Το κύριο σημείο αναφοράς για τη διεθνή κοινότητα σχετικά με τα δικαιώματα των μειονοτήτων είναι η Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε εθνικές ή εθνοτικές, θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες, που εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση το 1992. Η Διακήρυξη περιλαμβάνει μια λίστα δικαιωμάτων που τα άτομα που ανήκουν σε μειονότητες δικαιούνται, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να απολαμβάνουν τον δικό τους πολιτισμό, να πρεσβεύουν και να ασκούν τη θρησκεία τους και να χρησιμοποιούν τη δική τους γλώσσα.
Περιέχει επίσης μέτρα τα οποία τα κράτη-μέλη θα μπορούσαν να εφαρμόσουν για να δημιουργήσουν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την απόλαυση των δικαιωμάτων αυτών, όπως για παράδειγμα, μέσω της ενθάρρυνσης της δημόσιας γνώσης για την ιστορία, τις παραδόσεις, τη γλώσσα και τον πολιτισμό των μειονοτήτων που υφίστανται στο έδαφός τους και τη διευκόλυνση των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες, να συμμετάσχουν πλήρως στην οικονομική πρόοδο και ανάπτυξη της χώρας τους. Τα κράτη-μέλη καλούνται επίσης να εφαρμόζουν εθνικές πολιτικές και προγράμματα με τη δέουσα μέριμνα για τις μειονότητες. Οι ακρογωνιαίοι λίθοι της Διακήρυξης είναι οι αρχές της απαγόρευσης των διακρίσεων, η αποτελεσματική συμμετοχή και προστασία και προώθηση της ταυτότητας.
Η Διακήρυξη εμπνεύστηκε από το άρθρο 271 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο αποτελεί την πιο ευρέως αποδεκτή νομικά δεσμευτική διάταξη σχετικά με τις μειονότητες. Όσον αφορά την παρακολούθηση, τα όργανα της Συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα (ιδίως η Επιτροπή για την Εξάλειψη των Φυλετικών διακρίσεων και η Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα), καθώς και ειδικές διαδικασίες, δίνουν αυξημένη προσοχή σε καταστάσεις και στα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες.
Από το 2005, το σημείο εστίασης στα Ηνωμένα Έθνη είναι ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας σε θέματα μειονοτήτων, ο οποίος έχει εντολή να προωθήσει την εφαρμογή της Διακήρυξης του 1992. Το 2007, ιδρύθηκε το φόρουμ για θέματα μειονοτήτων ώστε να παρέχει μια πλατφόρμα για την προώθηση του διαλόγου και της συνεργασίας στον εν λόγω τομέα, καθώς και θεματικές εισηγήσεις στις εργασίες του ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα.
Σε συμφωνία με τις διατάξεις της Διακήρυξης για τις μειονότητες του 1992, η Διακήρυξη του Ντέρμπαν το 2001 και το πρόγραμμα δράσης κάλεσε τις κυβερνήσεις να δημιουργήσουν ευνοϊκές συνθήκες και να λάβουν μέτρα που θα επιτρέπουν σε άτομα που ανήκουν σε μειονότητες εντός της δικαιοδοσίας τους να εκφράσουν ελεύθερα τα χαρακτηριστικά τους και να συμμετάσχουν με μια δίκαιη και χωρίς διακρίσεις βάση στην πολιτιστική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας στην οποία ζουν.
Το Πρόγραμμα δράσης του Durban καλεί συγκεκριμένα για τη δημιουργία και την εφαρμογή πολιτικών που προωθούν μια υψηλής ποιότητας και ποικιλόμορφη αστυνομική δύναμη απαλλαγμένη από ρατσισμό, φυλετικές διακρίσεις, ξενοφοβία και μισαλλοδοξία. Μία από τις συστάσεις του προγράμματος είναι ότι στις προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, συμπεριλαμβανομένης και της αστυνομίας, τα κράτη μέλη πρέπει να εξασφαλίζουν τη συμμετοχή και την εκπροσώπηση από όλες τις ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των μειονοτήτων. Τα Κράτη μέλη καλούνται επίσης να σχεδιάσουν, να εφαρμόσουν και να επιβάλουν αποτελεσματικά μέτρα για την εξάλειψη του φαινομένου του «φυλετικού χαρακτηρισμού».
Αν και τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες αναγνωρίζονται όλο και περισσότερο ως αναπόσπαστο μέρος της Ατζέντας της διεθνούς κοινότητας για την καταπολέμηση των διακρίσεων, παραμένουν πολλά ακόμη που πρέπει να γίνουν για την επίτευξη του αληθινού νοήματος της ζωής με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη, δίχως ρατσισμό.
Πηγή: un.org/en/letsfightracism
Απόδοση/Επιμέλεια: Τομπέα Ελένη
socialpolicy.gr
