Ελβετία – “Η έκθεση που φθάνει στο γραφείο μου δύο φορές την εβδομάδα αφορά μία τραγική ιστορία. Αναγράφει τον αριθμό των μεταναστών που έχασαν τη ζωή τους. Χάνουν τη ζωή τους όταν τα πλοιάρια στα οποία τους τοποθετούν οι διακινητές βουλιάζουν, πεθαίνουν από εξάντληση διασχίζοντας ερήμους, ή ακόμη χειρότερα πεθαίνουν όταν αυτοί που τους κρατούν αιχμάλωτους – σε μέρη όπως η Λιβύη – αποκτούν ότι μπορούν να δώσουν εκείνοι και οι οικογένειές τους, μόνο και μόνο για να τους δολοφονήσουν και να θάψουν τους μετανάστες σε μαζικούς τάφους.
Ορισμένες φορές πεθαίνουν μακρυά από τις οικογένειές τους. Κάποιες φορές οι οικογένειές τους είναι μαζί τους, ή κοντά σε αυτές/ αυτούς. Εδώ και 65 χρόνια μπορέσαμε να μάθουμε ορισμένα πράγματα για τους μετανάστες στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης. Και γνωρίζουμε ότι, οπουδήποτε και αν πεθαίνουν οι μετανάστες κατά τη διάρκεια επικίνδυνων ταξιδιών, πολλοί εξ’ αυτών θα μπορούσαν να αποφύγουν αυτή τη μοίρα εάν είχαν πληροφορίες σχετικά με τους επερχόμενους κινδύνους ή τις δυνατότητες/ ευκαιρίες για μία καλύτερη ζωή πιο κοντά στις οικίες τους.
Η ακραία φτώχεια, η κλιματική αλλαγή, οι διαλυμένες και διεφθαρμένες οικονομίες θέτουν εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά σε κίνδυνο και σε κίνηση. Προσθέστε σε αυτούς τους παράγοντες τις οχτώ συγκρούσεις πλήρους κλίμακας που λαμβάνουν χώρα σε αρκετά μέρη του κόσμου και οι οποίες εκτοπίζουν τους ανθρώπους εντός και εκτός των συνόρων της χώρας τους.
Ο IOM, ο Οργανισμός Μετανάστευσης των Ηνωμένων Εθνών, υπολογίζει ότι πλέον ένας στους επτά ανθρώπους στον πλανήτη είναι μετανάστης – κάποιος που ζει, εργάζεται και ξεκινάει μία οικογένεια σε ένα μέρος διαφορετικό από τον τόπο κατοικίας του. Και παρότι πάρα πολλοί μετανάστες αγωνίζονται απλώς για την επιβίωσή τους, πολλοί εξ’ αυτών χάνουν τη ζωή τους.
Η έκθεση που λαμβάνω δύο φορές κάθε εβδομάδα είναι το αποτέλεσμα του Project Missing Migrants του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, το οποίο επιχειρεί να αναγνωρίσει κάθε νεκρό, αγνοούμενο, ή “εξαφανισμένο” μετανάστη τον οποίο το προσωπικό του IOM έχει καταφέρει να εντοπίσει στις 165 χώρες που λειτουργεί ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης. Το 2016, για τρίτο συνεχόμενο έτος, το Project Missing Migrants κατέγραψε θανάτους που ξεπέρασαν τους 5.000.
Σκεφτείται για λίγο: κάθε ημέρα τα τελευταία τρία χρόνια, λίγο περισσότεροι από δέκα μετανάστες έχασαν τη ζωή τους κατά μέσο όρο, ή ένας άντρας, γυναίκα ή παιδί κάθε δύο ώρες.
Ως σήμερα, περισσότεροι από 7.000 άνθρωποι έχουν χάσει τις ζωές κατά μήκος όλων αυτών των διαδρομών το 2016. Και αυτοί είναι μόνο οι αριθμοί των θανάτων για τους οποίους έχουμε στοιχεία. Πολλές ακόμη απώλειες ζωών δεν καταγράφονται από καμία επίσημη κυβερνητική πηγή ή οργανισμό ανθρωπιστικής βοήθειας.
