Στο πεδίο της ιδεολογίας, η θεωρία του λόγου των Laclau και Mouffe (όπως και όλοι οι ύστεροι κονστρουξιονιστές αναλυτές λόγου) απορρίπτει την κυρίαρχη ιδεολογία όπως πρότεινε ο Althusser. Δεν υφίσταται μία ιδεολογία η οποία κυριαρχεί και εξουσιάζει τα υποκείμενα, αντιθέτως τα υποκείμενα του λόγου είναι ικανά να αντιστέκονται στις ιδεολογικές εγκλήσεις [i] και να αναπτύσσουν μηχανισμούς αντίδρασης και κριτικής σκέψης.
Η ιδεολογία κατά τους Laclau και Μοuffe ταυτίζεται με την αντικειμενικότητα, και επομένως δεν μπορεί να δομηθεί ο κοινωνικός ιστός χωρίς την ύπαρξη της ιδεολογίας, καθώς πρέπει να λαμβάνουμε ως παγιωμένες συγκεκριμένες κοινωνικές δομές και ιεραρχίες. Έτσι, στην θεωρία του λόγου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί κριτική έρευνα καθώς συγκεκριμένες κοινωνικές δομές και ιεραρχήσεις θεωρούνται ως προκαθορισμένες.
Η γενική ερευνητική θεώρηση της θεωρίας του λόγου αποτελεί η ταύτιση του κοινωνικού με τους λόγους, με την παράλληλη ενοποίηση ρηματικών και μη-ρηματικών πρακτικών. Ο λόγος είναι αυτός που διαμορφώνει απόλυτα το κοινωνικό πεδίο, και τα αναλυτικά και ερμηνευτικά εργαλεία θα πρέπει να περιορίζονται στις αναλύσεις κειμένων, ομιλιών και προφορικών ντοκουμέντων.
[i] Η έγκληση είναι η διαδικασία με την οποία η γλώσσα διαμορφώνει μια κοινωνική θέση για το άτομο, καθιστώντας το έτσι ιδεολογικό υποκείμενο βλ. Louise Phillips, Marianne Jorgensen: «Ανάλυση Λόγου – Θεωρία και Μέθοδος» , Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2009.
