Γεωργία Πετράκη,
Καθηγήτρια
Διευθύντρια Εργαστηρίου Σπουδών Φύλου
Πάντειο Πανεπιστήμιο
Όλο το χρόνο γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών βίας που βγαίνουν στη δημοσιότητα, κακοποίησης, ξυλοδαρμών, βιασμών, ή/και συχνά φόνων σε μη ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και σε χώρες της πολιτισμένης Ευρώπης και στη χώρα μας.
Η έμφυλη βία αυξάνεται κατά τη κρίση όπως και όλες οι μορφές βίας. Όμως δεν υπάρχουν ολοκληρωμένα και συγκριτικά δεδομένα για την έκταση και τη φύση της βίας προς τις γυναίκες, διότι οι περισσότερες γυναίκες δεν καταγγέλλουν τη βία που υφίστανται, άλλωστε ούτε ενθαρρύνονται να το κάνουν. Η έλλειψη πλήρων και συγκρίσιμων στοιχείων σ’ αυτό τον τομέα χαρακτηρίζει όλη την Ε.Ε. και όχι μόνο την Ελλάδα. Άρα, η όποια αύξηση καταγράφεται αφορά την αύξηση των καταγγελιών που βεβαίως δείχνει μια κάποια πρόοδο σε σχέση με την απονομιμοποίηση της βίας προς τις γυναίκες.
Εδώ, είναι χρήσιμο να αναφερθούμε στη βία που ασκείται στις προσφυγοπούλες, σε γυναίκες αλλά και σε παιδιά κατά τη διάρκεια της μετακίνησής τους. Όπως κατήγγειλε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ πολλές γυναίκες και παιδιά γίνονται θύματα βιασμού και σεξουαλικής παρενόχλησης ενώ προσπαθούν να διαφύγουν από τις εμπόλεμες ζώνες της πατρίδας τους.
Η οικονομική κρίση αυξάνει την πίεση στους παραδοσιακούς ρόλους
Έχει υποστηριχτεί ότι το άγχος που προκαλεί η ανέχεια κάνει τους άνδρες βίαιους απέναντι στις γυναίκες. Κατά την γνώμη μου αυτή η ερμηνεία δικαιολογεί κατά ένα τρόπο τους θύτες και μεταβιβάζει την ευθύνη σε κάτι πιο γενικό και απρόσωπο (π.χ. την οικονομική κρίση). Η οικονομική κρίση αυξάνει την πίεση στους παραδοσιακούς ρόλους των ανδρών ως “κουβαλητών” στο σπίτι και ενδεχομένως δημιουργεί κρίσης στους άνδρες που μπορεί να βιώνεται ως αμφισβήτηση του ανδρισμού τους και της ατομικής τους αξιοπρέπειας. Το μοντέλο της γυναίκας “κουβαλήτριας” και του μη εργαζόμενου άνδρα δεν είναι πλέον περιθωριακό στην ελληνική κοινωνία.
Όμως η βία αποτελεί την πλέον ακραία έκφραση άσκησης εξουσίας ανάμεσα στα φύλα, και ίσως μπορούμε να υποθέσουμε ότι μέσω υποκαταστάσεων έρχεται να καλύψει το “κενό εξουσίας” που δημιουργείται κατά κάποιο τρόπο λόγω της οικονομικής κρίσης για τους άνδρες θύματα της κρίσης.
Όμως, μη ξεχνάμε ότι η βία κατά των γυναικών είναι διαταξική και φαίνεται ότι οι μηχανισμοί της, αν και ενεργοποιούνται σε διαφορετικές περιστάσεις κατά κοινωνική τάξη – μη ξεχνάμε και κατά φυλή – χώρα – , έχουν ένα κοινό υπόβαθρο που είναι αυτό της κυριαρχίας, της άσκησης εξουσίας πάνω στον Άλλο και της επιβεβαίωσής της.
Είναι ο ολοκληρωτικός μηχανισμός ελέγχου και καθυπόταξης των γυναικών που τις καθιστά έρμαια της “δύναμης” των ανδρών. Άρα, η βία κατά των γυναικών συνιστά εσωτερικό, καλά κρυμμένο πυρήνα της πατριαρχίας, κρυμμένο στά άδυτα της ιδιωτικότητας της αγίας οικογένειας.
