Ειρήνη Παγίδα
Απόφοιτη Τμήματος Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής,
Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Το Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου ήταν η 12η επιλογή μου στο μηχανογραφικό του 2003. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα τι ακριβώς είναι αλλά υπέθετα ότι θα έχει σχέση με την εκπαίδευση αφού αναφέρεται στον τίτλο. Οι σπουδές μου ευτυχώς δε με απογοήτευσαν. Η εκπαιδευτική πολιτική σαν επιστήμη αποδείχθηκε πολύ ενδιαφέρουσα καλύπτοντας ό,τι περιλαμβάνεται στο πεδίο της εκπαίδευσης, από το σχεδιασμό μέχρι την υλοποίηση.
Αποφοιτώντας το 2008, με πτυχίο Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής και έχοντας επιλέξει κατεύθυνση κυρίως εκπαιδευτικής πολιτικής, είχα προσανατολιστεί στο τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Σχεδόν αμέσως μετά την απόκτηση του πτυχίου μου, βρήκα εργασία σε συναφές αντικείμενο. Εργάστηκα για έναν χρόνο σε εταιρεία ενδοεπιχειρησιακής κατάρτισης, στη γραμματειακή υποστήριξη και στην εκπόνηση εκπαιδευτικού υλικού για τα σεμινάρια της εταιρείας. Ήταν μια πολύτιμη εμπειρία καθώς ήταν η πρώτη μου δουλειά σε γραφείο και μάλιστα στον εκπαιδευτικό τομέα. Εάν δεν υπήρχαν κάποια προβλήματα, θα μπορούσα να είχα συνεχίσει γιατί με ενδιέφερε πολύ.
Παρόλο τις δυσκολίες, δε το έβαλα κάτω και έψαχνα διαρκώς για εργασία σε σχετικό τομέα. Θυμάμαι είχα φτιάξει μια λίστα με όλες τις εταιρείες που προσέφεραν σεμινάρια ενδοεπιχειρησιακής κατάρτισης και είχα στείλει το βιογραφικό μου θεωρώντας ότι ως πτυχιούχος εκπαιδευτικής σχολής και με ένα χρόνο εμπειρία θα ήμουν ευπρόσδεκτη. Είχα λάβει κάποιες απαντήσεις: ότι δυστυχώς δε κάλυπτα τα κριτήρια, ότι δεν είχα μεγάλη επαγγελματική εμπειρία και ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμες θέσεις για προσωπικό.
Για το δημόσιο τομέα, τα κριτήρια των προκηρύξεων με περιόριζαν στο να κάνω αίτηση. Επίσης δε γνώριζα που άνηκα. Είχα στο μυαλό μου το ΦΕΚ199/2-10-2008, κατά το οποίο οι απόφοιτοι του τμήματος, με κατεύθυνση εκπαιδευτικής πολιτικής, έχουν τα τυπικά προσόντα διορισμού για το κλάδο ΠΕ72 (Εκπαιδευτές Ενηλίκων), αλλά δεν έβρισκα πουθενά σχετική προκήρυξη. Οι μόνες θέσεις που μπορούσαν να δηλώσω ήταν αυτές του ΠΕ Διοικητικού/Οικονομικού στις οποίες εντάσσονται απ’ ότι είχα καταλάβει εκείνες οι σχολές που δεν είχαν κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα.
Τέλη του 2009, βρίσκω απασχόληση σε μία εταιρεία ανάπτυξης και υποστήριξης έργων πληροφορικής και διοίκησης, η οποία δάνειζε προσωπικό σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες. Έτσι, για 4.5 χρόνια εργάστηκα στον τραπεζικό τομέα στο κεντρικό λογιστήριο. Είναι προφανές ότι ήταν κάτι άσχετο με το αντικείμενο που έχω σπουδάσει αλλά υπήρχαν βιοποριστικοί λόγοι. Παράλληλα, επειδή πάντα μου άρεσε το αντικείμενο μου και δεν ήθελα να το αφήσω, ξεκίνησα μια σειρά σεμιναρίων σχετικών με το σχεδιασμό εκπαιδευτικών προγραμμάτων και τη δια βίου εκπαίδευση.
