Επιμέλεια / Απόδοση: Ντούνης Ανδρέας
Όταν οι πολιτικές κοινωνικής προστασίας στοχεύουν μονάχα συγκεκριμένες ομάδες, για παράδειγμα τους ανθρώπους που βρίσκονται σε συνθήκες ακραίας φτώχειας ή τους εργαζόμενους σε επίσημη μορφή απασχόλησης, πολλοί άνθρωποι αναπόφευκτα «μένουν πίσω», για αιτίες που ποικίλλουν από τη δομική μεροληψία ως τα σφάλματα αποκλεισμού. Με στόχο να επιτευχθούν οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDGs), τα κράτη θα πρέπει να επιδιώξουν λύσεις κοινωνικής πολιτικής που να είναι κατά μεγάλο βαθμό ενταξιακές και να προωθούν την κοινωνική συνοχή, δημιουργώντας έτσι την μετασχηματιστική αλλαγή στις κοινωνικές σχέσεις όπως θέτει η Ατζέντα 2030.
Υφίστανται τεκμηριωμένα ευρήματα πώς τα καθολικά κοινωνικά συστήματα πράττουν ακριβώς αυτό, και πώς είναι οικονομικά προσιτά και εφικτά για όλες τις οικονομίες σε όλα τα εισοδηματικά επίπεδα.
Οι μελέτες του Ερευνητικού Ινστιτούτου των Ηνωμένων Εθνών για την Κοινωνική Ανάπτυξη (UNRISD) έχουν αναγνωρίσει μία πλειάδα αναπτυσσόμενων χωρών ως χώρες μείζονος καινοτομίας σε αυτό το πιθανώς μετασχηματιστικό πεδίο, και ανέλυσαν τις εθνικές συνθήκες που κατέστησαν την εμπειρία τους πραγματικότητα καθώς και την σημαντικότατη επίδραση πρωτοβουλιών σε παγκόσμιο επίπεδο όπως η πρωτοβουλία περί Κατώτατων Ορίων Κοινωνικής Προστασίας που βασίστηκε στην Σύσταση του ILO Νο. 202 (2012), και στην Ατζέντα 2030.
Σε χώρες στις οποίες η κοινωνική πολιτική δεν εκλαμβάνεται μονάχα ως απάντηση στα κοινωνικά προβλήματα, αλλά ως η κινητήριος δύναμη των βελτιωμένων αγορών εργασίας, της παραγωγικότητας και της κοινωνικής συνοχής, θεσμοί μπορούν να οικοδομηθούν οι οποίοι θα αλληλοσυμπληρώνονται, και οι πολιτικές θα είναι περισσότερο ολοκληρωμένες.
Όταν η προσέγγιση ενός “συστήματος φροντίδας” καθίσταται μία «ομπρέλα» ευρύτερων πολιτικών που συνενώνει προηγουμένως διακριτά πεδία πολιτικής, το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο βελτιωμένη παροχή υπηρεσιών φροντίδας για όσους έχουν ανάγκη, αλλά επίσης μεγαλύτερη ισότητα των φύλων και καλύτερες μακροοικονομικές εκροές.
Όταν η κλιματική αλλαγή κατανοείται ως ένα κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα (και όχι απλώς ένα τεχνικό ή/και ένα οικολογικό ζήτημα) οι κυβερνήσεις σχεδιάζουν πολιτικές, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών πολιτικών, λαμβάνοντας υπόψη οικο-κοινωνικούς στόχους και αξιολογούν τον αναδιανεμητικό αντίκτυπο αυτών των πολιτικών:
— επηρεάζονται αρνητικά οι ομάδες χαμηλότερων εισοδημάτων ή άλλες μειονεκτούσες ομάδες;
— (Και) ποιος αποκομίζει τα οφέλη;
Η ενσωμάτωση των τριών πυλώνων της βιώσιμης ανάπτυξης – κοινωνικός, περιβαλλοντικός και οικονομικός – βρίσκεται στον πυρήνα της Ατζέντας 2030. Η έρευνα του Ερευνητικού Ινστιτούτου των Ηνωμένων Εθνών για την Κοινωνική Ανάπτυξη καταδεικνύει πώς ο καινοτόμος ανασχεδιασμός των ρυθμίσεων πολιτικής και των θεσμών μπορούν να βοηθήσουν στην κατάλυση των στεγανών με στόχο την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών με μία περισσότερο μετασχηματιστική διάσταση.
Πηγή: Ερευνητικό Ινστιτούτο των Ηνωμένων Εθνών για την Κοινωνική Ανάπτυξη | http://www.unrisd.org/rpb23
socialpolicy.gr