Με βάση την ευρωπαϊκή έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. (FRA) που διεξήγαγε έρευνα με τη μέθοδο των προσωπικών συνεντεύξεων σε επίπεδο Ε.Ε., οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και η Ελλάδα έχουν χαμηλότερες επιδόσεις στην άσκηση βίας κατά των γυναικών από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Ενώ οι χώρες στις οποίες η ισότητα των φύλων είναι ενισχυμένη (π.χ. οι σκανδιναβικές) τα περιστατικά βίας είναι περισσότερα. Πώς να εξηγήσουμε τις διαφορές μεταξύ των χωρών; Οι διαφορές μεταξύ των χωρών μπορεί να αντανακλούν διάφορους παράγοντες αλλά και διαφορές στα ποσοστά θυματοποίησης. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η ενισχυμένη ισότητα των φύλων σε μια χώρα συμβάλλει σε υψηλότερα επίπεδα δημοσιοποίησης των ζητημάτων βίας κατά των γυναικών.
Στην Ελλάδα η ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών είναι ένα θέμα ταμπού. Η άσκηση βίας στις διάφορες μορφές της (λεκτική, σωματική, σεξουαλική) είναι ανεκτή γιατί είναι νομιμοποιημένη η αντίληψη ότι ο άνδρας έχει κυριαρχικό δικαίωμα πάνω στις γυναίκες.
Και, ίσως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αύξηση που φαίνεται να αποτυπώνεται στα περιστατικά βίας έχει να κάνει με την δημιουργία καλλίτερων συνθηκών για την ορατότητα του προβλήματος αφού περισσότερες γυναίκες καταφέρνουν να ξεπεράσουν το φόβο τους και τις ενοχές τους και να ζητήσουν κάποια βοήθεια.
Οι γυναικοκτονίες είναι αόρατοι φόνοι
Οι φόνοι γυναικών συνήθως περνάνε στα ΜΜΕ ως “οικογενειακό δράμα”, “έγκλημα πάθους” “συζυγικό έγκλημα”. Οι φεμινίστριες, αλλά όλο και περισσότερο οι ειδικοί στο θέμα της συζυγικής βίας, χρησιμοποιούν τον όρο “γυναικοκτονία”.
Όρος που επιτρέπει να φανεί ότι αυτοί που σκοτώνονται είναι οι γυναίκες. Βεβαίως αφορά τις συγκεκριμένες προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων αλλά είναι και ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Είναι φόνοι που εγγράφονται στη σχέση κυριαρχίας των ανδρών πάνω στις γυναίκες, σχέση που αποκρύπεται από τον όρο ανθρωποκτονία. Οι γυναικοκτόνοι ασκούσαν ήδη βία στις γυναίκες τους πριν τις σκοτώσουν. Βρίσκονται σε μια λογική καθυπόταξης. Οι γυναίκες που σκοτώνουν τον άνδρα τους συνήθως υφίσταντο κακοποίηση και προσπαθούσαν να προστατευτούν, αυτές και τα παιδιά τους.
Ο όρος αποδίδει την ιδιαιτερότητα της πράξης αλλά και τους μηχανισμούς που τη γεννούν. “Εμπεριέχει τη διαδικασία” υπογραμμίζει η Λίντα Τρομελεού (Linda Tromeleu), γαλλίδα, ψυχολόγος ειδική στα θέματα της συζυγικής βίας [1]. Η διερεύνηση και η μελέτη των φόνων γυναικών επιτρέπει να εντοπισθούν πολλά κοινά σημεία. Οι γυναίκες που έχουν σκοτωθεί από τους άνδρες δεν σκοτώνονται από τα κτυπήματα και το ξύλο. Πρόκειται για φόνους. Οι άνδρες γυναικοκτόνοι παίρνουν ένα μαχαίρι ή ένα όπλο με σκοπό να σκοτώσουν. Τα θύματα είναι όλων των ηλικιών από 17 έως 80 χρονών και από όλα τα κοινωνικά περιβάλλοντα. Αλλά οι περιστάσεις και οι συνθήκες ομοιάζουν.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, είχε ήδη προηγηθεί άσκηση βίας φυσικής και ψυχολογικής. Και στη συντριπτική πλειοψηφία τα θύματα σκόπευαν να εγκαταλείψουν το σύζυγό τους ή το είχαν ήδη πραγματοποιήσει.. Αυτοί οι άνδρες σκοτώνουν τη γυναίκα τους γιατί θεωρούν ότι τους ανήκει και αρνούνται να την αφήσουν να φύγει. Ο θάνατός της σημαίνει ότι θα του ανήκει για πάντα. Λέει η Titiou Lecoq, δημοσιογράφος και συγγραφέας που ενημερώνει στην ιστοσελίδα της Λιμπερασιόν το μητρώο συζυγοκτονιών [2].