Θα πρέπει να προβληματιστούμε πολύ για αυτόν τον σοκαριστικό αριθμό απωλειών ανθρώπινων ζωών και την ολοένα και μεγαλύτερη αδιαφορία που επιδεικνύει ο κόσμος. Αυτά συμβαίνουν σήμερα, σε οικογένειες, πολλές εκ των οποίων ακολουθούν σήμερα “διαδρομές” που είναι ταυτόσημες με αυτές που ακολούθησαν και οι δίκοι μας γονείς και παππούδες/ γιαγιάδες, δεκαετίες πριν.
Δεν υπάρχει πλέον κανένα νόημα στην έκφραση λύπης, τρόμου ή αισθημάτων ντροπής. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η μετανάστευση είναι η κυρίαρχη τάση των καιρών μας. Είναι μία κυρίαρχη τάση η οποία έχει ωθήσει τη μετανάστευση στη συνείδηση της κοινής γνώμης και στην κορυφή κάθε κυβερνητικής ατζέντας.
Οι εικόνες μαζικού αριθμού μεταναστών σε κίνηση, ή της διάσωσής τους στη θάλασσα, οι οποίες ωθούν τις πολιτικές μας στα άκρα δεν περιγράφουν την πλήρη εικόνα. Σκεφτείτε τον αυξανόμενο αριθμό θανάτων ως μία πρώιμη προειδοποίηση όσων έρχονται ως δημογραφικές, πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις, που συχνά οδηγούν σε διενέξεις – και οδηγούν τους ανθρώπους να μεταναστεύουν σε ακόμη μεγαλύτερους αριθμούς.
Παρά τις απόπειρες των media, η μετανάστευση δεν πρέπει να είναι χαοτική ή να μοιάζει με εισβολή. Δεν αποτελεί μία ”μεταδοτική νόσο” ή οποία έχει ως στόχο να μολύνει τον πολιτισμό μας.
Οι αναταραχές που βιώνουμε στην πολιτική θα πρέπει να λειτουργήσουν ως αφύπνιση για προετοιμασία παρά για πανικό. Θα πρέπει να “σχηματίσουμε” το μέλλον παρά να το αγνοήσουμε. Θα πρέπει να το κάνουμε αυτό συνυπολογίζοντας ότι η μετανάστευση είναι αναπόφευκτη, αλλάζοντας τις αντιλήψεις για τους μετανάστες και εντάσσοντας καλύτερα τους μετανάστες στις κοινωνίες μας.
Συμβαίνει μία πραγματική δημογραφική επανάσταση σήμερα, και έχουμε πλέον το καθήκον να την διαχειριστούμε προς όφελος όλων μας. Οι περισσότεροι μετανάστες θέλουν απλώς μία ευκαιρία, και θα δέχονταν ακόμη και μία προσωρινή ευκαιρία – όπως ας πούμε μία βραχυχρόνια μαθητεία – με στόχο να βελτιώσουν τις ζωές των οικογενειών τους στις πατρίδες τους.
Με την κατάλληλη υποστήριξη, όσοι μείνουν θα συνεισφέρουν σε όποια κοινωνία εγκατασταθούν, είτε σε οικονομικούς είτε σε πολιτισμικούς όρους. Είναι σημαντικό να οικοδομηθούν συνεργασίες μεταξύ μεταναστών, κοινοτήτων στις χώρες υποδοχής και κυβερνήσεων ώστε να πολλαπλασιαστούν τα οφέλη της παρουσίας τους στη χώρα.
Στις 18 Δεκεμβρίου, την Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών, ας αναγνωρίσουμε ότι διαθέτουμε αρκετές ευκαιρίες για όλους – θα πρέπει απλώς να τις διαμοιράσουμε”.
William Lacy Swing
Μετάφραση: Ντούνης Ανδρέας
iom.int
socialpolicy.gr
