Ελένη Τομπέα -Το παρόν μας δίνει για άλλη μια φορά τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε το πόσο σημαντική είναι η μνήμη. Και εδώ δεν αναφέρομαι στο ένδοξο παρελθόν αγώνων ελευθερίας που συνήθως ανακαλούνται σε δύσκολες εθνικές στιγμές…Αλλά στη μόλις πρόσφατη καταγεγραμμένη ιστορία της Ελλάδας που μπορεί μεν να μην έχει κάποιον πόλεμο που να συνταράσσει την εθνική της μνήμη έχει όμως μια Ελλάδα έρμαιο των οικονομικών περιστάσεων και συνθηκών.
Ποια ακριβώς είναι η Ελλάδα; Μήπως είναι η γεωγραφική της αποτύπωση σε ένα Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χάρτη; Μήπως είναι η θάλασσα και τα βουνά της και το απέραντο της μπλε; Ναι, είναι και αυτά , που όπως έχει πει και ο ποιητής μπορούν να την ανασυνθέσουν, όμως μια Ελλάδα ξέχωρη από το λαό της είναι μια Ελλάδα νεκρή. Μια Ελλάδα χωρίς ψυχή, που κάποιοι θέλησαν να βαλσαμώσουν την ομορφιά της, να ζωγραφίσουν ψεύτικους ήλιους εκεί που μαύρα σύννεφα συνωστίζονταν, να βάλουν τσιρότα στις πληγές της για να κρύψουν το αίμα της- που χρόνια τώρα χύνεται και μπερδεύεται με τα βρομόνερα καταλήγοντας στους υπονόμους και αφήνοντας μονάχα μια αίσθηση θανάτου στον αέρα.
Ανακαλώ λοιπόν την μνήμη μου, μιας και όσοι γράφουν το παρόν μας θέλησαν εσκεμμένα να διαγράψουν τον πόνο και την απόγνωση που ζoύμε τα τελευταία χρόνια. Βλέπετε μόνο μια επερχόμενη καταστροφή μπορεί να σβήσει ότι με δάκρυα σμίλεψαν κάποιοι άνθρωποι στις πέτρες αυτού του τόπου. Πως λοιπόν να ξεχάσω τα σκυμμένα κεφάλια; Τα κλεμμένα χαμόγελα των παιδιών και τα γέλια των μανάδων; Την ντροπή των πατεράδων και τις τσαλαπατημένες υπολήψεις πολιτών; Πως είναι δυνατόν να ξεχάσω όλα αυτά τα μάτια που αντίκρισα, όλα αυτά τα χέρια που έσφιξα, όλα αυτά τα λόγια που άκουσα;
Όσο λοιπόν και να πασχίζουν να μου θολώσουν τη μνήμη, να γιγαντώσουν μέσα μου το φόβο για το μέλλον –ένα φόβο που μειώνει την ανθρωπιά μου και με κάνει θήραμα κυνηγημένο, τόσο θα κρατώ σφιχτά στο μυαλό μου τις αληθινές εικόνες που είδαν τα μάτια μου, και τον αληθινό πόνο που αισθάνθηκε η καρδιά μου όταν πονούσε και μαζί συμπονούσε.
Λένε πως οι άνθρωποι ξεχνούν εύκολα…Μόνο όταν το θέλουν λέω εγώ, κατ’επιλογή. Είτε για να μην πονούν, είτε για το δικό τους συμφέρον, είτε γιατί το μυαλό τους αρνήθηκε να αποτυπώσει κάποιες στιγμές ως τραγικές…Γιατί για κάποιους η ζωή είναι το ρολόι του νεκρού…Αυτό που δεν σταματά να λειτουργεί παρότι βρίσκεται σε χέρι που δεν χτυπά σφυγμός.
Για εμένα που κουρδίζω τη ζωή μου και τη συγχρονίζω δεν είναι εύκολο λοιπόν να ξεχάσω, ούτε και μην αποφασίσω το σωστό. Γιατί θα’ρθει εκείνη η στιγμή που θα ανταμώσω ξανά την ιστορία, ίσως μέσα από το στόμα του παιδιού μου, ίσως μέσα από το στόμα ενός άλλου παιδιού τυχαία στο δρόμο.. Που και αυτό δικό μου θα’ναι…
Συντονίστε τα ρολόγια σας.
