της Έλλης Μαυρικίδου
Προσφάτως απέκτησα το πτυχίο μου από την σχολή κοινωνικών επιστημών του πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έτσι έχουν τα πράγματα, και ένα πρωινό μετά από πολύ καιρό πήρα το δρόμο και την εθνική οδό Αθηνών -Κορίνθου γεμάτη αναμνήσεις για να ξαναβρεθώ εκεί. Διαδρομή γραμμένη βαθιά στην μνήμη κα ι άρρηκτα δεμένη για μένα προσωπικά με ότι αφορά την σχολή, τα μαθήματα, τα πρόσωπα και όλο το βίωμα του πανεπιστημίου. Ονομάζομαι Έλλη Μαυρικίδου – ώριμη φοιτήτρια – αφού το 2004 που βρέθηκα στη σχολή ήμουν ήδη σαράντα ετών. Οφείλω να το τονίσω γιατί μέσα από αυτή την οπτική έχουν νόημα τα λίγα λόγια που μπόρεσα να γράψω .
ΕΙΚΟΝΑ ΜΝΗΜΗΣ
Το Cargo πλοίο μέσα στην θάλασσα να φαντάζει μέσα από τα παράθυρα της τάξης του δευτέρου ορόφου πίσω απ’ την πλάτη ενός φοιτητή καθισμένου σε θρανίο μέσα από από την τάξη του μαθήματος και με οπτική του από τη θέση του καθηγητή από την έδρα διδασκαλίας να σηματοδοτεί τους κόσμους που συνυπάρχουν , το πνεύμα , την υλη ,η ανθρώπινη υπόσταση ανάμεσά τους . Αν ζωγράφιζε η εμπειρία μου κάτι να την αντιπροσωπεύει ,τα χρόνια της σπουδής στη σχολή , θα ήταν αυτό το φορτηγό πλοίο που ήταν εκεί αραγμένο περιμένοντας φορτίο πέντε χρόνια γεμάτα …στη θάλασσα … Η θάλασσα παντού . Μες΄τη σχολή , στο αμφιθέατρο στις συνελεύσεις στα μαθήματα στα διαλείμματα στη διαδρομή στα φοιτητικά σπίτια.
Σεπτέμβρης του 2004 και είμαι στο τραίνο για Κόρινθο και εγγραφή στη σχολή και δίπλα μου μια μητέρα και γιος (ονόματα δεν λέμε ) που πάνε και αυτοί για εγγραφή. Φλασιά …. Όντως είναι αλήθεια και εγώ μπερδεύτηκα … Τα πρώτα χρόνια της σχολής δεν ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι η σχολή του πανεπιστημίου Μακεδονίας με την ιδία ονομασία ακριβώς , είχε άλλο περιεχόμενο σπουδών , με αποτέλεσμα να έχουμε κάνει ΛΑΘΟΣ! Όντως πολλοί μπερδεύτηκαν . Ακόμα στην δεύτερη χρόνια εισόδου φοιτητών , περισσότεροι από τους μισούς , είχαν βρεθεί στη σχολή από λάθος η από παρεξήγηση . Τολμώ να πω … το ίδιο λάθος έκανα , το παραδέχομαι …. ΑΛΛΑ, δεν το μετάνιωσα ποτέ . Έτσι λοιπόν από λάθος , από άλλο προσανατολισμό βρέθηκα από κλωτσιά football στην Κόρινθο . Συνειδητοποιώντας τι είναι η σχολή που βρέθηκα ¨¨ είναι η σχολή του ΠΩΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ ¨¨ όνειρο των νεανικών μου χρονών , ναι … βρέθηκα στα νερά μου …. Έτσι λοιπόν σε ένα λευκό χαρτί με μαύρα στίγματα που δεν γνωρίζεις που σε πάνε – στην Ελλάδα βρισκόμαστε και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα – και εννοώ το μηχανογραφικό στήθηκε το σχέδιο ζωής των επόμενων τεσσάρων χρονών . Αν και το σκεπτικό μου ήταν να διαβάζω μόνο (χωρίς να παρακολουθώ εξαιτίας οικογενειακών υποχρεώσεων ) τα μαθήματα, και να εξετάζομαι μέχρι να πάρω πτυχίο , η σχολή κέρδισε την παρουσία μου .Αυτό που λέω είναι λίγο . Απλά με συνεπήρε !!!ψυχή και σώματι … μέχρι που άλλαξα πόλη , κατοικία, και μετακόμισα στην Κόρινθο .
ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ
Ο Διονύσης Κλάδης , η ψυχή της σχολής τα πρώτα χρόνια και πρόεδρός της . Οι καθηγητές… δεν ξέρω σε ποιον από όλους να αναφερθώ .Για τον λογο αυτό δεν θα το κάνω . Τολμώ να πω ότι τους αγαπώ . Οι περισσότεροι είναι ακόμη στο πανεπιστήμιο και συνεχίζουν . Θα ήταν υπερβολή να πω ότι υπήρχε όραμα? Είχα αυτή την αίσθηση πάντως . Αν έχει κάποιος διαφορετική γνώμη ας με διαψεύσει. Ότι δηλαδή , και οι καθηγητές προσπαθούσαν να οραματιστούν μέσα από τους φοιτητές το μέλλον του πανεπιστημίου και την προαγωγή και εξέλιξη του εγχειρήματος του . Μοναδικό στοιχείο της σχολής ,κίνητρο έμπνευσης , που έκανε και συναρπαστικό , ζωντανό και ουσιώδες το περιεχόμενο των μαθημάτων ,η διεπιστημονικότητα .
ΟΙ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ
Ενθυμούμενη τον τίτλο ξένης ταινίας θα ονόμαζα αυτή την περιγραφή ΄΄ συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους ΄΄ Αν και δεν ήμουν η κλασσική φοιτήτρια και είχαμε μεγάλες διαφορές -ηλικίας –τουλάχιστον – αλλά και εμπειριών και άλλων καταστάσεων χωρίς φόβο και πάθος μπορώ να πω ότι συνδέθηκα με αληθινά φιλικά αισθήματα με κάποιους από τους συμφοιτητές μου . Θα αναφερθώ στα λίγα και πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα που γνώρισα συνδέθηκα φιλικά και αγάπησα στη σχολή και είναι η Ασημίνα , Ο Νίκος , ο Μπλεντάρ , ο Γιώργος και ο Ιωσήφ. Ο καθένας τους με ιδιαίτερα χαρίσματα . Είμαι πολύ ευτυχισμένη που τους γνωρίζω και τους έχω ακόμα φίλους.
ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ
Εντυπωσιακό το ασανσέρ , οι ολοκάθαροι πανεπιστημιακοί τοίχοι –χωρίς συνθήματα –??? η μοναδική γραμματεία στα πανεπιστημιακά νομίζω χρονικά που ήταν και είναι πάντα στην διάθεση σου …. Και όχι μόνο το κτίριο …Τα πάντα ήταν ολοκαίνουργια και πολύ κολλαριστά …όχι μόνο για μας αλλά και για τους ίδιους τους καθηγητές που φτιάξανε με το μεράκι τους – τη σχολή … Πρωτόγνωρη εμπειρία και για τους καθηγητές φαντάζομαι …
Οι πρώτες εκλογές Σιγά – σιγά , σχεδόν αναγκαστικά άρχισαν να γίνονται όλα λίγο πολιτικά . Στις πρώτες εκλογές που όλοι τις περιμέναμε με καλλιτεχνικό θα έλεγα ενδιαφέρον γιατί δεν ξέραμε που πάμε και γιατί έπρεπε να ψηφίσουμε (λέμε τώρα …), έπρεπε να βάλουμε τα δυνατά μας στην φαντασία για να χωρίσουμε ιδεολογίες που δεν είχαμε και να δημιουργήσουμε παρατάξεις αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να βρεθούμε σε αντιπαράθεση .Και έτσι και έγινε . Η ηλικία μου ,και οι πρώτες διαλείψεις μνήμης μου , κάνουν δύσκολο να θυμηθώ όχι τα συμβατικά σχήματα αλλά και τον ενδιαφέρον τα σχηματισμό των αδιάφορων και των πιο ανεξάρτητων υποτίθεται συμφοιτητών που με μεγάλη δόση χιούμορ ιδρύσαν τον ,,,,,,,,,,,,,,,, – πολύ αστείο – που με είχε κάνει έξαλλη -τότε – ήταν ότι πιο αστείο είχα ακούσει για πολύ καιρό πριν … γελούσα μόνη μου κρυφά κάθε φορά που το θυμόμουν . Ήμουν στην αντίπερα όχθη εννοείται … Θυμάμαι αυτές τις πρώτες εκλογές .