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Karen Sadlier, ειδική σε θέματα συζυγικής βίας [3], είναι κρίσιμο το σημείο ανταλλαγής των παιδιών μεταξύ των γονιών, κατά την άσκηση του δικαιώματος συνήθως του πατέρα. Τότε ο σύζυγος έρχεται αντιμέτωπος με την αυτονομία της πρώην συζύγου του. Βλέπει ότι δεν είναι προέκταση του και φαντασιώνεται για το τι κάνει όταν ο ίδιος θα προσέχει τα παιδιά. Τα παιδιά αντιμετωπίζονται συχνά ως προέκταση της μητέρας, 9 παιδιά σκοτώθηκα μαζί με τη μητέρα τους το 2016 στη Γαλλία. “Ο φόνος του παιδιού είναι ένας τρόπος να κάνει κάνει κακό στη μητέρα”, λέει η Karen Sadlier. Η αυτοκτονία έρχεται όταν ο γυναικοκτόνος δεν μπορεί να αντέξει το κενό που δημιούργησε.
Στη χώρα μας η καταχώρηση των φόνων από την ελληνική αστυνομία δεν επιτρέπει να δούμε το φαινόμενο των φόνων γυναικών, αφού τα στατιστικά στοιχεία δεν περιλαμβάνουν το φύλο των θυμάτων. Όμως, η καταγραφή που έκανε η “Ομάδα Γυναικών Θεσσαλονίκης” με βάση τις δημοσιεύσεις στον Τύπο κατά τη διάρκεια 17 μηνών μεταξύ 2008-2009, έδειχνε ότι οι φόνοι γυναικών έπαιρναν τη μορφή επιδημίας [4].
Στη Γαλλία, μια γυναίκα πεθαίνει κάθε 3 ημέρες από χτυπήματα του νυν ή του πρώην συντρόφου της, 123 γυναίκες το 2016, έχασαν τη ζωή τους μ’ αυτό τον τρόπο. Το Παρατηρητήριο της Βίας εις Βάρος των Γυναικών στο Διαμέρισμα Σέν-Σαν-Ντενι (Seine-Saint-Denis) που πρωτοπορεί στον αγώνα ενάντια στη συζυγική βία οργανώνει βουβές πορείες σε κάθε γυναικοκτονία. “Βουβή πορεία για την Αϊσα, 35 χρονών, που την στραγγάλισαν και μετά την έθαψαν στη κάβα της πολυκατοικίας”, αναγραφόταν σε ένα τρυκάκι. Κάθε φορά αναγράφονται το όνομα της σκοτωμένης, η ηλικία της, οι περιστάσεις τους φόνου.
Ο στόχος είναι να μη φύγουν μέσα στη σιωπή, λέει η πρόεδρος του Παρατηρητηρίου. Και να μαθευτεί το τι γίνεται προκειμένου να προστατευτούν οι υπόλοιπες γυναίκες [5].
