Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης (19 Νοεμβρίου) και την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού, (20 Νοεμβρίου), το Υπουργείο Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανέφερε σε μήνυμα του πως ολοκληρώνεται η εκπόνηση του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για το Παιδί, μία στρατηγική επιλογή που εκφράζει την ουσιαστική δέσμευση της ελληνικής Πολιτείας να διαμορφώσει αποτελεσματικές πολιτικές για το βέλτιστο συμφέρον κάθε παιδιού που ζει στη χώρα, χωρίς αποσπασματικό χαρακτήρα και με στόχο την αποφυγή των παρατηρούμενων αλληλοεπικαλύψεων της Διοίκησης. Η εκπόνηση του Εθνικού Σχεδίου Δράσης υπήρξε πάγιο αίτημα ανεξάρτητων φορέων, όπως του Συνηγόρου του Παιδιού και της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αλλά και υποχρέωση της χώρας, όπως προκύπτει από τις καταληκτικές παρατηρήσεις προς την Ελλάδα της Επιτροπής της Σύμβασης του ΟΗΕ της 15ης Ιουνίου 2012.
Σκοπός είναι η διαμόρφωση συγκροτημένης και συνεκτικής εθνικής πολιτικής για την προώθηση και την εφαρμογή των διατάξεων της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού και αποτελεί μια πολυτομεακή και συντονισμένη προσπάθεια της Ελληνικής Διοίκησης, που φιλοδοξεί να βάλει τέλος στις μεμονωμένες και αποσπασματικές δράσεις, και να το εντάξει στην ευρύτερη πολιτική βούληση της κυβέρνησης να δημιουργηθεί ένα πλέγμα προστασίας για το Παιδί, μέσω ενός ολιστικού σχεδίου, οριζόντιου, διεπιστημονικού και διυπουργικού, που δεν αντιμετωπίζει το παιδί ως παρακολούθημα των γονιών του, αλλά ως έναν νεαρό πολίτη, όπως άλλωστε επιτάσσει και το Σύνταγμα.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης, είναι επιτακτική η ανάγκη να θυμηθούμε πως η παιδική κακοποίηση δεν έχει γεωγραφικά σύνορα, ούτε όρια ανοχής και ότι οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας είναι κρίσιμες και καθοριστικές για την κοινωνικοποίηση και διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η οικογένεια οφείλει να αποτελεί τον «φυσικό» χώρο προστασίας για τα παιδιά, προφυλάσσοντάς τα από εικόνες και εμπειρίες βίας, όχι μόνο άμεσα, με θύματα τα ίδια, αλλά και από αυτές που έχουν αποδέκτες μέλη του οικογενειακού περιβάλλοντος, όπως η μητέρα, και έχουν άμεση αρνητική επίδραση στον ψυχισμό του παιδιού.