της Αριστέας Αθανασοπούλου,
Απόφοιτη Τμήματος Κοινωνικής Διοίκησης,
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Αποφοίτησα το 2002 παρόλο που ήμουν στους εισαχθέντες του 1996, εκείνους τους πρώτους δηλαδή… Και αυτό γιατί ήθελα να ζήσω όσο το δυνατόν περισσότερο στην Κομοτηνή – η φοιτητική ζωή εκεί για μένα, ήτανε κάτι περισσότερο από την αγωνία μου για επαγγελματική αποκατάσταση. Για κάποιο λόγο δεν ανησυχούσα κιόλας.. ήτανε βέβαια πολύ διαφορετικά τα πράγματα τότε! Έτσι κι έγινε, οι προβλέψεις μου βγήκανε σωστές και η πρώτη μου πρόσληψη ήρθε πέντε μήνες μετά την κτήση του πτυχίου μου, σχεδόν με το ζόρι, τον Σεπτέμβρη του 2002. Προσλήφθηκα από την Αναπτυξιακή Επιχείρηση ενός μικρού δήμου, στον οποίο ζω μέχρι και σήμερα, ως υπάλληλος γραφείου. Μπορώ να πω πως τότε είχε γίνει μια προσπάθεια απορρόφησης του ντόπιου εργατικού δυναμικού όλων των κατηγοριών από τον δήμο μέσω του ΟΑΕΔ και για κάποιον λόγο γνωρίζανε όλοι πως το επερχόμενο δυναμικό των «διοικητικών υπαλλήλων» από τη σχολή μας, ήτανε πολύ σπουδαίο.. οπότε ήμουν της Κοινωνικής Διοίκησης, ήμουν ντόπια, αλλά και η μοναδική της ΠΕ κατηγορίας. Τυχερή. Έμεινα εκεί για περίπου εννέα μήνες, οπότε και απολύθηκα τον Ιούνιο του 2003 αλλά κανένα πρόβλημα, καλοκαίρι ερχότανε…..(τόσο διαφορετικά ήτανε τα πράγματα!)
Έκτοτε, δεν το ήξερα βέβαια τότε, θα με κέρδιζε (ή θα την κέρδιζα;) η Τοπική Αυτοδιοίκηση για πάντα, πλην κάποιας εξαίρεσης – αυτής του Ιανουαρίου του 2004. Όπου εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μου η ανακοίνωση ενός Δημοτικού Εκπαιδευτικού Οργανισμού, που ζητούσε κάποιον Σύμβουλο για την Απασχόληση, απόφοιτο Κοινωνικών Επιστημών, να στελεχώσει το Κέντρο Υποστήριξης της Απασχόλησης με τους δύο ψυχολόγους του κέντρου. Το πτυχίο μου ήτανε μέσα στα τυπικά προσόντα, έστειλα τα χαρτιά μου, πέρασα τη συνέντευξη μου και τελικά ήμουν πανέτοιμη να ζήσω μια από τις καλύτερες επαγγελματικές μου εμπειρίες. Τον Ιανουάριο γίνεται η πρόσληψη μου, στο πλαίσιο της Κοινοτικής Πρωτοβουλίας Equal με τίτλο «Ανάπτυξη Συστήματος Ποιότητας των Υπηρεσιών Συμβουλευτικής Στήριξης και Απασχόλησης» στο υποέργο 2.2. Έτσι, φύγαμε για την Αθήνα με τον έναν ψυχολόγο και μετέπειτα κολλητό μου, προκειμένου να είμαστε στην εκπαίδευσης του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ πάνω στη συμβουλευτική, για περίπου 4 μήνες (δεύτερη φοιτητική ζωή, επιτέλους). Επισκεπτόμενοι διάφορους φορείς στήριξης της απασχόλησης, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και δομές στην Αυστρία και τη Γερμανία και φυσικά να έχουμε έτσι δημιουργήσει, ίσως και την πιο εμπεριστατωμένη άποψη όλων των εποχών: είμαστε πολύ πίσω! Αυτό όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση από όλα, ήτανε το γεγονός ότι παρά το ότι γίνανε τόσα πολλά έξοδα προκειμένου να εξειδικευθεί το προσωπικό αυτό και να εφαρμόσει το σύστημα ποιότητας της ΕΕ στους εγχώριους φορείς, κανένας σύμβουλος δεν έμεινε στη δουλειά μετά το πέρας της χρηματοδότησης… τον Μάρτη του 2005 χάνω τη δουλειά, όχι όμως και τον κολλητό!
