Της Λίλιαν Καρρά,
Απόφοιτη Ψυχολογίας, Ατομική & Ομαδική Ψυχοθεραπεύτρια
Υπεύθυνη του κέντρου Δικαστικής Ψυχοθεραπείας ‘’περί Ψυχής’’, Κέντρο δια Βίου Μάθησης 1
Η αγάπη για το αντικείμενο της δουλειάς μας είναι κάτι το οποίο συμβάλει σημαντικά στο σύνολο της επαγγελματικής μας επάρκειας, αλλά και της ικανοποίησης που αντλούμε από αυτό. Είναι πραγματικά ευτυχές να μπορεί κανείς να απασχολείται στο αντικείμενο που τον ενδιαφέρει, όχι μόνον για τον ίδιο, αλλά και εκείνους που λαμβάνουν τις υπηρεσίες ανθρώπων που επενδύουν με αληθινό ενδιαφέρον, αλλά και γνησιότητα στην εργασία τους.
Ο θαυμασμός είναι ένα συναίσθημα το οποίο καταδεικνύει πως κάποιος έχει δημιουργήσει κάτι το οποίο αναγνωρίζεται και εκτιμάται ως θετικό. Είναι κινητήριος δύναμη να αναγνωρίζεται κανείς για αυτό που προσφέρει και παρέχει, ανεξαρτήτως επαγγελματικού προσανατολισμού, είτε εργάζεται στον κόσμο των τεχνών, είτε στον κλάδο των επιχειρήσεων, είτε όπου αλλού.
Μια άλλη όψη του θαυμασμού είναι η ζήλια, το συναίσθημα το οποίο αναγνωρίζει την αξία ενός έργου, αλλά που ο αισθανόμενος ζήλεια θεωρεί, ενίοτε λανθασμένα, πως δεν μπορεί να ‘’φθάσει’’. Η ζήλεια αν μεγεθυνθεί μπορεί να γίνει φθόνος που περιέχει την ανάγκη αρπαγής ή καταστροφής των έργων εκείνων που κατέχουν τα κατά την κρίση τους ιδεατά και μη δυνατά να αποκτηθούν από τους ίδιους.
Σε αυτό το σημείο είναι σκόπιμο να αναφερθεί πως όλα τα συναισθήματα θα βιωθούν από όλους τους ανθρώπους, σε διαφορετικά βεβαίως μεγέθη, καλούμαστε όμως να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε προς όφελος και προς βελτίωση των συνθηκών της ζωή μας, αλλά και των υπολοίπων.
Όσοι δε είμαστε επαγγελματίες στον χώρο της ψυχικής υγείας έχουμε ακόμη μεγαλύτερο χρέος ως προς αυτό.
Κάθε επαγγελματίας ψυχικής υγείας πέραν των συνεδριών που κατά βάση παρέχει ως επαγγελματικές υπηρεσίες μπορεί να διεξάγει επιμορφωτικού και εκπαιδευτικού τύπου σεμινάρια, ημερίδες ή προγράμματα.
Σαφώς οι κλάδοι που υπάρχουν στο φάσμα της ψυχικής υγείας δεν μπορούν να κατοχυρωθούν από τους ιδιώτες του επαγγέλματος, εφόσον ο κάθε επαγγελματίας ψυχικής υγείας μπορεί να επιμορφωθεί και να ασχοληθεί και περεταίρω με όποιον κλάδο επιθυμεί.
Αρκεί να μπορεί σε αυτό που κάνει να βάζει κανείς τα δικά του στοιχεία, έτσι όπως τα έχει διαμορφώσει ο ίδιος, χωρίς αυτά να είναι ακριβής αντιγραφή ή υποκλοπή της εργασίας συναδέλφων.
Πολύ συχνά και στον χώρο μας παρατηρείται η διαρκής αντιγραφή, θεματικών, κειμένων, εκπαιδευτικών προγραμμάτων και υλικών παρουσίασης στην αυτούσια μορφή τους, δηλαδή όπως εκείνα διαμορφώθηκαν από τους εισηγητές που τα παρουσίασαν.
Σαφώς οφείλει κανείς να ακολουθήσει και την νομική οδό σε τέτοιες περιπτώσεις, καθότι αποτελούν εκτός από ηθικά, και νομικά παραπτώματα.
Ωστόσο το κρίσιμο ερώτημα είναι πως μέχρι να αποφανθεί το νομικό σύστημα, το οποίο είναι ιδιαιτέρως χρονοβόρο μπορεί να προστατευθεί το κοινό αυτών των επαγγελματικών υπηρεσιών.
Πως μπορεί για παράδειγμα ένας φοιτητής μη έχων την απαιτούμενη εμπειρία ακόμη να διαχωρίσει τους φορείς που προάγουν έργο που προέρχεται από ανθρώπους με την απαιτούμενη εμπειρία και προσήλωση στην βελτίωση αυτού;
Πως μπορεί ένας άνθρωπος που ζητάει συμβουλευτικές υπηρεσίες να απευθυνθεί σε επαγγελματίες που αν μη τι άλλο θα είναι σε θέση να τις παρέχουν χωρίς να είναι ακόμη και επικίνδυνοι για την ψυχική υγεία αυτού;
Δεν τιμά κανέναν επαγγελματία γενικά, και ειδικότερα τους επαγγελματίες στο χώρο της ψυχικής υγείας να λαθροβιούν αντιγράφοντας, δηλαδή κλέβοντας επί της ουσίας εξαπατώντας καθαυτών τον τρόπο και τους ενδιαφερόμενους.
Θα έπρεπε πιθανόν να υπήρχε ένα σύστημα αξιολόγησης που θα έδινε πρωτίστως σημασία στο ποιοι είναι πνευματικά ικανοί να παρέχουν εκπαιδευτικές και συμβουλευτικές υπηρεσίες.
Ευελπιστώντας πως αυτό θα συμβεί και έως τότε, είναι καλό οι εν δυνάμει ενδιαφερόμενοι των υπηρεσιών αυτών να διεξάγουν ενδελεχή έλεγχο των φορέων που θα επιλέξουν.
Αντιστοίχως οι επαγγελματίες του κλάδου οφείλουμε να επαγρυπνούμε και να δρούμε κατά αυτών των φαινομένων.
