες γλώσσες υπάρχει η αυθαιρεσία του γλωσσικού σημείου, όπως δέχεται η επιστήμη της γλωσσολογίας μετά τον Σοσίρ, αλλά τα ελληνικά, επειδή προφανώς μας τα έδωσε ο Θεός, εξαιρούνται! Είναι αυτό που λέει το Λερναίο κείμενο “πρωτογένεια” της ελληνικής γλώσσας και το οποίο κανείς γλωσσολόγος δεν το δέχεται αλλά και κανείς οπαδός του Λερναίου δεν έχει επιχειρήσει να το αποδείξει. Για τις “στείρες” γλώσσες, που φαίνεται να είναι πρωτότυπη συμβολή του συντάκτη τούτου του κειμένου, θα πούμε παρακάτω.
Στη συνέχεια έχουμε απλή και άδολη σαχλαμάρα:
η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα.
Να παρατηρήσω μόνο ότι η λέξη “σώστικα” δεν υπάρχει στα αρχαία, ότι στα λατινικά δεν έγινε swstika (λαθροχειρία, ξεχνάμε το a έτσι που να μοιάζει οπτικά με την ανύπαρκτη ελληνική λέξη), ότι το w δεν υπήρχε στο παλιό λατινικό αλφάβητο, και ότι σύμφωνα με τους πάντες η λέξη σβάστικα (Swastika στα γερμανικά) είναι λέξη σανσκριτική, με τη σημασία “καλότυχος”, από το svasti- “ευεξία, καλή τύχη”, που προέρχεται από το su “καλά”, συγγενικό με το ελλ. ευ, και το asti (“είναι”, συγγενικό με το ελλ. εστί). Θα συμφωνήσω όμως με τον ανώνυμο συντάκτη στο σημείο που βρίζει τους Ναζήδες.
Στη συνέχεια, ο συντάκτης υιοθετεί έναν ακόμα αγαπημένο λερναίο μύθο, ότι τάχα η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από Η/Υ. Είναι περίεργο πώς το διαβάζουν αυτό άνθρωποι που περνάνε όλη τους τη μέρα με κομπιούτερ, και δεν εξεγείρονται, ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι οι υπολογιστές μόνο τον κώδικα μηχανής δέχονται, σειρές ατέλειωτες από 0 και 1. Κι έπειτα, που βρίσκονται τάχα αυτοί οι υπολογιστές που δέχονται μόνο ελληνικά; Σε ποια υπόγεια ραββινικά εργαστήρια κρύβονται; Δεν τους φανέρωσε ούτε ο Σνόουντεν; Αλλά ας ακούσουμε τον συντάκτη, που δίνει μια νέα σημασία στον όρο μαθηματικότητα:
Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.
Δεν είναι εντελώς άσχετες. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει αντιστοιχία, π.χ. comPosition – σύνθεση, exPosition – έκθεση, prePosition – πρόθεση, disPosition – διάθεση, η οποία αντιστοιχία υπάρχει ήδη στα λατινικά. Bέβαια, η ιδέα ότι τέτοιες αφηρημένες λέξεις μπορούν να μεταφραστούν σε άλλη γλώσσα και να έχουν μία μόνο απόδοση είναι κωμική διότι, για παράδειγμα, πώς θα μεταφράσει κανείς στα αγγλικά την επίθεση; Αν την πεις attack η αντιστοιχία χάνεται, αν όμως την πεις apposition (π.χ. επίθεση σφραγίδας, appositiion of a seal) τότε διατηρείται. Αλλά φυσικά οι σημασίες των λέξεων εξελίσσονται και αλλάζουν και δεν είναι δυνατόν να υπάρχει 100% αντιστοιχία. Όμως ας κάνουμε το αντιπείραμα. Ξεκινάμε από το γερμανικό ρήμα geben (δίνω) και το συνθέτουμε με διάφορες προθέσεις και μετά μεταφράζουμε στα ελληνικά.
nachgeben – ενδίδω
zugeben – παραδέχομαι
vorgeben – προφασίζομαι
eingeben – υποβάλλω
umgeben – περικυκλώνω
untergeben – υποτάσσω
Λοιπόν; Να πούμε κι εμείς ότι επειδή “πήραμε εντελώς άσχετες μεταξύ τους” λέξεις αυτό αποδεικνύει ότι τα ελληνικά είναι γλώσσα παρακατιανή και τα γερμανικά γλώσσα μαθηματική και μουσική; Όχι βέβαια. Το μόνο που αποδεικνύεται είναι πως οι βάσεις του πειράματος ήταν σαθρές και ότι το πείραμα δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα.
Και συνεχίζουμε με το αλφάβητο, που μεγάλος καημός των εθνικιστών είναι να αποδείξουν ότι δεν το πήραμε από αλλού:
Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.