Ως δια μαγείας με συναντά μετά από λίγες μέρες κάποιος δ/ντης ενός φορέα και μου προτείνει να απασχοληθώ σε μια ανθρωπιστική οργάνωση δοκιμαστικά και μετά θα βλέπαμε τι θα γινότανε. Θα αναλάμβανα το κομμάτι της επικοινωνίας, σε ένα άριστο περιβάλλον με πολύ όμορφο στόχο και σκοπό….δεν πρόλαβα όμως να κλείσω μήνα εκεί και παρά το γεγονός ότι ίσως και να είχα ακόμη έναν καλύτερο εαυτό, η Τοπική Αυτοδιοίκηση με τη μορφή της ίδιας Αναπτυξιακής μου ξαναχτύπησε την πόρτα και εγώ της άνοιξα τον Μάιο του 2005…πάλι ο ΟΑΕΔ στη μέση. Με στείλανε να στελεχώσω το κοινοτικό γραφείο ενός χωριού του Καποδιστριακού αυτού δήμου, όπου δεν μπορώ να πω πως ήτανε ότι καλύτερο έχω ζήσει. Για την ακρίβεια δεν θέλω να το θυμάμαι. Οι τοπικοί «άρχοντες» έρχονται πάνω από κάθε νομοθετική διάταξη, μιλάνε όπως θέλουν, κάνουνε ότι θέλουν και γενικώς νομίζουνε πως είναι σπίτι τους. Ότι ήξερα λοιπόν, το ξέχασα! Εμπειρία ζωής. Κακή. Η σύμβαση ορισμένου χρόνου μετά από 4 χρόνια μετατράπηκε σε αορίστου (τότε μπορούσανε οι αναπτυξιακές να το κάνουνε αυτό) και για ακόμη μια φορά η τύχη μου χαμογέλασε… Από τον Καποδίστρια περνάμε στον Καλλικράτη, το μαρτύριο του χωριού τελειώνει αλλά είμαι έτοιμη για τα επόμενα. Μεταφέρομαι σαν πλεονάζον προσωπικό στο Ν.Π.Δ.Δ. του μεγάλου πλέον δήμου της συγχώνευσης, όπου λόγω πτυχίου μπαίνω στο Τμήμα Διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού (Γραφείο Προσωπικού) και τότε καταλαβαίνω γιατί οι διοικητικοί κατηγορίας ΠΕ είναι «σπάνιο είδος». Σε μία ολόκληρη Δ/νση Διοικητικών και Οικονομικών Υπηρεσιών κεντρικής υπηρεσίας δήμου, είμαστε μόνο δύο. Ενδεικτικά το αναφέρω και σαφώς είναι η δική μου εντύπωση. Οι εξελίξεις τρέχουνε μπροστά από όλους κι εμείς πίσω τους πανικόβλητοι. Νέα μισθολόγια ενιαία, κατατάξεις και ανακατατάξεις προσωπικού, αποκεντρωμένες διοικήσεις και υπουργεία, συνταξιοδοτήσεις η μία μετά την άλλη, μετατάξεις, αποσπάσεις, νομοθετικές ρυθμίσεις και τροποποιήσεις απανωτές, ένα σωστό χαοτικό δημόσιο! Εμπειρικά θα μπορούσα να δηλώσω ικανοποιημένη από την έκβαση των πραγμάτων και φυσικά να εκτιμήσω τη δουλειά μου και να την κάνω όσο πιο καλά μπορώ.
Η διοίκηση θεωρώ πως είναι ένα παράλληλο σύμπαν με όλα τα υπόλοιπα και μόνο με προσπάθεια και ψάξιμο μπορεί κανείς να την κατακτήσει πραγματικά…εξάλλου τώρα έχουμε πολλά περισσότερα εργαλεία και τόξα στη φαρέτρα μας για να τα καταφέρουμε! Πιστεύω πάντα πως τώρα είναι η καλύτερη στιγμή για το οτιδήποτε…. Κάθε μέρα αρχίζουνε όλα! Στα 37, έχω πολύ δουλειά ακόμη μπροστά μου! Κι εσείς! Πάντα να δίνετε τον καλύτερο σας εαυτό! Καλή τύχη σε όλους!