Η σεξιστική / σεξουαλική βία στους χώρους εργασίας
Πώς να υπερασπιστείς συνδικαλιστικά μια γυναίκα θύμα σεξιστικής ή σεξουαλικής βίας στην εργασία; [6] αναρωτιούνται οι δημοσιογράφοι της Λιμπερασιόν. Το θέμα της σεξιστικής / σεξουαλικής βίας στους χώρους εργασίας είναι ιδιαίτερα σημαντικό αφού οι σχέσεις της έμφυλης κυριαρχίας συνδυάζονται με τον δεσμό της εξάρτησης στην εργασία και τον κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους για τα θύματα που έχουν το θάρρος να σπάσουν τη σιωπή τους. Κατά της διάρκεια της σημερινής κρίσης, πολλά δικαιώματα έχουν περισταλεί και στο χώρο της εργασίας, και οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να καταγγείλουν τη σεξουαλική παρενόχληση εκεί όπου εργάζονται.
Σύμφωνα με την εικόνα της επικράτειας που έχει η ΓΣΕΕ, μέσω των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών μελών της και των δικών τους σωματείων μελών, το φαινόμενο παρέμενε και θα παραμείνει σε σημαντικό βαθμό αόρατο για τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές: Οι καταγγελίες περιστατικών βίας και παρενόχλησης στη βάση του φύλου παραμένουν μειωμένες και αναντίστοιχες με την πραγματική έκταση του φαινομένου, ενώ σε πολλές περιπτώσεις συνοδεύονται με εκδικητικές ενέργειες σε βάρος των εργαζομένων που τις κατέθεσαν, ιδίως μηνύσεις και αγωγές αποζημίωσης για συκοφαντική δυσφήμιση [7].
Στη Γαλλία, μετά την υπόθεση Γουαϊστιν και την απελευθέρωση του λόγου των γυναικών που ακολούθησε [8], τα γαλλικά συνδικάτα κινητοποιούνται γύρω από το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών στους χώρους εργασίας. Τόσο CGT όσο και οι CFDT, κινητοποίησαν συνδικαλίστριες αλλά και άνδρες μέλη τους προκειμένου να προταθούν λύσεις στο πρόβλημα της παρενόχλησης στους χώρους εργασίας, και των σεξουαλικών επιθέσεων στις επιχειρήσεις και στο δημόσιο τομέα.
Έτσι, οι κεντρικές συνδικαλιστικές ομοσπονδιές μαζί με CFTC έστειλαν επιστολή στον Γάλλο πρωθυπουργό για να ζητήσουν να δοθεί μια ιδιαίτερη θέση στις γυναίκες στα θέματα που αφορούν τη “βία στους χώρους εργασίας” εν όψει και των διαπραγματεύσεων με τη ΔΟΕ για το ίδιο θέμα. Αν και η συζήτηση για την ισότητα είχε ξεκινήσει από παλαιότερα τα συνδικάτα δεν είχαν αναδείξει το πρόβλημα. Μεγάλη αλλαγή προήλθε από το γεγονός ότι αυξήθηκε η συμμετοχή των γυναικών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η CFDT έχει 49% γυναίκες. Η αναλογική εκπροσώπηση των γυναικών στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς των επιχειρήσεων (από Ιανουάριο 2017) βοήθησε προς αυτή την κατεύθυνση.
Η CFDT οργανώνει “σεμινάρια εκπαίδευσης των συνδικαλιστών” και “ημέρες εργασίας” ενώ η CGT δημιούργησε μια δομή παρακολούθησης για τη στήριξη των θυμάτων σεξιστικής και σεξουαλικής βίας στο εσωτερικό της Συνομοσπονδίας. Η ποινή για τους επιθετικούς μπορεί να φτάσει μέχρι την απόσυρση της θητείας και τον αποκλεισμό. Σύμφωνα με τη Σοφί Μπινετ, υπεύθυνη για τα θέματα ισότητας στη Συνομοσπονδία (CGT):
“Δεν μπορούμε να μοιράζουμε σε 30.000 επιχειρήσεις τεύχη με εργαλεία – δράσεις που πρέπει να χρησιμοποιηθούν προκειμένουν να τεθεί ένα τέλος στη βία στην εργασία (δράση του 2015) και να θεωρεί η CGT ότι το πρόβλημα δεν αφορά και την εσωτερική της λειτουργία” [9].
