Το πρόσφατο δυστύχημα στη Μόρια που κόστισε ζωές προσφύγων δεν έγινε την κακιά στιγμή που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Αφορά τις συνθήκες διαβίωσης σε χώρο ευθύνης του κράτους το οποίο οφείλει να τηρεί συγκεκριμένους κανόνες ασφαλείας. Πώς όμως να θέσει τέτοιους κανόνες, όταν το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν ενδιαφέρθηκε να καταρτίσει σε κανέναν καταυλισμό, στα νησιά και την ενδοχώρα, κανονισμό λειτουργίας ο οποίος μεταξύ άλλων θα προέβλεπε τα σχετικά με την ασφάλεια και την πυρασφάλεια του χώρου; Εξάλλου, στους χώρους αυτούς, κλειστούς και ανοιχτούς, προΐστανται διοικητές που έχουν διοριστεί από το υπουργείο με ad hoc διαδικασίες, χωρίς διαγωνισμό, χωρίς να υπάρχουν απαιτητά προσόντα και σαφείς αρμοδιότητες, και χωρίς βέβαια οι διευθυντές να έχουν στα χέρια τους κάποιον κανονισμό να ακολουθήσουν.
Στους προσφυγικούς καταυλισμούς ήδη έχουν εξαντληθεί τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Σε αυτούς, η ασφάλεια αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση διαβίωσης. Θα έπρεπε να αποτελεί ιδιαίτερο κεφάλαιο της μεταναστευτικής πολιτικής, μεγάλης σημασίας και για την ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Στο συγκεκριμένο θλιβερό γεγονός, αλλά και σε άλλα παρόμοια που προηγήθηκαν αλλού (βλ. εμπρηστικές επιθέσεις στη Χίο), οι ευθύνες είναι καταλογιστέες στους διοικητές και την κυβέρνηση. Ας τις αναλάβουν οι πολιτικά και διοικητικά υπεύθυνοι για να διορθώσουν έστω και εκ των υστέρων τις ελλείψεις. Η απόδοση ποινικών ευθυνών, την οποία αναμένουμε, ασφαλώς θα προσδώσει μια νέα διάσταση στο ζήτημα αυτό.