Δουλεύοντας σε ένα απαιτητικό και πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον, έμαθα πως είναι το μεγαλύτερο ποσοστό των εργασιακών συνθηκών στη χώρα μας, για τον ιδιωτικό τουλάχιστον τομέα. Ομαδική εργασία με πολλαπλά προβλήματα επικοινωνίας, ελάχιστα περιθώρια ανέλιξης (περίμενα καρτερικά με βάση τα προσόντα μου να ενταχθώ στο τμήμα εκπαίδευσης του οργανισμού, αλλά μάταια), εξωφρενικές πιέσεις από ανώτερα στελέχη, απλήρωτες υπερωρίες και άλλες δύσκολες καταστάσεις. Όσο περνούσαν τα χρόνια και έμενα περιμένοντας να αξιοποιηθώ ως εκπαιδευτικό στέλεχος (ονειροπόλα; -σίγουρα!), οι αρμοδιότητες αυξανόντουσαν και οι δεσμεύσεις επίσης. Μετά από 4,5 χρόνια προσφοράς εργασίας και αφοσίωσης, εκμεταλλεύτηκα μία επιστροφή συναδέλφου από άδεια εγκυμοσύνης και δήλωσα τη παραίτηση μου.
Λίγο πριν παραιτηθώ, σκεφτόμουν ότι δε μου άρεσε καθόλου αυτό που έκανα αλλά οι αρμοδιότητες μου ήταν ιδιαίτερα αυξημένες. Ένα χρόνο πριν ήμουν στις ίδιες σκέψεις αλλά λόγω της δύσκολης περιόδου που διάνυε η εταιρεία τότε, έμεινα για να υποστηρίξω τη θέση μου και τις θέσεις των συναδέλφων μου. Έβλεπα ότι τα χρόνια περνούν και δεν είχα καταφέρει να κάνω αυτό που επιθυμούσα, να ασχοληθώ δηλαδή με την εκπαίδευση. Τα σεμινάρια και όλη αυτή η πολύτιμη γνώση που είχα αποκτήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή διαπίστωσα ότι θα πάει χαμένη. Είχα κάνει αίτηση για 3η φορά για το μεταπτυχιακό Εκπαίδευσης Ενηλίκων του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου (σημ. η εισαγωγή γίνεται με ηλεκτρ. κλήρωση, κάθε χρόνο), αλλά δεν είχα πολλές ελπίδες. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και ήμουν στους επιτυχόντες, πήρα μεγάλη δύναμη και αποφάσισα να αλλάξω σελίδα. Και παραιτήθηκα. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης; Ναι. Σε περίοδο αυξημένης ανεργίας; Κι όμως.
Σήμερα, 2 χρόνια μετά, παράλληλα με τις σπουδές μου, ασχολούμαι εθελοντικά με δραστηριότητες μη τυπικής μάθησης στην εκπαίδευση ενηλίκων και ευκαιρίες μάθησης και εθελοντικής εργασίας στο εξωτερικό (Erasmus+, workcamps). Eπίσης είμαι εθελόντρια σε δράσεις διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Παράλληλα προσπαθώ να βρω εργασία. Δυστυχώς, το οξύμωρο του να έχεις ταυτόχρονα και μεγάλη ανεργία και πολυετή εμπειρία αποτελεί προϋπόθεση στις προκηρύξεις δημοσίων οργανισμών και δε βοηθάει στο να συγκεντρώσεις αρκετά μόρια και έτσι μένω πάντα εκτός. Στον ιδιωτικό τομέα ψάχνω εργασία κυρίως σε εκπαιδευτικούς οργανισμούς και σε οργανισμούς με κοινωνική δράση. Δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες αλλά από την άλλη δε μπορούμε να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια.
Η προσπάθεια που κάνει ο Σύλλογος Επιστημόνων Κοινωνικής Πολιτικής για την αναγνώριση και κατοχύρωση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων είναι πολύ σημαντική. Αναγνωρίζω ότι μέχρι στιγμής, συμμετείχα ελάχιστα σε αυτή τη προσπάθεια αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν εκτιμώ τη δουλειά που έχουν κάνει τα υπόλοιπα μέλη.
Σε κάθε περίπτωση, όλοι εμείς οι απόφοιτοι των τμημάτων Κοινωνικής Πολιτικής πρέπει να παλέψουμε για τα δικαιώματα μας και να τα διεκδικήσουμε μέσα από συντονισμένες συλλογικές προσπάθειες. Οφείλουμε να το κάνουμε, εάν πραγματικά ενδιαφερόμαστε για τα χρόνια σπουδών που έχουμε σπαταλήσει και για τους κόπους και τα όνειρα μας που δεν πρέπει να πάνε χαμένα.
