Απόδοση: Ελένη Τομπέα
Οι δημιουργοί εμπορικής πορνογραφίας θέλουν να πιστεύουμε ότι το προϊόν τους είναι μια απλή καθημερινή σεξουαλική δραστηριότητα αποτυπωμένη σε φιλμ. Ενώ υπάρχει σημαντική διακύμανση στην αποτύπωση αυστηρά ακατάλληλου σεξουαλικού υλικού, οι πιο κοινές πορνογραφίες προσφέρουν σεξουαλική αντρική κυριαρχία στην οθόνη, με το είδος gonzo να ξεπερνά τα όρια, προβάλλοντας τον εξευτελισμό και τη σκληρότητα απέναντι στις γυναίκες. Πέρα από το ακραίο υλικό που παράγεται με τη «νόμιμη» πορνογραφική βιομηχανία, υπάρχουν ακόμη σκληρότερα είδη που σεξουαλικοποιούν κάθε ανισότητα που μπορεί κανείς να φανταστεί, ιδιαίτερα η ρατσιστική πορνογραφία. Στον πυρήνα της, η πορνογραφία κάνει ακριβώς αυτό: μετατρέπει την ανισότητα σε σεξουαλική διέγερση.
Οι γυναίκες χρησιμοποιούν επίσης την πορνογραφία — περισσότερο, τώρα από ό, τι στο παρελθόν — αλλά πολύ λιγότερο από τους άνδρες. Οι πρώτοι και κύριοι καταναλωτές των πορνογραφικών προϊόντων είναι οι άνδρες, και σε μια πατριαρχική κοινωνία είναι κερδοφόρο να δημιουργείς ερωτισμό στην υποταγή των γυναικών στην ανδρική εξουσία, κάτι που στη συνέχεια γίνεται μέρος της ρουτίνας του αυνανισμού των ανδρών. Θέλουν οι ετεροφυλόφιλες γυναίκες συντρόφους των οποίων η σεξουαλική φαντασία έχει διαμορφωθεί με τη γυναικεία υποτέλεια ως σεξουαλική διέγερση;
Πολλές νεαρές γυναίκες ανέφεραν στον Robert Jensen, καθηγητή στη Σχολή Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν και συγγραφέα του βιβλίου “Getting Off: Pornography and the End of Masculinity”, ότι η πορνογραφία είναι τόσο πανταχού παρούσα που είναι σαν έχουν παραιτηθεί από το να επιλέγουν συντρόφους που δεν την χρησιμοποιούν. “Δεν υπάρχει νόημα να τους ζητήσεις να μην το κάνουν” δήλωσε μια γυναίκα, “γιατί δεν πρόκειται να σταματήσουν.” Ίσως μερικές γυναίκες να ισχυρίζονται ότι δεν ενοχλούνται από την πορνογραφία διότι νιώθουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή.
Ξεκινώντας τη δεκαετία του 1970, μια ριζοσπαστική φεμινιστική κριτική της πορνογραφίας προσέφερε μια εναλλακτική λύση. Για να κατανοήσουν καλύτερα και να αμφισβητήσουν την βία των ανδρών κατά των γυναικών, φεμινίστριες ανέλυσαν και επιτέθηκαν στον σεξισμό και το μισογυνισμό όχι μόνο στην πορνογραφία αλλά και στην τηλεόραση, στις ταινίες, τις διαφημίσεις και τη μουσική, τα οποία προβάλουν όλα συστηματικά την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος για την ανδρική σεξουαλική ευχαρίστηση. Σε όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, η γυναίκα δυστυχώς χρησιμοποιείται ως αντικείμενο τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς ο πολιτισμός έχει γίνει περισσότερο διαβρωτικός και η σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών συστηματική. Κατά ειρωνικό τρόπο, η τροχιά του σκληροπυρηνικής πορνογραφίας, από τα περιθώρια έως το επίκεντρο της ποπ κουλτούρας έχει αποδείξει ότι οι ριζοσπαστικές φεμινίστριες των προηγούμενων δεκαετιών είχαν δίκιο.
Αυτή η φεμινιστική εναλλακτική λύση είναι διαθέσιμη τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Και καθώς οι άνδρες συνειδητοποιούν πως όλο και περισσότερο η συνήθης χρήση της πορνογραφίας υπονομεύει την σεξουαλική τους ικανότητά καθιστώντας τους δύσκολο να λειτουργήσουν χωρίς μια πορνογραφική εικόνα, αυτή η εναλλακτική λύση θα έπρεπε να είναι πειστική σε όλους. Δεν πρόκειται για επαναβεβαιώση του συντηρητικού ελέγχου της σεξουαλικότητας των γυναικών, αλλά επιχείρημα κατά της εκμετάλλευσης των γυναικών από τους άνδρες και υγιής σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.
Για τα πρώτα 30 χρόνια της ζωής μου, ήμουν ένας “κανονικός” άντρας που χρησιμοποιούσε την πορνογραφία, στις πιο ήρεμες ημέρες προ-Διαδικτύου, και πάντα ένιωθα άβολα με τον τρόπο που αυτό το υλικό σχημάτιζε τη σεξουαλική μου φαντασία. Ο φεμινισμός μου έδωσε το πλαίσιο όχι μόνο να ξεπεράσω την πορνογραφία, αλλά και να αμφισβητήσω το πώς η αντρική κυριαρχία καθορίζει τόσο πολύ την σεξουαλική μας αλληλεπίδραση. Καθώς διανύω τα 30 επόμενα χρόνια με αυτό το φεμινιστικό πλαίσιο, μπορώ να πω χωρίς δισταγμό ότι ποτέ δεν θα πήγαινα πίσω στο να γίνω «κανονικός». Robert Jensen
Πηγή: washingtonpost.com
socialpolicy.gr
