Προβάρουμε σχολική ποδιά εν όψει της πρώτης μας μέρας στα θρανία, πουλάμε τη γερμανική «σχεδία» και διαπιστώνουμε ότι οι Γερμανοί είναι, τελικά, φίλοι μας, παίρνουμε μαθήματα ανθρωπιάς από έναν ψαρά από τη Λέσβο, ακούμε μουσική και νιώθουμε λιγότεροι μόνοι, κρατάμε τις πόρτες μας ανοιχτές για του κόσμου τους κατατρεγμένους, διοργανώνουμε το καλύτερο συνέδριο του κόσμου, στριμωχνόμαστε στις εξέδρες και φωνάζουμε ρυθμικά συνθήματα υπέρ της αγαπημένης μας ομάδας. Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Σεπτεμβρίου 2016 (τεύχος #40).
Από την Τετάρτη 31 Αυγούστου στους δρόμους της πόλης.
«Μετεξεταστέοι από κούνια». Τη στιγμή που σε όλο τον κόσμο η προσχολική αγωγή και εκπαίδευση αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των εκπαιδευτικών συστημάτων και χαράσσονται πολιτικές για την ένταξη όλων των παιδιών σε αυτήν, δεδομένης της σημασίας της για τη γνωστική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών, αλλά και την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, στη χώρα μας συνιστά τον φτωχό συγγενή. Το πώς σκιαγραφείται το τοπίο στη βρεφονηπιακή εκπαίδευση στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, είναι ένα από τα ρεπορτάζ του τεύχους Σεπτεμβρίου της «σχεδίας».
O Λάμπρος Μουστάκης, ένας από τους ανθρώπους της «σχεδίας», ταξιδεύει στον γερμανικό Βορρά, γίνεται πωλητής του περιοδικού «Hempels» στο Κίελο, γνωρίζεται με τους ανθρώπους της τοπικής «σχεδίας», μοιράζεται μαζί τους σκέψεις και συναισθήματα για την εμπειρία της αστεγίας που βιώνει εδώ κι έξι χρόνια, αλλά και για την αλληλεγγύη, την αγάπη, τους αγώνες, προσωπικούς και συλλογικούς, για να γίνουν οι ζωές μας καλύτερες. Υπό τη μορφή ημερολογίου, καταγράφει στη «σχεδία» αυτή τη μοναδική εμπειρία, όπου είδε κάποια από τα στερεότυπά του να ανατρέπονται.
Ένας 40χρονος Λέσβιος ψαράς, ο Στρατής Βαλαμιός, που ρίχθηκε στον αγώνα της διάσωσης των προσφύγων που φθάνουν στο νησί, όχι μόνο έθεσε υποψηφιότητα για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, αλλά μας υπενθύμισε το χρέος μας να σταθούμε δίπλα σε εκείνους που δοκιμάζονται, όπως και ότι τίποτα δεν έχει χαθεί, ότι όλα είναι μπροστά μας να τα κερδίσουμε. «Μπορεί να μην τον ξαναδώ ποτέ, αλλά πάντα μέσα μας θα υπάρχει ότι σε κάποια δύσκολη στιγμή βοήθησα έναν άνθρωπο», θα πει, μεταξύ άλλων, για εκείνους που έσωσε στη συνέντευξή του στη «σχεδία», με τίτλο «Ούτε σε ταινία φαντασίας».
Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας που στη συλλογική μνήμη ολοκληρώνεται η Μικρασιατική Καταστροφή με τη σφαγή του ελληνικού και αρμενικού πληθυσμού της Σμύρνης. Κοντά 100 χρόνια μετά, η «Μηχανή του Χρόνου» επιστρέφει σε εκείνο το «τότε», που μοιάζει τόσο πολύ με το σήμερα, καθώς η Ελλάδα ξαναζεί εικόνες από την αλλοτινή τραγωδία. Μονάχα που στη θέση των Ελλήνων της Σμύρνης του 1922 βρίσκονται Σύροι, Αφγανοί, Πακιστανοί, άνθρωποι κυνηγημένοι, που το μόνο που αποζητούν, φτάνοντας στις ευρωπαϊκές ακτές, είναι ασφάλεια και μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους. «Ήμουν κι εγώ πρόσφυγας», είναι ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ.
