Θέλουμε ένα κόσμο που να χωρά πολλούς κόσμους
Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε δυστυχώς και στην Λάρισα μάρτυρες του αντιαισθητικού σεναρίου των αντιδράσεων μερίδας γονέων, για την έλευση παιδιών προσφύγων σε σχολείο της πόλης μας. Ως άνθρωποι που έχουμε βιώσει τον αποκλεισμό, τη διάκριση, το στιγματισμό και το ρατσισμό σε σχέση με ένα άλλο ζήτημα, αυτό της εξάρτησης, νιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε. Γιατί γνωρίζουμε από πρώτο χέρι το μέγεθος της βαρβαρότητας και της αδικίας που δημιουργούν οι αφορισμοί, οι γενικεύσεις, οι διακρίσεις, οι αποκλεισμοί και το κυνήγι μαγισσών.
Είναι γεγονός ότι οι εποχές μας είναι δύσκολες. Συνθλίβεται καθημερινά η ελπίδα μας, η προοπτική μας, το παρόν και το μέλλον μας. Αντί όμως να αντισταθούμε συλλογικά και ενεργητικά σε αυτή την κατάσταση, κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Χάνουμε οτιδήποτε ανθρώπινο, περιχαρακωνόμαστε όλο και περισσότερο στον εαυτό μας και στον κόσμο μας, μας φοβίζει οτιδήποτε άλλο διαφορετικό από εμάς. Έχουμε χάσει τόσο τον εαυτό μας και τον προσανατολισμό μας, που κατρακυλάμε σε βάρβαρες και χυδαίες αντιλήψεις και πρακτικές: Θεωρούμε παιδιά δημοτικού, παιδιά που ήδη έχουν βιώσει ότι δεν βιώνει ένας ενήλικας στο δυτικό «τακτοποιημένο» κόσμο, σε όλη του τη ζωή, ως πρόβλημα, απειλή ή οτιδήποτε άλλο. Και με αυτό το μίσος μπολιάζουμε τα δικά μας παιδιά. Και ξεχνάμε ότι όλα τα παιδιά του κόσμου, είναι παιδιά όλων μας.
Έχοντας βιώσει τον αποκλεισμό – λόγω δύσκολων συνθηκών και επιλογών ζωής – και κάνοντας μια προσπάθεια με άλλους όρους, με όρους αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, ανοχής στο διαφορετικό, θέλουμε να μοιραστούμε με την πόλη και τους συμπολίτες μας τα εξής:
– Η αλληλεγγύη βοηθά πρώτα από όλα εμάς τους ίδιους και τους δικούς μας ανθρώπους: Μας κάνει περισσότερο ανθρώπους, μας δίνει προοπτική, ελπίδα, μας δίνει νόημα.
– Δεν μπορούμε να ευτυχούμε, ούτε να σφυρίζουμε αδιάφορα, όταν γύρω μας και δίπλα μας υπάρχει τόση αδικία και δυστυχία. Η δική μας ευημερία, περνά μέσα από την ευημερία των άλλων.
– Η μεγαλύτερη βία είναι ο αποκλεισμός και ο ρατσισμός. Η μόνη λύση στην περίεργη και αλλόκοτη εποχή που ζούμε είναι ένας κόσμος που χωρά πολλούς κόσμους.
– Απαιτούμε σαν πολίτες αυτής της πόλης να σταματήσουν άμεσα οι φωνές που επιχειρούν να ξεκινήσουν σταυροφορίες αποκλεισμού. Δεν επιτρέπουμε σε κανένα να ασχημαίνει τη ζωή μας και το ζωτικό μας χώρο.
– Η πόλη μας, η δική μας πατρίδα, ο κόσμος μας σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με μισαλλοδοξίες, απωθημένα και μιζέριες. Αγωνιζόμαστε για μια ζωή, που όσοι υποφέρουν μπορούν να ακουμπήσουν στους άλλους, να πάρουν βοήθεια, να ξανασταθούν στα πόδια τους και να ζούμε όλοι μαζί.
– Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους πρόσφυγες και τις οικογένειες τους και με όλους τους ανθρώπους, που βιώνουν ακραίες συνθήκες αποκλεισμού και που αγωνίζονται σε μια βάρβαρη εποχή να σταθούν όρθιοι με αξιοπρέπεια.
Όταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος τραγουδούσε σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου και μουσική Μ. Θεοδωράκη: «Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» σε στιγμές σαν την τωρινή αναφερόταν.
Αν δεν το αντιληφθούμε άμεσα και δεν σταθούμε ενεργητικά αλληλέγγυοι σε συνανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση, τότε έχουμε ήδη χάσει. Και εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια για τέτοιες ήττες στη ζωή μας σήμερα. Γι’ αυτό και επιλέγουμε να φωνάξουμε:
Θέλουμε ένα κόσμο που να χωρά πολλούς κόσμους.
Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και στα παιδιά τους.
Τα μέλη, οι εκπαιδευόμενοι και οι εργαζόμενοι
του Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας Λάρισας
