του Σίμου Ανδρονίδη
Η νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής προσιδιάζει στη λογική συγκρότησης ενός ιδιαίτερου καθεστώτος του επώδυνου (οι ‘ζώνες’ της ετεροτοπίας που συγκροτεί συνιστούν παράλληλα το εύρος και το πεδίο της αναγέννησης), φέροντας τις δικές της κρίσεις επί του πεδίου της οικονομικής-κεφαλαιοκρατικής κρίσης..
Σε αυτό το πλαίσιο, δύναται να προσδιορίσει λογικές ονοματοδοσίας του πολιτισμού του ‘εχθρού’ (του πρόσφυγα-μετανάστη, του πολιτικού-ιδεολογικού αντιπάλου, των ‘αιρετικών’ σωμάτων-υποκειμένων), ανανοηματοδοτώντας παράλληλα την όψη ή όψεις ακτιβισμού, την ιδιαίτερη όσο και διφυή λειτουργία αναπαραγωγής της ριζοσπαστικοποίησης: της ριζοσπαστικοποίησης που επιφέρουν τα τακτικά Τάγματα Εφόδου ( ο στρατηγικός ‘παίκτης’), και η οργάνωση Χρυσή Αυγή η οποία και διαμεσολαβεί το πολιτικό υπό το πρίσμα της λειτουργικής μεσσιανικότητας, της κοινωνιο-γνώσης του ασύγγνωστα δραστικού, των κοινωνιο-ιδεών ‘ενσάρκωσης’ της συμβολικής αναφοράς, της έκκεντρης και διαφοροποιημένης δράσης-διάδρασης..
Η Χρυσή Αυγή φέρει τα επίδικα του πολιτικού, ‘εδαφοποιούμενη’ στο πεδίο του χρόνου και του χώρου, (η ιστορική ‘μήτρα’), επιδιώκοντας παράλληλα την εκμετάλλευση τους..
Όντας υποκείμενο επί του πεδίου, (το πεδίο όπου τον καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν οι ξιφολόγχες, όπως δήλωσε ο αρχηγός της οργάνωσης, Νίκος Μιχαλολιάκος), δύναται να προσλάβει την ιστορικότητα της ‘μνημειώδους’ δράσης, παίζοντας και μετατοπίζοντας τα σύνθετα όρια μεταξύ ‘ιατρικοποίησης’ της κρίσης (για να παραπέμψουμε στην Αθηνά Αθανασίου), του σώματος, & πολιτικοποίησης του δικού της κοινού τόπου, της ‘μεθυστικής’ και ‘ποθητής’ ελληνικότητας που εκφράζεται μέσα από την έκφανση των κατά μέρους τοπικοτήτων..
Στις προκείμενες του πολιτικού-ιδεολογικού λόγου της, η ‘μυθολογία’ του ασύγγνωστου αλλά και του πρακτικά στοχαστικού, το βίαιο πράττειν, (η βία του αίματος ως λόγος αλλά και ως πρώτη-συμβολική νίκη), επί ενός ‘παρασυρμένου’ κόσμου, η αναπαράσταση του ανέστιου που οφείλει να επανεφευρεθεί και να στεγαστεί ξανά..
Η Χρυσή Αυγή καθίσταται δέκτης άντλησης ιδεών, κυβερνολογική πρακτική του κοινωνιο-εθνικού, (η πειθάρχηση-επαναπειθάρχηση ως κανονικός ορίζοντας) προβολή της εξαντλητικής πολιτικοϊδεολογικής διαπάλης με τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα της Μεταπολιτευτικής θέσμισης: σε αυτό το πεδίο, δύναται να λειτουργήσει ως ο ενδιάμεσος ‘χωρικός’ δρων, η Νέμεσις επί της Ύβρεως, η ‘Δικαίωση’ των ‘αδικαίωτων’ της κρίσης του εν Ελλάδι κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και των διάκενων που προκαλεί η διαχείριση της..
Στο πεδίο των σύνθετων αλληλεπιδράσεων-αλληλοτροφοδοτήσεων, συγκεντρώνει στάσεις, λογοθετικές και μη αφηγήσεις περί κρίσης, ανανοηματοδοτώντας το ίδιο το πλαίσιο των σχέσεων εκπροσώπησης: φέρει σημάνσεις, ‘τρέφεται’ από τη ‘σάρκα’ του ταυτοτικά ανέστιου, επιδιώκοντας να προχωρήσει σε έναν συμβολικό, πρακτικό όσο & αναπαραστατικό μετασχηματισμό: να καταστεί η ‘μνημειώδης’ δράση, η ζώσα πράξη και μνήμη της απεξάρτησης (ο πολιτικός δυϊσμός εξάρτηση-απεξάρτηση), από τις αλληλουχίες και το σπιράλ της κρίσης, λειτουργώντας παράλληλα ως η δυναμική θανάτωση του συμβολικού και του μη-συμβολικού..
