Απόδοση κειμένου στα Ελληνικά: Ντούνης Ανδρέας
Ενώ η θεματική χαρτογράφηση προέρχεται από τον 19ο αιώνα, εντούτοις η τεχνική είναι χρήσιμη για την κατανόηση της ιστορίας στις μέρες μας. Ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα με την ιστορική μελέτη είναι η κλίμακα: πώς μπορούν οι ιστορικοί να μετατοπίζονται από την κατανόηση του παρελθόντος σε όρους μίας και μοναδικής ζωής σε όρους κατανόησης εκατομμυρίων ζωών – από μία πόλη στα όρια μίας ολόκληρης Ηπείρου – από μία περίοδο μερικών μόλις ημερών στο πέρασμα ολόκληρων αιώνων; Οι χάρτες δεν μπορούν να μας πουν τα πάντα, αλλά μπορούν να βοηθήσουν, και ειδικότερα οι διαδραστικοί διαδικτυακοί χάρτες που μπορούν να μεγεθύνουν και να σμικρύνουν, να αναπαραστήσουν περισσότερα του ενός αντικειμένου, και να τεθούν σε κίνηση ώστε να δείξουν τη διαχρονική αλλαγή.
Για να βοηθήσω στην κατάδειξη των προτύπων της δουλείας στην Αμερική, δημιούργησα έναν διαδραστικό χάρτη για την επέκταση της δουλείας. Ενώ ο Χάρτης της Τοπογραφικής Υπηρεσίας για τις Ακτές των ΗΠΑ έδειχνε ένα μόνο μέτρο, ο διαδραστικός χάρτης απεικονίζει τον πληθυσμό των σκλάβων, των ελεύθερων Αφρο-Αμερικανών, όλων των ελεύθερων ανθρώπων, και του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και κάθε ένα από αυτά σε όρους πυκνότητας πληθυσμού και ποσοστού επί του συνολικού πληθυσμού. Χρονολογικά ο Χάρτης εκτείνεται από την Πρώτη Απογραφή του 1790 ως την Απογραφή του 1860 την παραμονή του Εμφυλίου Πολέμου.
Μπορείτε να εξερευνήσετε από μόνοι σας τον χάρτη , αν και έχω δημιουργήσει ορισμένες απεικονίσεις που καταδεικνύουν τα κυριότερα σχήματα.
Όταν εξετάζετε όλους αυτούς τους χάρτες μαζί, είναι διακριτό ότι παρότι ο συνολικός πληθυσμός των υποδουλωμένων ανθρώπων στις ΗΠΑ αυξήθηκε μεταξύ του 1790 και του 1860, τα πλήθη τους διασκορπίστηκαν σε όλα τα μήκη των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, αντί να συγκεντρωθούν περισσότερο σε περιοχές όπου η “συνθήκη της δουλείας ήταν “παγιωμένη”.
Σε κομητείες κατα μήκος της Ακτής του Ατλαντικού κατά το 1790 και το 1800, ο πληθυσμός των σκλάβων σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο βρισκόταν σχεδόν στο μέγιστο. Ένα παράδειγμα είναι η Κομητεία Charleston, στη Νότια Καρολίνα. To 1790, περίπου 51.000 άνθρωποι ήταν υποδουλωμένοι. Το 1840, ο πληθυσμός των σκλάβων έφθασε στο αποκορύφωμά του με σχεδόν 59.000 ανθρώπους – έως το 1860, υπήρχαν 37.000 υποδουλωμένοι άνθρωποι, δηλαδή 63% από όσους υπήρχαν τις προηγούμενες δύο δεκαετίες.
Ο συνολικός αριθμός των σκλάβων στις ανατολικές παραθαλάσσιες περιοχές, αυξήθηκε, αν και αργά, όμως, με την πάροδο του χρόνο, χωρίς να συγκρίνεται σε τίποτα με τον ρυθμό αύξησης των ελεύθερων ανθρώπων στο Βορρά. Ο ελεύθερος λευκός πληθυσμός στο Βορρά αυξήθηκε σε ήδη μόνιμες θέσεις και επεκτάθηκε Δυτικώς.
Ο πληθυσμός των σκλάβων είχε μία διαφορετική “δυναμική”. Αυξήθηκε σε ένταση σε σημεία γύρω από την Ακτή Chesapeake, ακόμη και όταν η δουλεία απαγορευόταν σταδιακά στο Βορρά. Όμως στο μεγαλύτερο μέρος του ο πληθυσμός των δούλων επεκτάθηκε δυτικά στις γαίες που ήταν ανοιχτές προς διακανονισμό έπειτα από την Εξαγορά της Louisiana, την βίαιη μετακίνηση των Ινδιάνων από τα εδάφη τους στα Νοτιανατολικά των ΗΠΑ, τον πόλεμο με το Μεξικό και τη διανομή των δημόσιων γαιών.
Η δουλεία στις ΗΠΑ επεκτάθηκε αντί να αυξηθεί, καθώς αποτέλεσε μία μορφή αγροτικού παρά βιομηχανικού καπιταλισμού, οπότε απαιτούσε νέα εδάφη.
Και η δουλεία επεκτάθηκε καθώς οι υποδουλωμένοι Αφρο-Αμερικανοί ήταν αναγκασμένοι να μεταναστεύσουν. Ο ιστορικός Steven Deyle εκτιμα ότι μεταξύ “του 1820 και του 1860 τουλάχιστον 875.000 Αμερικανοί σκλάβοι απομακρύνθηκαν δια της βίας από τον Άνω Νότο στον Κατώτερο Νότο”. Μία μειονότητα αυτής της μετανάστευσης συνέβη επειδή οι λευκοί καλλιεργητές μετανάστευσαν μαζί με τους ανθρώπους που “κατείχαν”. Όμως, o Deyle γράφει ότι περίπου “το 60 ως 70% αυτών των ανθρώπων μεταφέρθηκαν μέσω του διαπεριφερειακού δουλεμπορίου”. Με άλλα λόγια, η δουλεία δεν αποτέλεσε έναν πατερναλιστικό θεσμό βάσει όσων υποστηρίζουν οι απολογητές του – αποτέλεσε ένα εξαιρετικά εκμεταλλευτικό σύστημα όπου η θεμελιώδης σχέση μεταξύ “κατόχου” και δούλου οριζόταν από τις αγορές. Η αμείωτη επέκταση της δουλείας προκάλεσε πολιτικές κρίσεις, οδηγώντας τελικώς στον Εμφύλιο Πόλεμο.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε δύο διαδραστικά γραφήματα που συγκρίνουν την πυκνότητα του πληθυσμού των δούλων και την πυκνότητα του συνολικού πληθυσμού (σημείωση – οι κλίμακες είναι διαφορετικές).
Αυτό το animation της πυκνότητας του πληθυσμού των σκλάβων στις ΗΠΑ μεταξύ των ετών 1790 και 1860 μας δείχνει πως η δουλεία επεκτάθηκε παρά αυξήθηκε:
