Του Ben Phillips – Οι Διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι δικαιολογημένα περήφανες για τις δράσεις τους. Έχουν σώσει ζωές, έχουν βοηθήσει ανθρώπους να επιβιώσουν μέσα από δύσκολες στιγμές και έχουν φροντίσει όσους το χρειάζονταν. Αλλά αν οι ΜΚΟ επιθυμούν να συμβάλλουν για ένα καλύτερο μέλλον, θα πρέπει να αλλάξουν.
Οι “παραδοσιακές” δράσεις και καμπάνιες έχουν σταθεί χρήσιμες για την άμεση κάλυψη των πρακτικών αναγκών των φτωχότερων κοινοτήτων. Όμως αρκετά συχνά δεν έχουν μια σαφή στρατηγική για να αντιμετωπιστούν ευρύτερα τα βαθύτερα ζητήματα, όχι μόνο σε ένα χωριό ή μια επαρχιακή περιοχή, αλλά ακόμη ευρύτερα. Μια αλληλέγγυα δράση από μόνη της, δεν μπορεί να εξαλείψει ποτέ τη φτώχεια και την ανισότητα.
Παρομοίως, όπως είδα τόσο ξεκάθαρα σε μια πρόσφατη επίσκεψη μου στη Ζάμπια, ο τύπος των κοινωνικών δράσεων που πραγματοποιούνται για τις φτωχές ομάδες πολιτών στις πόλεις του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον, δεν μπορεί από μόνoς του να βοηθήσει ώστε να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων στη Ζάμπια, εκτός και αν αποτελέσει μέρος μιας συντονισμένης προσπάθειας που θα στοχεύει στο Πεκίνο, το Νέο Δελχί, τη Πρετόρια, και το σημαντικότερο, την ίδια τη Ζάμπια.
Όλο και περισσότερο, οι ΜΚΟ αναζητούν να επεκτείνουν την επιρροή τους και να εξασφαλίσουν περισσότερες αλλαγές στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από εταιρικές σχέσεις, μέσω συνηγοριών και εκστρατειών. Έτσι μέσα από την αναγνώριση της επιρροής που θα ασκείται στις δράσεις των κυβερνήσεων, επιχειρήσεων και άλλων φορέων, θα μπορούν να επιτευχθούν πολλά περισσότερα από όσα μπορούν να κάνουν οι μεγάλες ΜΚΟ από μόνες τους.
Οι ΜΚΟ δεν μπορούν να εξαλείψουν τη φτώχεια, αλλά μπορούν να βοηθήσουν στην ενίσχυση της δύναμης του λαού, να αμφισβητούν και να έρχονται σε αντιπαράθεση με τους ανθρώπους της εξουσίας. Έτσι εκτός από την στήριξη των μικρών αγροτών να κερδίζουν περισσότερα, η Οργάνωση Oxfam-για παράδειγμα-υποστηρίζει επίσης εκστρατείες ανθρώπων που έχουν χάσει τη γη τους, όπως τις οικογένειες στο Polochic στη Γουατεμάλα, σε μερικούς από τους οποίους τώρα έχει δοθεί γη.
Επίσης, εκτός από την παροχή ανθρωπιστικής και αναπτυξιακής υποστήριξης στους ανθρώπους της Σομαλίας, υποστηρίζουμε ομάδες που κινητοποιούνται ενάντια στις τράπεζες, όπως π.χ. τη Barclays, που επιθυμούν να σταματήσουν τις αποστολές εμβασμάτων από Σομαλούς στις οικογένειές τους.
Η ανάγκη των ΜΚΟ για αλλαγή επισπεύδεται από την μετάλλαξη του κόσμου. Σε ένα μεγάλο μέρος του Νότου, τα ποσοστά ανάπτυξης συνεχίζουν να αυξάνονται, όμως η ανισότητα αυξάνεται επίσης με γρήγορους ρυθμούς, τόσο στα νότια όσο και στα βόρεια, στην καρδιά μιας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που επιδεινώνει την αστάθεια και την υπονόμευση της Δημοκρατίας. Οι 300 πλουσιότεροι ανθρώποι συνεχίζουν να έχουν συσσωρευμένο στα χέρια τους το ίδιο ποσοστό πλούτου, όπως ακριβώς και τα 3 δισεκατομμύρια φτωχών σε όλο τον κόσμο. Η Ζάμπια για παράδειγμα, έχει γίνει μια χώρα μεσαίου εισοδήματος, αλλά ο αριθμός των φτωχών έχει αυξηθεί. Χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία έχουν όλες βιώσει μία υπέρογκη αύξηση στο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αυτή η αυξανόμενη ανισότητα, δεν είναι μόνο ηθικά επιλήψιμη αλλά αποτελεί και κακή οικονομία. Στη Βρετανία, η ανισότητα παρουσιάζει μεγαλύτερη αύξηση από ότι παρατηρήθηκε στη δεκαετία του 1980.
Εγχώριες ερωτήσεις σχετικά με τη διανομή του πλούτου, θα πρέπει να καθορίζουν κατά πόσον οι χώρες παρουσιάζουν ανάπτυξη, ανάλογα και με τους ανθρώπους τους. Την ίδια στιγμή, η Δύση παραμένει πατρίδα πολλών παγκόσμιων φορολογικών παραδείσων, των μεγαλύτερων οικονομικών αγορών και των μεγαλύτερων πολυεθνικών που ελέγχουν τον περισσότερο πλούτο από πολλές χώρες. Και η αλλαγή του κλίματος, η οποία θα έχει μια βαθιά επίδραση στο βιοτικό επίπεδο, δεν γνωρίζει σύνορα. Έτσι, οι ΜΚΟ θα πρέπει να εξελιχθούν σε δίκτυα επιρροής τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε διεθνές.
Αξίες, όπως η αλληλεγγύη, η ισότητα, η ένταξη και η ποικιλομορφία, θα πρέπει να ενταχθούν στις ρίζες της διαχείρησης και στις δομές των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Οι Διεθνείς ΜΚΟ δεν πρέπει να αγωνίζονται για την «ανάπτυξη» των ανθρώπων, αλλά και για να σταθούν στο πλάι των αγώνων τους για έναν δικαιότερο κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει το τέλος των διεθνών ΜΚΟ, μάλλον σημαίνει την αναγέννησή τους.
Οι Διεθνείς αναπτυξιακές ΜΚΟ μπορούν να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο ως μέρος μιας ευρείας κίνησης για μια κοινωνία που βασίζεται σε αξίες και που αντιμετωπίζει όλα τα άτομα ισότιμα. Αυτό βέβαια σημαίνει, ότι πρέπει να παραχωρηθεί “εξουσία” από ορισμένες οργανώσεις που διαθέτουν τα χρήματα και τις διασυνδέσεις, σε κάποιες άλλες. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ενισχυθεί η πιο σημαντική μορφή δύναμης: μια “κοινή” δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Ο Ben Phillips είναι διευθυντής στο τμήμα πολιτικής και εκστρατειών της Oxfam ( η Oxfam είναι μια Διεθνής Συνομοσπονδία 17 φορέων, δικτυωμένων από κοινού σε περισσότερες από 90 χώρες, ως μέρος ενός παγκόσμιου κινήματος εξάλειψης της φτώχειας).
newint.org