Διατηρώ την ορθογραφία του συντάκτη, ο οποίος και πάλι μπερδεύει κατά θανατηφόρο τρόπο αλφάβητο με γλώσσα. Σου λέει, αφού η ελληνική ήταν πλούσια γλώσσα, πώς είναι δυνατόν να δανείστηκε από αλλού το αλφάβητό της; Μα, είναι πάρα πολλές οι γλώσσες που μιλιούνται και δεν γράφονται, και υπάρχουν λαοί που δημιούργησαν επιβλητικούς πολιτισμούς χωρίς να έχουν γραφή.
Ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι προσαρμογή ενός φοινικικού συλλαβαρίου, αυτό κανείς σοβαρός επιστήμονας δεν το αμφισβητεί. Και μόνο τα ονόματα των γραμμάτων αρκούν σαν επιχείρημα. Διότι, θα το προσέξατε ίσως, τα ονόματα των 15 από τα 24 γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου και άκλιτα είναι και δεν σημαίνουν τίποτα στην ελληνική γλώσσα, ενώ τα ονόματα των αντίστοιχων γραμμάτων στο φοινικικό αλφάβητο και σημασία έχουν στη φοινικική γλώσσα και στους γραμματικούς της κανόνες υπακούουν, Το άλεφ (αντίστοιχο του άλφα) είναι η αγελάδα, και το αρχικό άλεφ θύμιζε την εικόνα του κεφαλιού μιας αγελάδας, το μπεθ (βήτα) είναι το σπίτι, το γκίμελ (γάμμα) η καμήλα, το ντάλεθ (δέλτα) το τρίγωνο κ.ο.κ.
Κι έπειτα, η ελληνική γλώσσα ποτέ δεν είχε τόσες λέξεις (πρωτογενείς, όπως τις λέει). Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, η αρχαία και μεταγενέστερη ελληνική γλώσσα, από τον Όμηρο ίσαμε την Άλωση του 1453, όπως έχει καταγραφεί στο TLG και στο PHI (επιγραφές) έχει περίπου 215.000 λήμματα (δείτε εδώ τους λογαριασμούς του αρμοδιότερου ανθρώπου, του Νίκου Νικολάου, που έχει φτιάξει τον λημματοποιητή του TLG). Κι αν περιοριστούμε στην αυστηρώς αρχαία, δηλαδή από τον Όμηρο ίσαμε τον 4ο αιώνα π.Χ. ο αριθμός των λημμάτων μειώνεται τραγικά, στις 66.000 λήμματα. Ο Όμηρος λίγες χιλιάδες λέξεις χρησιμοποίησε.
(Παρένθεση: Εδώ θα πει κάποιος: Ναι, αλλά έχει σωθεί μόνο το 5% των κειμένων της αρχαίας γραμματείας. Πράγματι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο αριθμός των (χαμένων) λέξεων είναι 20πλάσιος. Εδώ λειτουργεί ο νόμος του 80/20 ή κάποιος ανάλογος, που σημαίνει ότι οι χαμένες λέξεις θα είναι πολύ λιγότερες).
Και αφού αναγάγει την αρχή της ελληνικης γλώσσας στο… 100.000 π.Χ. τουλάχιστον, ο συντάκτης της ηλεμπαρούφας μάς δίνει τη χαριστική βολή, αφού βγάζει όλες τις γλώσσες στείρες, εκτός βέβαια από την ελληνική.
Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική.
Επειδή, λέει, οι άλλες γλώσσες είναι συμβατικές (και η ελληνική είναι, αλλά μην του το πείτε), τούτο σημαίνει ότι δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις. Τι λες ρε παιδί μου; Και τόσους αιώνες πώς γεννάνε χωρίς την άδειά σου; Πώς, ας πούμε, το γερμανικό eisen, σίδερο και bahn, δρόμος, τροχιά, γέννησαν τον Eisenbahn, σιδηρόδρομο -και παρόμοια το γαλλικό chemin de fer (απ’ όπου, βέβαια, το δανειστήκαμε κι εμείς, διοτι το σιδηρόδρομος, που το βλέπει ο αδαής ελληναράς και χορταίνει η καρδιά του πρωτογένεια της τρισχιλιετούς, μεταφραστικό δάνειο είναι). Μπλέκουν εδώ και οι… νευρώνες του εγκεφάλου, που δήθεν γεννιούνται όταν φτιάχνουμε νέες λέξεις (παραλλαγή της άποψης του γυμνασιάρχη Μητροπέτρου, ο οποίος θέλει να γεννιούνται νευρώνες όταν κλίνουμε τις λέξεις, οπότε βέβαια μας έχουν πάρει φαλάγγι οι Λιθουανοί που έχουν περισσότερες πτώσεις από εμάς, αλλά έχοντας φτάσει μέχρι εδώ έχω πια εξαντληθεί, οπότε μιμούμαι τον Γιώργο Χελάκη και αναφωνώ: Δεν περιγράφω άλλο! κι έτσι θα χάσετε την ανάλυση για το κάρυον και το (αρχαίο, προφανώς) ρήμα τρα.κάρ.ω, διότι ο συντάκτης θεωρεί πως όποια λέξη έχει μέσα καρ- πρέπει να δηλώνει, ξερωγώ, κάτι σκληρό ή να δηλώνει σύγκρουση (παράδειγμα το καρκατσουλιό, η καρακαηδόνα και ο Καραμανλής).