«Κυρίως, εμπιστευόμουν το θράσος του ενστίκτου μου και δούλευα πολύ σκληρά. Δεν μπορείς να υποτιμήσεις την επιμονή, αυτή είναι το 80% όλου αυτού». Η αμερικανίδα τραγουδοποιός ακτιβίστρια με τη βαριά κληρονομιά Ροζάν Κας επιζητεί να φτιάχνει μουσική που να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται λιγότερο μόνοι, πιο ξεκάθαροι μέσα στο χάος. «Η μουσική είναι σωτηρία» είναι ο τίτλος της σχετικής συνέντευξης.
«Η αγαπημένη της εξέδρας». Μια παρέα ανθρώπων που δοκιμάζονται σκληρά στον τόπο τους για την εξασφάλιση των πιο αυτονόητων ντύθηκε τα χρώματα της Ελλάδας και έγινε παγκόσμιο σύμβολο ελπίδας. Η ελληνική Εθνική Αστέγων, στο 14ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων που διεξήχθη τον Ιούλιο στη Γλασκώβη, το κορυφαίο αυτό κοινωνικό και αθλητικό κίνημα που στοχεύει να ενεργοποιήσει τον άνθρωπο που βιώνει τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, μέσα από το παιχνίδι του ποδοσφαίρου, αναδείχθηκε για τρίτη φορά παγκόσμια πρωταθλήτρια στον πιο σπουδαίο στίβο: εκείνον του Ευ Αγωνίζεσθαι. Το ρεπορτάζ είναι αναλυτικό και πολύ φωτογραφικό.
«Ένας κόσμος για όλους» είναι ο τίτλος του εκτενούς ρεπορτάζ για το μεγάλο γεγονός που φιλοξένησε η «σχεδία» στις αρχές του καλοκαιριού: Το 20ο ετήσιο συνέδριο του Διεθνούς Δικτύου Περιοδικών Δρόμου, το οποίο αποτελεί ένα από τα κορυφαία του είδους του παγκοσμίως, τόσο όσον αφορά στον τομέα της δημοσιογραφίας στην υπηρεσία του ανθρώπου, αλλά, κυρίως, στους τομείς της κοινωνικής επιχειρηματικότητας και της grassroots αλληλεγγύης. Συμμετείχαν πάνω από 120 σημαντικοί άνθρωποι από 59 περιοδικά δρόµου και 30 χώρες του κόσµου. Ήταν το καλύτερο στην ιστορία του θεσμού, σύμφωνα με τους διεθνείς φίλους μας!
Οι μουσικοί Κώστας Μερετάκης και Θωμάς Κωνσταντίνου, επί 25 χρόνια φίλοι και συνδημιουργοί της παραδοσιακής μπάντας «Τακίμ», διηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Ο Γιώργος Μπαζίνας στέλνει ένα μήνυμα αποχαιρετισμού στη ζωή που νομίσαμε ότι θα ήταν άλλη, αλλά και καλωσορίσματος μιας δεύτερης ευκαιρίας, ο Μιράμπελης Ζάλαπας σχολιάζει πως οι υποψήφιοι στις αμερικανικές εκλογές διαγκωνίζονται για το ποιος θα (ξανα)κάνει τις ΗΠΑ την παγκοσμίως απεχθή υπερδύναμη που όλοι αγαπήσαμε, οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν απογευματινές εικόνες από την Αθήνα και από τη Θεσσαλονίκη. Κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, κλείνουμε τραπέζι σε ένα «ναό της γεύσης» στο Χαριλάου τον οποίον υπηρετούν και λειτουργούν υποδειγματικά δύο Ανωτουμπιώτισσες, ενώ δοκιμάζουμε τσικιοφτέ από έναν κούρδο «πολίτη του κόσμου», που ήρθε πρόσφυγας στη χώρα μας για να ξεφύγει από το καθεστώς Εβρέν, αφού πρώτα περιπλανήθηκε για χρόνια ανά την Ευρώπη.
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #40 της «σχεδίας» (Σεπτέμβριος 2016), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!
