Κωνσταντίνα Ανδρεαδάκη,
Τελειόφοιτη Τμήματος Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής,
Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Η έναρξη της φοιτητικής μου ζωής αρχίζει από τη στιγμή που είδα ότι έχω περάσει στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής στην Κόρινθο. Η πρώτη εντύπωση ήταν θετική, αφού η σειρά προτίμησης της σχολής αυτής στο μηχανογραφικό μου, ήταν μόλις στην έβδομη θέση. Ο λόγος προτίμησης φυσικά ήταν, επειδή η Κόρινθος βρίσκεται κοντά στην Αθήνα και δεν θα χρειαζόταν να νοικιάσω σπίτι. Σαφώς αυτό το γεγονός δεν αναιρεί ότι δεν ξόδεψα και λίγα λεφτά για να περάσω τα φοιτητικά μου χρόνια. Το 2011, έτος που εισάχθηκα στη σχολή, είχαν αρχίσει να εμφανίζονται ήδη τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης και στο εισόδημα των γονιών μου, που αυτό με συντηρούσε. Φυσικά τα τελευταία χρόνια αναγκάστηκα να βρω περιστασιακές δουλείες ώστε να καλύπτω τα προσωπικά μου έξοδα.
Μετακίνηση:
Το βασικό μου πρόβλημα, εκεί που δαπάνησα τα περισσότερα χρήματα, ήταν το θέμα της μετακίνησης. Τα δύο πρώτα χρόνια πηγαινοερχόμουν. Το πρώτο έτος, μπορώ να πω, ήταν πιο οικονομικό, διότι πήγαινα Κόρινθο με τον προαστιακό, και έδινα εβδομήντα πέντε ευρώ το μήνα για την κάρτα. Εκτός αυτού υπήρχε λεωφορείο που σε πήγαινε μέσα στην πόλη της Κορίνθου με ένα ευρώ (ο προαστιακός βρίσκεται λίγο πιο έξω από την πόλη). Παρόλο αυτά, στο δεύτερο εξάμηνο το κόστος της μηνιαίας κάρτας αυξήθηκε και στο τρίτο εξάμηνο καταργήθηκε το δρομολόγιο του υπεραστικού λεωφορείου που σε πήγαινε από τον προαστιακό στην πόλη. Έτσι, αν δεν ήθελες να διανύσεις μια απόσταση μισής ώρας με τα πόδια, υπήρχε μόνο ταξί που μπορούσες να πάρεις με χρέωση 4,5 ευρώ για να κατέβεις στη πόλη, κόστος όσο το ΚΤΕΛ για να πηγαινοέρθεις Αθήνα – Κόρινθο. Έτσι, ξεκίνησα από το τέταρτο εξάμηνο να χρησιμοποιώ το ΚΤΕΛ που με άφηνε κοντά στο Πανεπιστήμιο. Κλείνοντας, θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στις συμφοιτήτριες μου, που με φιλοξένησαν και θέλω να της ευχαριστήσω για όλα αυτά που ζήσαμε.
Σίτιση:
Τα χαρτιά μου, μόνο στο πρώτο έτος τα έκανα για τη σίτιση και δικαιούμουν φαγητό δύο φορές τη μέρα, παρόλο αυτά δεν έμεινα ευχαριστημένη και δεν ξανά έκανα αίτηση. Και, οπωσδήποτε, γιατί δεν ήθελα να στερήσω σε κάποιο άλλο παιδί τη δυνατότητα αυτή, από τη στιγμή που δεν πήγαινα. Έτσι η λύση ήταν ή να παίρνω σπιτικό φαγητό ή να μαζευόμαστε σε σπίτι και να μαγειρεύουμε με ότι προσφορά είχε το σούπερ μάρκετ.
Καθηγητές:
Από μία μερίδα καθηγητών, είμαι πολύ ευχαριστημένη. Από το πρώτο κιόλας μάθημα στο πρώτο εξάμηνο με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως είμαι σε πανεπιστήμιο. Με άλλους είμαι δυσαρεστημένη καθώς ούτε οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται πως βρίσκονται σε Πανεπιστήμιο. Τα παράπονα έχουν να κάνουν γύρω από το θέμα του σεβασμού. Κάποιοι μίλαγαν άσχημα, άλλοι κάπνιζαν την ώρα του μαθήματος, άλλοι εξαφανίζονταν για να μιλήσουν στο τηλέφωνο, άλλοι ακύρωναν τα μαθήματα τελευταία στιγμή ενώ είχαμε φτάσει Κόρινθο. Το σημαντικό είναι να κερδίζει ο κάθε καθηγητής τους φοιτητές του με την διδασκαλία του και να μην κάνει ένα βαρετό μάθημα, διαβάζοντας διαφάνειες, ώστε να δικαιολογεί με αυτό τον τρόπο τα λεφτά που παίρνει. Αλλά να μπορεί να μεταδώσει τις γνώσεις του και οι γνώσεις του να είναι αρκετές όχι μόνο όσα δείχνει στο power point.
Οδηγός σπουδών:
Μαθήματα: Η Κοινωνική Πολιτική είναι ένα διεπιστημονικό πεδίο. Αυτό διαφαίνεται και από το ευρύ φάσμα μαθημάτων που έχουμε κάνει. Από την σχολή αυτή, μου δόθηκε το ερέθισμα να αναζητήσω τις δυνατότητες μου και να βρω τι πραγματικά μου αρέσει. Επιπλέον, μέσα από κάποια μαθήματα πραγματοποιήσαμε εκπαιδευτικές εκδρομές. Ακόμη, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω πολλές εργασίες σε αρκετά μαθήματα. Πότε δεν σκέφτηκα να διαλέξω την κατεύθυνση της Εκπαιδευτικής Πολιτικής.
Βιβλιοθήκη: Ελλιπέστατη.
Πρακτική: Δυστυχώς δεν είχα την επιλογή να τελέσω πρακτική, διότι από την αρχή είχα πάρει την απόφαση να μην χάσω κάποιο εξάμηνο με σκοπό να κάνω την πρακτική μου. Έτσι όταν τελείωσα τις υποχρεώσεις μου, ήμουν τόσο άτυχη που η πρακτική πλέον δεν ίσχυε. Έτσι, εναλλακτικά, αναγκάστηκα να πάρω Σχέδιο Έρευνας.
Επισφαλής Εργασία:
Δε θα ήθελα να κλείσω απαισιόδοξα. Ναι φυσικά όσα μαθαίνουμε στη θεωρία, στη πράξη δεν εφαρμόζονται. Φυσικά δεν υπάρχουν δουλειές και υπάρχει γκρίνια. Αλλά αυτή είναι η πρόκληση της εποχής. Όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα, τόσο πιο πολύ πεισμώνω και αγαπώ περισσότερο αυτό που έχω σπουδάσει. Σε αυτή την πόλη που ζω, που σκέφτονται όλοι την ατομική τους ιδιωφέλεια, υπάρχουν και άτομα που έχουν πιστέψει σε ένα καλύτερο αύριο.