Τα όρια ή η οριακότητα μεταλλάσσονται.. Τα αίτια της ανάδυσης δύνανται να αναζητηθούν στην ενσκήπτουσα μνήμη της απεξάρτησης, και στα υποδείγματα διαπάλης-συνεπειών της θεωρούμενης και περιώνυμης ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στη Μεταπολίτευση..
Με αυτόν τον τρόπο, δύναται να προκύψει ως η δυναμική διερώτηση και απάντηση, η ζώσα πολιτική ‘απάντηση’ στον ‘ανιστόρητο’ Μεταπολιτευτικό ‘ωχαδερφισμό’ (και στο μίσος για τις καθεαυτό εθνικές αξίες), και στη ‘θηλυκοποιημένη’ αδυναμία που καλλιέργησε η Αριστερά (η Χρυσή Αυγή υπό την τροπικότητα δράσης των παλαιών, των μεγάλων ‘Όχι’), και οι διάφορες εκφάνσεις της..
Η Χρυσή Αυγή συνιστά ιδιότυπο καθεστώς παρουσίας, (η ρατσιστική συνθήκη των άρσεων και των προσλήψεων, των εγγραφών-προγραφών, η βιοπολιτική ‘τέχνη’ του καθεαυτά ηθικού, ελαστικού), υπό τους όρους της πρακτικής-πολιτικής διαχείρισης σωμάτων καθώς και απόδοσης των πληττόμενων κοινωνικών τάξεων και της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων..
Δρα υπό το πλαίσιο της βίας (η κρίση ως πολλαπλή βία ‘μεταγγίσεων’ και αποκοπών, κρατική-κατασταλτική, ορατή & ‘αόρατη’, νεοναζιστική), των μεταθέσεων, των μετωνυμιών, των έκκεντρων μετατοπίσεων, δεικνύοντας τον πυρήνα: την επιδίωξη συγκρότησης σχέσεων πολιτικής εκπροσώπησης με το λαϊκό-εργατικό μπλοκ, με τμήματα του μπλοκ των λαϊκών-υποτελών τάξεων που βιώνουν τα όρια της ‘νέας’ καπιταλιστικοποίησης της ελληνικής οικονομίας..
Η έκθεση στα όρια της θανάτωσης, συνιστά το αντεστραμμένο είδωλο της έκθεσης στα δικά της πολιτικά στοιχεία-όψεις, στο χώρο όπου δύναται να προβάλλει και να εκφράσει τις μετατοπίσεις-εναλλαγές μεταξύ του λαϊκού των αδυνάτων (του εργατισμού των πενήτων και του μικροαστισμού των ευκαιριών) & του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής (καπιταλισμού) της εθνικής ανάπτυξης, της προόδου των εγκλήσεων και της κοινότητας, μία ανάπτυξη που δύναται να είναι Βαλκανική, Ευρωπαϊκή..
Η νεοναζιστική οργάνωση συνιστά πεδίο και ‘μύηση’ στη δράση, ‘ιεροτελεστία’ ενός συγχρονικού ‘Blut’ των αδυνάτων, των έσχατων, που, στις πλαισιώσεις των επενεργειών, δύναται να καθιστούν πρώτοι.. Η ιστορικότητα της μετατοπίζεται στο πεδίο του κοινωνικού..
Στο φαντασιακό της Χρυσής Αυγής, (στην υλική’ φασματολογία’) η πόλη, όπως επισημαίνει ο Μάριος Εμμανουηλίδης, «γίνεται και πάλι, σύμφωνα με τον ‘αρχαίο τρόπο’, ένας μολυσμένος χώρος που πρέπει να καθαριστεί».[1]
Η κουλτούρα των κοινωνικών της απευθύνσεων ενέχει τα σπαράγματα της συμβολικής γλώσσας των ίδιων και των ετεροτήτων-ετεροποιήσεων..
Έτσι, μπορεί να υπάρξει ως κουλτούρα του συμπληρωματικού, φέροντας και επιδιώκοντας να αξιοποιήσει τις όψεις του κεφαλαιοκρατικού χώρου, της απόσπασης αξίας (υπεραξίας) από τα νεκρά και ζωντανά σώματα, από την συσχέτιση με τον μετρικό όγκο εργασίας-ανεργίας, τις ζώνες εργασίας μόνο για Έλληνες.. Διακρατεί τον νεωτερισμό-καινοτομία των κατά τόπους ευκαιριών, της ανατομίας των κρισιακών πολιτικών-ιδεών..
Η νεοναζιστική οργάνωση ενσκήπτει στο πεδίο των συγκαιρινών και μη αντιφάσεων, της προ (κρισιακής)-‘ορατοποίησης’, και του κρισιακού κοινωνικοικονομικού βιόκοσμου..
Η Χρυσή Αυγή προβάλλεται-αναπαρίσταται στα ‘περισπούδαστα’ βλέμματα-λόγους των υποκειμένων.. Στα χάσματα του ειδικού και του γενικού, στο λόγο του νεοναζιστικού ‘δικαίου’, ‘αυτή η πόλη είναι η συνείδηση του παρελθόντος ως συντρίμμια πάνω σε συντρίμμια”, αναφέρει ο Γιάζρα στο ποίημα ‘Η πόλη’.