Σύμφωνα με την συνδικαλίστρια χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο πακέτο μέτρων που να προστατεύουν τις γυναίκες θύματα και να ενισχύουν τα δικαιώματά τους (π.χ. να προστατεύονται τα θύματα μετά την δημοσιοποίηση ότι έχουν υποστεί μέσα στην επιχείρηση βία, παρενόχληση, να ενισχυθεί ο ρόλος και τα μέσα που διαθέτει η Επιθεώρηση Εργασίας και οι γιατροί εργασίας, να τιμωρούνται οι εργοδότες που καλύπτουν περιστασικά βίας).
Τα γαλλικά συνδικάτα φοβούνται ότι η ενοποίηση και συρρίκνωση των αντιπροσωπευτικών θεσμών [10] σε ένα και μοναδικό αντιπροσωπευτικό θεσμό θα μειώσει τη δυνατότητα των Επιτροπών Υγιεινής και Ασφάλειας να παρεμβαίνουν προληπτικά σε θέματα ηθικής και σεξουαλικής παρενόχλησης.
Με καμπάνια των ευρωπαϊκών συνδικάτων και της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, κάτω από την πίεση φεμινιστικών και γυναικείων οργανώσεων, η Διεθνής Οργάνωση της Εργασίας έχει θέσει στην ημερήσια διάταξή της, τον ερχόμενο Ιούνιο, την εξέταση ενός προτύπου κατά της βίας και της παρενόχλησης. Το περιεχόμενο και το πεδίο εφαρμογής αυτού του προτύπου θα εξαρτηθεί από τη θέση των κρατών, και σύμφωνα με τη γαλλική φεμινιστική οργάνωση Osez le Feminisme [11] που συμμετείχε στην καμπάνια:
“είναι ατυχές το γεγονός ότι ο Εμμανουήλ Μακρόν δεν είπε λέξη στις εξαγγελίες [12] του για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών την 25η Νοεμβρίου. Και είναι περίεργη η θέση της Γαλλίας, αφού αρνείται να αναγνωρίζεται η βία με βάση το φύλο ξεχωριστά σε αυτό το πρότυπο” [13].
Στην καμπάνια αναφέρεται και η ΓΣΕΕ στην ανακοίνωσή της για την 25 Νοεμβρίου: “θα επιμείνουμε τον Ιούνιο του 2018 στην άμεση υιοθέτηση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας κατά τη συζήτηση του θέματος “Τερματίζοντας τη βία και την παρενόχληση σε βάρος των γυναικών και των ανδρών στον κόσμο της εργασίας” [14].
Στην Ελλάδα, ο νόμος 3500/2006 συνιστά το νομικό πλαίσιο αντιμετώπισης της κακοποίησης που υφίστανται οι γυναίκες, ενώ σήμερα έχουμε και κάποιες δομές που έρχονται να βοηθήσουν τις κακοποιημένες γυναίκες και να αναδείξουν το πρόβλημα, π.χ. η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900, τα Συμβουλευτικά Κέντρα κατά της ενδοοικογενειακής βίας, οι Ξενώνες φιλοξενίας κακοποιημένων. Και θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αύξηση που φαίνεται να αποτυπώνεται στα περιστατικά βίας έχει να κάνει με την δημιουργία καλλίτερων συνθηκών για την ορατότητα του προβλήματος αφού περισσότερες γυναίκες καταφέρνουν να ξεπεράσουν το φόβο τους και τις ενοχές τους και να ζητήσουν κάποια βοήθεια. Στην ίδια κατεύθυνση είναι σημαντικό ότι πρόσφατα ετέθη σε δημόσια διαβούλευση το Σχέδιο Νόμου για την κύρωση και ενσωμάτωση στο εθνικό πλαίσιο της “Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης” για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, το οποίο περιέχει διατάξεις βελτιωτικής τροποποίησης του ν. 3500 / 2006 για την προστασία των θυμάτων βίας.