Τελικά ίσως δεν έκανα καλά που σπατάλησα ένα άρθρο και τόσο ηλεμελάνι για μια τόσο απερίγραπτη βλακεία, τη στιγμή που το άρθρο δεν προσθέτει και πολλά στους παλιούς μύθους του Λερναίου κειμένου: Πρωτογένεια της ελληνικης γλώσσας, εκατομμύρια λέξεις, μαθηματική δομή, κατάλληλη για υπολογιστές, δηλαδή εθνικιστικές βλακείες και βιάγκρα για το φρόνημα. Ίσως αξίζει να επαναλάβω, με κοπυπάστη, την κατακλείδα από ένα παλιό μου άρθρο, που είναι βέβαια γραμμένο για το Λερναίο κείμενο, αλλά νομίζω πως ταιριάζει και για εδώ:
Με άλλα λόγια, το κείμενο για το Hellenic Quest είναι μια αρμαθιά από χοντρά ψέματα και ανακρίβειες: κανένα πρόγραμμα δεν υπάρχει με το όνομα αυτό, καμιά σχέση δεν έχει η εταιρεία Apple ή το CNN με την εκμάθηση των ελληνικών, κανείς Άγγλος επιχειρηματίας δεν προτρέπει τα στελέχη της εταιρείας του να μάθουν αρχαία, η καταγραμμένη αρχαία ελληνική γλώσσα δεν έχει 90 εκατομμύρια λεκτικούς τύπους αλλά σκάρτο ενάμισι εκατομμύριο, δεν έχει 6 εκατομμύρια λέξεις αλλά κάπου 200 χιλιάδες, η ελληνική γλώσσα δεν έχει πρωτογένεια και δεν είναι νοηματική ούτε μοναδική, ούτε έχει κάτι το ιδιαίτερο που την κάνει κατάλληλη για γλώσσα των υπολογιστών νέας γενεάς, οι Ισπανοί ευρωβουλευτές δεν ζήτησαν να καθιερωθεί η αρχαία ελληνική ως η επίσημη γλώσσα της ΕΕ και κανείς κουτόφραγκος δεν πρόκειται να μας κόψει ισόβια σύνταξη μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούμε στη χώρα του Σοφοκλή και του Αριστοτέλη. Να μάθουμε αρχαία, ναι· αλλά να μη βαυκαλιζόμαστε ότι θα μας διορίσουν σε επιτελικές θέσεις στο Αμέρικα επειδή ξέρουμε αρχαία!
Ωστόσο, η ελληνική γλώσσα είναι πράγματι μια πολύ όμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα γλώσσα με μακρότατη ιστορία, και η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσαμε να της κάνουμε θα ήταν να τη χρησιμοποιούμε με καλαισθησία, ακρίβεια και φαντασία, χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας, νεοαττικισμούς και αμερικανιές, χωρίς εκζήτηση και διάθεση να ξεχωρίσουμε από την πλέμπα. Αυτό άλλωστε προσπαθεί να κάνει και ο υπογράφων μέσα από τα γραφτά του.
Υστερόγραφο:
Ωστόσο, δεν θα πάψει να με εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία άνθρωποι μορφωμένοι, με τα πτυχία τους και με τα ντοκτορά τους, αναπαράγουν τέτοιες μπαρούφες και τις προωθούν στους γνωστούς τους. Μια απάντηση είναι ότι το κάνουν χωρίς να σκεφτούν, αλλά δεν εξηγεί όλες τις περιπτώσεις. Μια άλλη είναι ότι με τις απανωτές σφαλιάρες που τρώμε τα τελευταία χρόνια θέλουν από κάπου να αντλήσουν περηφάνια, αλλά τα ίδια και χειρότερα γίνονταν και πριν από την κρίση, εξίσου δεκτικοί ήμασταν στους εθνικιστικούς γλωσσικούς μύθους, και μάλλον περισσότερο (το Λερναίο κυκλοφορεί τουλάχιστον από το 1997). Ίσως η θεοποίηση των αρχαίων ελληνικών (που βέβαια συνοδεύεται από την υπόρρητη υποτίμηση των νέων ελληνικών και κάνει μεγάλη ζημιά) να παίζει ένα ρόλο, αλλά θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις.
