Η εκστρατεία κατά της επιβολής της μαντίλας στο Ιράν βρίσκει τις γυναίκες να αψηφούν την “αστυνομία ηθικής” στους δημόσιους χώρους, ακόμα και να ξυρίζουν τα μαλλιά τους. Τώρα οι άνδρες συμμετέχουν και εκείνοι στον αγώνα.
Οι άνδρες στο Ιράν φορώντας hijabs (μαντίλες) δείχνουν την αλληλεγγύη τους στις γυναίκες σε όλη τη χώρα οι οποίες αναγκάζονται να καλύπτουν το κεφάλι τους όταν βρίσκονται σε δημόσιους χώρους.
Η αυστηρή επιβολή της μαντίλας έρχεται από τη λεγόμενη «αστυνομία ηθικής» στο Ιράν και έχει επιβληθεί από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979. Οι γυναίκες που δεν φορούν μαντίλα ή θεωρούνται πως φορούν «κακή χιτζάμπ», δείχνοντας ένα μέρος από τα μαλλιά τους, αντιμετωπίζουν τιμωρίες που κυμαίνονται από την επιβολή προστίμων έως και τη φυλάκιση.
Διαφημίσεις που χρηματοδοτήθηκαν από το κράτος και εμφανίζονται σε πινακίδες στο Ιράν, παρουσιάζουν τις γυναίκες που δεν καλύπτουν τα μαλλιά τους ως ατιμασμένες και ξεδιάντροπες. Λέγεται επίσης στις γυναίκες πως με την μη-τήρηση, θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο ανεπιθύμητης σεξουαλικής επίθεσης από τους άνδρες.
Όμως οι γυναίκες πραγματοποιούν διαδηλώσεις εναντίον της επιβολής της χιτζάμπ σε όλη τη χώρα και μερικές έχουν καταφύγει ακόμα και στο ξύρισμα των μαλλιών τους, προκειμένου να εμφανιστούν δημόσια χωρίς να φορούν τη μαντίλα.
“Είμαι ένα κορίτσι από το Ιράν. Προκειμένου να αποφύγω την αστυνομία ηθικής, αποφάσισα να κόψω τα μαλλιά μου κοντά και να φορώ αντρικά ρούχα, ώστε να μπορώ να περπατήσω ελεύθερα στους δρόμους του Ιράν. “
Την τελευταία εβδομάδα, ένας αριθμός ανδρών εμφανίστηκε σε φωτογραφίες φορώντας μαντίλα δίπλα στις γυναίκες τους ή στις συγγενείς τους που είχαν τα μαλλιά τους ακάλυπτα. Οι φωτογραφίες ήρθαν ως απάντηση σε μια έκκληση της Masih Alinejad, ιρανής ακτιβίστριας και δημοσιογράφου που ζει στη Νέα Υόρκη, η οποία προέτρεψε τους άνδρες να στηρίξουν την εκστρατεία της κατά της επιβολής της χιτζάμπ.
“O καταναγκασμός δεν είναι ένα καλό συναίσθημα. Μισώ που χρησιμοποιούν την αστυνομία ηθικής προκειμένου να αναγκάσουν τη γυναίκα μου να φορά υποχρεωτικά μαντίλα. Υπάρχουν πολλοί άνδρες στο Ιράν που έχουν σεβασμό στην ελευθερία επιλογής των γυναικών, έτσι αυτοί οι συντηρητικοί που αποκαλούν τους άνδρες “νταβατζήδες” μόνο και μόνο επειδή δεν είναι ευχαριστημένοι με την “κακή χιτζάμπ” των συζύγων μας, δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους Ιρανούς.”
Στη σελίδα της καμπάνιας της στο Facebook “My Stealthy Freedom”, η Masih Alinejad, συχνά μοιράζεται φωτογραφίες γυναικών που ζουν στο Ιράν οι οποίες έχουν απολαύσει μια στιγμή «κρυφής ελευθερίας» βγάζοντας τη χιτζάμπ τους σε χώρο εκτός του σπιτιού.
“Για χρόνια, από την παιδική ηλικία έως την ενηλικίωση, εξαναγκαστήκαμε να φοράμε την υποχρεωτική μαντίλα και υπομείναμε την απώλεια της αξιοπρέπειάς μας. Πολλοί άνδρες έχουν συνηθίσει να βλέπουν τις γυναίκες με τις υποχρεωτικές μαντίλες κάθε μέρα και νομίζουν ότι είναι φυσιολογικό. Αλλά για τα εκατομμύρια των Ιρανών γυναικών, αυτή η υποχρεωτική μαντίλα αποτελεί προσβολή για την αξιοπρέπειά τους.”
“Στην κοινωνία μας, η ύπαρξη και η ταυτότητα της γυναίκας επικυρώνεται από την ακεραιότητα του χαρακτήρα ενός άντρα και σε πολλές περιπτώσεις οι διδασκαλίες μιας θρησκευτικής αρχής ή κυβερνητικών αξιωματούχων επηρεάζουν τη λανθασμένη αίσθηση ενός άντρα πως η γυναίκα είναι ιδιοκτησία του. Έτσι σκέφτηκα ότι θα ήταν φανταστικό να καλέσω τους άνδρες να υποστηρίξουν τα δικαιώματα των γυναικών. “
“Όταν οι ξαδέλφες μου είδαν ότι φορούσα τη μαντίλα τους,δεν μπορούσαν να σταματήσουν να γελούν. Τις ρώτησα, φαίνεται τόσο αστεία πάνω μου; Αγαπώ και σέβομαι πραγματικά τις ξαδέλφες μου. Νομίζω ότι δεν πρέπει κανείς να μιλά για την ελευθερία, αν αυτός / αυτή υποστηρίζει την ιδέα του περιορισμού της ελευθερίας των άλλων ανθρώπων. Μακάρι να ήταν μόνο η μαντίλα το μόνο πρόβλημα στη χώρα μας, όπως θέλουν οι αρχές να πιστεύουμε. Είναι σαν να έχουν υπνωτίσει το μυαλό μας με ένα μαύρο πανί και το μόνο που θέλουν να πιστέψουμε είναι ότι η μαντίλα είναι το πιο σημαντικό ζήτημα στη χώρα μας.”
“Όταν η Ισλαμική Επανάσταση έλαβε χώρα, η μητέρα μου άρχισε να φοράει μαντίλα γιατί ήταν υποχρεωτική. Ποτέ δεν πίστευε στην χιτζάμπ. Πέθανε και μου έμειναν μόνο τα ρούχα της ως ενθύμιο. Μερικές φορές τα φορώ και θυμάμαι εκείνες τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού όταν πήγαινε έξω για ψώνια και επέστρεφε χωρίς να έχει καν την ενέργεια να μιλήσει. Αισθανόμουν πάντα ντροπή για τη μητέρα μου και τις αδελφές μου. Ήμουν εναντίον της χιτζάμπ, όπως και ο πατέρας μου και τα αδέρφια μου.”
Πηγή: independent.co.uk
Επιμέλεια: Ελένη Τομπέα
socialpolicy.gr
There are no comments