Καταληκτικά, πρέπει να υπογραμμίσουμε τη μέγιστη σημασία της συστηματικής και τακτικής τήρησης στατιστικών στοιχείων: η αποτελεσματική, δηλαδή, έγκαιρη και έγκυρη παρακολούθηση του φαινομένου της έμφυλης βίας και η ενίσχυση του πλαισίου προστασίας των θυμάτων και αυστηρής τιμωρίας των δραστών συνδέεται άμεσα με τη συστηματική και ανά τακτά χρονικά διαστήματα συλλογή και επεξεργασία στατιστικών δεδομένων, άμεσα και ευχερώς προσβάσιμων στο ευρύ κοινό, με αναλυτικά δεδομένα ανά φύλο, ηλικία, άλλο κρίσιμο χαρακτηριστικό και σχέση του θύματος με τον θύτη.
Μόνο γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας το βάρος του προβλήματος θα μπορέσουμε ως κοινωνία να δημιουργήσουμε τα απαιτούμενα αντισώματα: σε επίπεδα νοοτροπιών, πολιτισμού, παιδείας αλλά και των αναγκαίων μηχανισμών παραδειγματικής τιμωρίας.
————————————
[1] Le Monde, Samedi 25 Novembre 2017:10.
[2] Liberation, Samedi 25 et Dimanche 26 Novembre 2017: 17.
[3] Le Monde, Samedi 25 Novembre 2017:10.
[4] http://www.cityportal.gr/articles_det1.asp?subcat_id=16&article_id=12143 « Δολοφονίες γυναικών από συζύγους και συντρόφους με όρους επιδημίας!!».
[5] Le Monde, Samedi 25 Novembre 2017:10.
[6] Περισσότεροι από 10 βιασμοί ή απόπειρες βιασμού γίνονται κάθε μέρα σε χώρους εργασίας στη Γαλλία, ενώ το 25% των σεξουαλικών επιθέσεων πραγματοποιούνται στην εργασία στο Libération, Samedi 25 et Dimanche 26 Novembre 2017: 17.
[7] http://www.gsee.gr .
[8] Μετά την υπόθεση Γουαϊστιν στις ΗΠΑ.Τον Οκτώβριο του 2017 αυξήθηκαν οι καταγγελίες κατά 30% σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2016.
[9] Liberation, Samedi 25 et Dimanche 26 Novembre 2017: 18.
[10] Οι Επιτροπές Υγιεινής και Ασφάλειας, οι Εργοστασιακές Επιτροπές και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, 3 διαφορετικοί θεσμοί εκπροσώπησης των εργαζομένων στους χώρους εργασίας ενοποιούνται στις Επιτροπές Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης, με βάση την νέα εργατική νομοθεσία της οποίας επίκειται η εφαρμογή.
[11] http://www.gsee.gr
[12] Ανάμεσα στις πλούσιες σε νέα μέτρα εξαγγελίες του Μακρόν περιλαμβάνονται δέκα μονάδες ψυχο-τραυματικής στήριξης στα κεντρικά νοσοκομεία, επιμόρφωση κρίσιμων επαγγελμάτων στα θέματα της βίας κατά των γυναικών, επέκταση του χρόνου παραγραφής από 20 σε 30 χρόνια, κ.α. Εξήγγειλε την κατάθεση νομοσχεδίου για την καταπολέμηση της σεξιστικής και σεξουαλικής βίας το πρώτο εξάμηνο του 2018. Πάντως, ο προϋπολογισμός του υφυπουργείου Ισότητας παρέμεινε στάσιμος (30 εκ.). Οι φεμινίστριες και οι γυναικείες οργανώσεις ζητούν μια αύξηση του προϋπολογισμού τουλάχιστον ισοδύναμη με εκείνη που απελευθέρωσε η Ισπανία – όπως αναγράφεται σε σχετικό κείμενο – ήτοι 1 δισεκατομμύριο ευρώ σε διάστημα 5 ετών – που σε συνδυασμό με τον (επικείμενο) νόμο-πλαίσιο κατά της βίας θα επιτρέψει ιδίως τη μεταφορά στο γαλλικό δίκαιο της Σύμβασης της Ιστανμπούλ, σχετικά με την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας που έχει επικυρωθεί από το 2014.
[13] http://osezlefeminisme.fr/violences-infligees-aux-femmes-nous-exhortons-le-gouvernement-a-revoir-sa-copie/
[14] http://www.gsee.gr
—————–
