O Σταύρος Τσακυράκης, καθηγητής Συνταγµατικού ∆ικαίου στο Πανεπιστήµιο της Αθήνας, καλεσµένος της ελληνικής κοινότητας του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης, συζητά µε τον συγγραφέα Απόστολο ∆οξιάδη για τη ∆ηµοκρατία στη Μεταπολίτευση. Μερικά από τα θέµατα που τους απασχολούν:
- Είναι η αντίσταση στη δικτατορία µυθοποιηµένη;
- Πώς µας καθόρισαν τα πρώτα µεταπολιτευτικά χρόνια;
- Από πού κι ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι; Ο ρόλος του συνδικαλισµού στην ελληνική κοινωνία.
- Τι είναι το κράτος; Είµαστε όλοι εµείς;
- Η λειτουργία των ελληνικών πανεπιστηµίων, ο φοιτητικός συνδικαλισµός και η ίδρυση µη κρατικών πανεπιστηµίων.
- Συγκρούεται η αρχή της ισότητας µε την ελευθερία;
- Υπάρχει πρόβληµα ελευθερίας λόγου στην Ελλάδα;
- Ποιος ο ρόλος της δικαιοσύνης στη σύγχρονη δηµοκρατία;
Το μεθυστικό κλίμα νοήματος που έδινε η αντίσταση σε όσους έδρασαν κατά της δικτατορίας εκείνα τα χρόνια δεν μπορείς να το μεταδώσεις αν δεν το έχεις νιώσει ο ίδιος. Αυτό το αίσθημα βαθύτατου νοήματος δεν μπορείς να το εγκαταλείψεις εύκολα. Την απώλειά του, μεταδικτατορικά, μπορώ να την περιγράψω πιο ευαίσθητα ως απώλεια αγαπημένου προσώπου ή, σκληρότερα, με την απώλεια που νιώθει κάποιος τοξικομανής όταν του παίρνουν τα ναρκωτικά του. Πολλοί από όσους έζησαν σε αυτό το κλίμα δεν χειρίστηκαν καλά την απώλεια, δηλαδή δεν την πένθησαν.
Απόστολος Δοξιάδης
Έχετε ακούσει εσείς στις μέρες μας κανέναν αγώνα που να θεωρείται άδικος; Βγήκαν ας πούμε οι αγρότες και έκλεισαν τους δρόμους. Τι θέλουν; Λεφτά. Από ποιον τα θέλουν τα λεφτά; Από μένα. «Δίκαιος ο αγώνας!» Γιατί; Αν τα θέλουν πρέπει να με πείσουν, όχι με το ζόρι. Έτσι δεν είναι; Έχετε ακούσει εσείς κανέναν να λέει για κάποια κινητοποίηση ότι είναι άδικη; Ότι δεν συμφωνεί μαζί της; Εγώ δεν ξέρω, δεν έχω στο μυαλό μου καμία. Όλοι αγωνίζονται. Για τι αγωνίζονται; Για να πάρουν παραπάνω λεφτά. Σοβαρά; Αυτοί είναι οι αγώνες που υποτίθεται ότι κάνουν; Και όποιος αγωνίζεται είναι καλός, ακόμα και άμα καθαρίζει ανθρώπους; Αλλά θέλω να ρωτήσω: Από πού κι ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι; Η πεποίθηση ότι είναι δίκαιοι είναι παιδί της δικτατορίας.
Σταύρος Τσακυράκης
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΣΑΚΥΡΑΚΗΣ
ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ;
Μια συζήτηση με τον Απόστολο Δοξιάδη για τη Δημοκρατία
στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης
Σειρά: Non fiction
(ISBN: 978-618-03-1463-2, Εξώφυλλο: Μαλακό,
Σχήμα: 13×18, Σελίδες: 120, Τιμή: 9,90€)
Χρόνος έκδοσης: Μάρτιος 2018
Διαβάστε περισσότερα για το βιβλίο εδώ: metaixmio.gr
Ο Σταύρος Τσακυράκης σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία του Δικαίου. Διδάκτορας του συνταγματικού δικαίου στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της χούντας ήταν γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και μέλος της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου. Για την αντιδικτατορική του δράση συνελήφθη και φυλακίστηκε. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ο τομέας με τον οποίον ασχολείται ως επί το πλείστον. Έχει δημόσιο λόγο και παρεμβαίνει ως συνταγματολόγος στα δημόσια πράγματα. Τελευταία ήρθε σε διαμάχη με την πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου.
Ο Απόστολος Δοξιάδης μαθηματικός και συγγραφέας, είναι συνιδρυτής με τον Τεύκρο Μιχαηλίδη της ομάδας Θαλής και Φίλοι που υποστηρίζουν λέσχες ανάγνωσης σε όλη την Ελλάδα σε σχέση με τα μαθηματικά. Διανοητής και συγγραφέας με πιο γνωστά βιβλία του: Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ και το graphic novel Logicomix. Τελευταία, είναι ο άνθρωπος ο οποίος μάχεται για την ασυλία των 8 Τούρκων αξιωματικών που ζητούν άσυλο από την Ελληνική Δημοκρατία.
Αντιγράφω από άρθρο του καθηγητή Τσακυράκη το 2014 :
“Θα λύναμε όλα τα προβλήματα μας αν κάθε ελληνική οικογένεια προχωρούσε σε αδελφοποίηση της με μια γερμανική και ανέθετε σε αυτήν την πλήρη διαχείριση των οικονομικών της.Με την υπόδειξη των αδελφών μας θα πληρώναμε όλοι τους φόρους μας και θα περιορίζαμε τις σπατάλες μας”
Με άλλα λόγια : “ζήτω τα μνημόνια όχι μόνο στην δημόσια, αλλά και στην ιδιωτική-οικογενειακή σφαίρα” (!) ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΟ-ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΘΟ !!
Και δώστου αποθέωση του Τσακυράκη από Ποτάμι, ΝΔ, ΔΟΛ Σκάι, Καθημερινή κλπ και κρυφή αναγνώριση ή αποδοχή από την κυβέρνηση, δηλαδή τους συνεχιστές και απόγονους του παλιού “Ρήγα Φεραίου”