“Ο Χριστός επέκρινε τους Γραμματείς και Φαρισαίους γιατί έλαβαν τα κλειδιά του παραδείσου, αλλά δεν μπήκαν ούτε οι ίδιοι σ’ αυτόν, ούτε και επέτρεψαν σε άλλους να το κάνουν.
Οι μορφωμένοι γραμματείς της εποχής μας κάνουν ακριβώς το ίδιο. Έχουν λάβει τα κλειδιά, όχι του παραδείσου, αλλά εκείνα του διαφωτισμού, τα οποία δεν τα χρησιμοποιούν και δεν επιτρέπουν ούτε σε άλλους να το κάνουν. Χρησιμοποιώντας κάθε μορφή απάτης και υπνωτικής εξουσίας, οι ιερείς και ο κλήρος έχουν μεταδώσει στους ανθρώπους την ιδέα ότι ο χριστιανισμός δεν είναι μια θρησκεία που διακηρύσσει την ισότητα όλων των ανθρώπων, και ως εκ τούτου καταστρεπτική για τη σημερινή παγανιστική δομή της ζωής στο σύνολό της, αλλά αντιθέτως υποστηρίζει αυτή τη δομή και μας διδάσκει να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους, όπως θα διαχωρίζαμε ένα αστέρι από κάποιο άλλο.
Μας ζητά να αναγνωρίζουμε ότι κάθε εξουσία πηγάζει από το Θεό και ότι πρέπει να την υπακούμε με απόλυτο τρόπο. Προσπαθεί να πείσει τους καταπιεσμένους ότι γενικά η θέση τους έχει οριστεί από το Θεό και ότι πρέπει να την υπομένουν με πραότητα και ταπεινοφροσύνη και να υποτάσσονται στους καταπιεστές. Οι καταπιεστές δεν χρειάζεται να είναι πράοι και ταπεινοί αλλά, ως αυτοκράτορες, βασιλιάδες, πάπες, επίσκοποι και κοσμικές και πνευματικές αρχές κάθε είδους, πρέπει να διορθώνουν τους άλλους διδάσκοντας και τιμωρώντας τους, ενώ οι ίδιοι ζουν μέσα στη μεγαλοπρέπειά και την πολυτέλεια, η εξασφάλιση της οποίας αποτελεί υποχρέωση των υπηκόων τους. Χάρη σε αυτή τη λανθασμένη διδασκαλία την οποία υποστηρίζουν ολόψυχα, οι άρχουσες τάξεις κυβερνούν τους ανθρώπους, αναγκάζοντας τους να φροντίζουν για τις πολυτέλειες, τις αλαζονείες και τις ακολασίες των ηγεμόνων.”
Λέων Τολστόι, “Τι Είναι η Θρησκεία”