Ο ίδιος ο Κλαδης είχε έρθει για ΄΄επιτόπια επιστημονική έρευνα ΄΄ να δει και να εκτιμήσει μέσω παρατήρησης πως δημιουργούνται οι παρατάξεις και οι φατρίες σε ένα λευκό ΄΄περιβάλλον αθωότητας΄΄ σπάνιο παράδειγμα της κοινωνιολογίας της φοιτητικής ζωής . Διαφορετικότητα στο περιβάλλον σπουδής της διαφορετικότητας Αξιοσημείωτη εμπειρία , βίωμα που πρόεκυψε από την διαφορετικότητα της ηλικίας και της γενιάς , είναι κάτι που μου είχε εκμυστηρευτεί κάποιος συμφοιτητής από αυτούς που δεν είμαστε πολύ κοντά . Συναντιόμαστε όμως στο λεωφορείο από και για Αθήνα όλο τον καιρό σχεδόν καθημερινά .. .
Η διαρκής αμφιβολία των φοιτητών σχετικά με την αξία της σχολής , τις θέσεις εργασίας , η ανεργία στην αγορά η ανασφάλεια και η έκπτωση της εκπαίδευσης ως αξία ήταν θέματα που προκαλούσαν αγωνία σ τους νεαρούς φοιτητές και τις φοιτήτριες .Συνέβη γύρω στο τρίτο έτος , και μου έδωσε και εμένα δύναμη για συνέχεια πως τελικά η παρουσία μου στη σχολή έδινε ελπίδα στα νέα αυτά παιδιά – και ήταν μια χειροπιαστή απόδειξη ότι δεν χάνουν άδικα τον χρόνο τους. Κάπου προφανώς έψαχναν για μια απάντηση στα ερωτήματα τους αν όντως τα χρόνια αυτά πάνε χαμένα , αν αξίζουν αυτές οι προσπάθειες τους ως κάποιο κόστος ευκαιρίας στην επαγγελματική τους ζωή αλλά και γενικά στη ζωή τους .Βλέποντάς με στη σχολή λοιπόν προβληματιζόταν θετικά και αποκτούσε ελπίδες για το ότι βρίσκεται στο σωστό χώρο για να δει τα όνειρα του να πραγματοποιούνται ¨¨ γιατί αλλιώς δεν μπορούσε να εξηγήσει το γεγονός του πως μια ενήλικας μπορούσε να χάνει τον χρόνο της άδικα …βεβαίως είπαμε και προηγουμένως ότι μέσα στη σχολή ένοιωσα ότι κολυμπώ στα νερά μου .
Η αλήθεια όμως νομίζω βρίσκεται στην ιδέα που το πανεπιστήμιο υπηρετεί και προάγει και το καταφέρνει . Η πεμπτουσία της εκπαίδευσης είναι να ανάψει το φως της γνώσης μέσα από την παιδεία και να το κρατά αναμμένο . Αυτό μπορεί να συμβαίνει συνειδητά πια στο πανεπιστήμιο μιας και ο φοιτητής διαμορφώνει τώρα συνείδηση , αναγνωρίζει ταυτότητα , και ορίζει την ελευθερία του .Έτσι και ο σκοπός του εγχειρήματος κάθε σχολής δεν είναι η συσσώρευση γνώσεων αλλά η συνδιαλλαγή και το μοίρασμα της γνώσης μέσα στο χώρο της –που προάγει και την διάδοση της – και λειτουργεί ως προς την ολοκλήρωση του ατόμου και όχι μόνο σαν επαγγελματικός εξοπλισμός . Μέσα από το πανεπιστήμιο , ο λόγος , η σκέψη , η αλήθεια και η ελευθερία στη σκέψη , η υπευθυνότητα , η δημιουργία συνείδησης ταυτότητας , οδηγούν στην ολοκλήρωση του ανθρώπου.
Εις έτη πολλά !!!
