Της Ελένης Τομπέα
Τις μέρες αυτές, η προσοχή όλων είναι στραμμένη στα παιδιά και στα σχολεία. Πάρα πολλά τα προβλήματα και τα ερωτήματα για ένα από τα σημαντικότερα αγαθά, εφόδια και συνάμα ανθρώπινα κοινωνικά δικαιώματα, την εκπαίδευση.
Ένα από τα πρώτα και βασικότερα ερωτήματα που θέτει κανείς στο τραπέζι της ελεύθερης σκέψης είναι κατά πόσον ένα κράτος που βρίσκεται σε οικονομική ύφεση και σε απόλυτο “τεμαχισμό” μπορεί να προσφέρει ουσιαστική γνώση και εκπαίδευση στο επίπεδο εκείνο που αρμόζει σε μια κοινωνία του 21ου αιώνα. Ακολουθώντας μια πολιτική κοινωνικών περικοπών και “αποκεφαλισμών” κάθε δυνατής ελπίδας για ουσιαστική ανάπτυξη, είναι σίγουρο πως η παιδεία που περικόπτεται, συμπιέζεται και αμαυρώνεται δεν είναι η παιδεία που πρέπει να συντροφεύει τα παιδιά του μέλλοντος.
Παρατηρώντας την καθημερινότητα και τα τεκταινόμενα σε κάθε τομέα της Ελληνικής πραγματικότητας, εύκολα σου εντυπώνεται η ιδέα πως η χώρα κάνει μεγάλα και αλματώδη βήματα προς τα πίσω για να μπορέσει να φτάσει κάποια στιγμή μπροστά. Είναι όμως πραγματοποιήσιμο ένα άλμα από το δυσοίωνο παρόν που έχει το ένα πόδι του στο σκοταδισμό του παρελθόντος, σε ένα μέλλον επιτυχές;
Η βαριά κατάθλιψη που έχει πλήξει τη χώρα μοιάζει σαν μια ομίχλη που έχει καλύψει την ομορφιά αυτού του τόπου, τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων και κάθε διέξοδο διαφυγής. Τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά, ίσως καλύτερα από τον καθένα, πως η ελπίδα δεν κατοικεί πια εδώ και η ιδέα μιας ζωής σε ένα τόπο δυστυχίας δεν είναι η κατάλληλη βάση για πρόοδο και εξέλιξη.
Ποια είναι λοιπόν τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να σπείρουν τον καρπό της ευτυχίας και της ελπίδας στα παιδιά;
Ίσως η ειλικρίνεια…Η αλήθεια μιας πραγματικότητας που είναι σκληρή όμως ποτέ δίνοντας βάρος στα αρνητικά δεδομένα και πεπραγμένα και ποτέ εις βάρος της αισιοδοξίας.
Η εκπαίδευση τους ως προς τα μεγάλα ιδανικά…Ελευθερία, αλληλεγγύη, ισότητα, δικαιοσύνη… Μια εκπαίδευση που σίγουρα δεν περιλαμβάνεται στη διδακτική ύλη των σχολείων.
Η θωράκιση τους από όλα αυτά που τα αποπροσανατολίζουν καθημερινά και προσπαθούν να χαράξουν πάνω τους τις ταυτότητες των μελλοντικών πολιτών, σύμφωνα με τα πρότυπα που προστάζουν οι αγορές και τα οικονομικά συμφέροντα.
Η αμφισβήτηση…Αυτή η πνευματική διαδικασία του φιλτραρίσματος κάθε πληροφορίας, κάθε κατεστημένου, κάθε κοινωνικού κανόνα και “πειραγμένου” νόμου.
Η συνολική συνείδηση…Το πέρασμα από τον απόλυτο ανταγωνισμό και ατομικισμό σε μια ιδεολογία “ξεβολέματος” και συνειδητοποίησης πως κάθε ατομική πράξη επηρεάζει το σύνολο της κοινωνίας.
Η απαγκίστρωση από τα δεσμά του χρήματος…Ίσως αν μπορέσουμε να καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι πως τα παγκόσμια γρανάζια που κάνουν τον τροχό της κερδοσκοπίας και της αισχροκέρδειας να γυρνά, είναι ανθρώπινα…τότε να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που θα βρουν το νόημα της ζωής, διαφοροποιώντας τον ρόλο τους από τον δικό μας…Και θα είναι σίγουρα ο ρόλος αυτός πρωταγωνιστικός.
Μέχρι τότε, ας αναλωνόμαστε σε όλα τα άλλα εκτός από το τι πραγματικά είναι παιδεία, περιμένοντας μια ανάπτυξη που δεν θα έρθει ποτέ.
socialpolicy.gr