Η οργάνωση (αυτή η ‘Ανατολή’ του άλλου και δυναμικού Ελληνισμού που ως όνομα συγκροτείται αντιστικτικά και συμπληρωματικά παράλληλα) επιδιώκει να ‘ενσαρκώσει’ το Zeitgeist, το ‘πνεύμα της εποχής’, διαμέσου ανατροπών, συμβολικών παρομοιώσεων & συσχετίσεων, φθάνοντας στο κρίσιμο και κρισιακό σημείο της εμπλόκισης και της πολιτικής εκπροσώπησης πάνω στα όρια ενός ιδιαίτερου ‘ορθολογισμού’.. Εντός των κοινωνικών διάκενων η ‘σύλληψη’ ενός ‘ποθητού’ γίγνεσθαι, αισθητού πάνω στην πολιτική εγκάρσια τομή, στη νεοναζιστική βία που επιδιώκει να ‘παραχθεί-αναπαραχθεί υπό τους όρους της ελαστικής ‘πρωτοπορίας’, στους λόγους παραπομπής στις αντιθέσεις της οικονομικής κρίσης..
Τα κοινωνικά συμφέροντα που φέρει, (ένας πολιτικός ‘μεσσίας’ της, θεωρούμενης από διάφορους διανοητές, ως της πλέον σημαντικής και κάποτε αναδυόμενης ‘μεσαίας’ τάξης), αναπροσδιορίζονται και στο πλαίσιο της κοινοποίησης, της κίνησης, της μετουσίωσης σε χρηστική αξία του λόγου (και των δυνατοτήτων του λόγου) των διαψευσμένων, των ‘επήλυδων’ που διαβούν στα επάλληλα ‘ερείπια’, μίας κρίσης που δύναται να μετασχηματίσει και να μετασχηματιστεί, συμβάλλοντας στην ανάδυση μίας νέας όσο και πυκνής ταξικότητας..
Της διάψευσης (ως ιστορικός-πολιτικός χρόνος), αυτού που υπήρξε και αυτού που δεν ήρθε..
Υπό αυτό το πλαίσιο των αμφίδρομων αναφορών-σχέσεων, η Χρυσή Αυγή συνιστά το ‘εγχειρίδιο’, ή την ταυτότητα ‘τσέπης’, το όριο της ‘τρεμάμενης’ παρουσίας του κοινωνικά ανέστιου, εκθέτοντας παράλληλα στο θανατικά-θανατηφόρο ‘ανεπίκριτο’ (Jacques Derrida), και ταυτόχρονα και σύνθετα, οικείο.
Όπου η κυμαινόμενη βία (των ρατσιστικών λειτουργιών διάρκειας και άρσης της μαύρης μάσκας), θέλει να καταστεί ‘Κεφάλαιο’, (συμβολικό και πρακτικό, όπως το πεδίο της κρισιακής-κεφαλαιοκρατικής οικονομίας της αναπαραγόμενης και διαχεόμενης επισφάλειας), έτσι και ο πολιτικός-ιδεολογικός λόγος περί κρίσης, (ο κύκλος των πραγματικών υπεύθυνων), περί προσδοκιών, καθώς και περί του παλαιού και ‘νέου’ αντισημιτισμού που δύναται να προσλάβει τη μορφή των μαύρων και μη (των μνημειωδών Εβραίων), την αφαίρεση της θηλυκής μαντίλας, την ‘εκροή’ της μνήμης, την α-συνέχεια του επώδυνου, στοχεύοντας στη ‘ρίζα’ της άλλης παρουσίας.. Πολιτικά και σύνθετα, η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, συνιστά το ενδιάμεσο δίκτυο, στο χώρο όπου επιδιώκει ο ανίσχυρος να κυνηγά τον ανίσχυρο..
Η ‘ιατρικοποίηση’ συνιστά και το αντεστραμμένο είδωλο της πολιτικοποίησης, της επιτελεστικότητας της υποκειμενικής Χρυσαυγίτικης ‘γραφής’..
Η Αθηνά Αθανασίου επισημαίνει πως ‘ο ιατρικός και υγειονομικός λόγος κάνει την ‘αλήθεια’ του νεοφιλελευθερισμού ‘ζήτημα ζωής και θανάτου’.. Σε αυτό το πεδίο, η Χρυσή Αυγή προβάλλει το πλαίσιο της έκθεσης στις δικές της ‘αλήθειες’, στη βία των ‘μητρικών’ ορίων και μη..
————-
[1] Βλέπε σχετικά, Εμμανουηλίδης Μάριος & Κουκουτσάκη Αφροδίτη, ‘Χρυσή Αυγή και στρατηγικές διαχείρισης της κρίσης’, Πρόλογος: Ψαρράς Δημήτρης, Εκδόσεις Futura, Αθήνα, 2013.
