Στη διημερίδα που συνδιοργάνωσαν το Τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής/Φύλου του ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) το Σαββατοκύριακο 28 και 29 Απριλίου με θέμα: Μέτωπο φεμινιστικής δράσης για το τέλος της ανοχής στην έμφυλη βία, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, ακούστηκαν μαρτυρίες γυναικών και που έχουν οι ίδιες υποστεί βία με την άσχημη μορφή της αναγκαστικής πορνείας αλλά και γυναικών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή βοήθειας των θυμάτων.
Το έγκλημα της σωματεμπορίας και της πορνείας πρέπει να τελειώσει. Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων παρουσίασε την προηγούμενη της διημερίδας το πόρισμα της ομάδας εργασίας η οποία αφού εξέτασε τους νόμους και την εφαρμογή τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες κατέληξε σαν πρόταση ότι το παράδειγμα που προτείνει να υιοθετηθεί στην χώρα μας είναι της Σουηδίας. Αυτό σημαίνει ότι τα θύματα που είναι οι εκδιδόμενες γυναίκες και άνδρες υποστηρίζονται από ένα καλό κοινωνικό πλαίσιο και ο θύτης που είναι ο πελάτης ποινικοποιείται.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της παρέμβασης της Κ.Κούνεβα:
«Στο τελείωμα αυτής της τόσο σημαντικής ημέρας έχουμε ήδη ακούσει τόσα πράγματα!
Δεν σας κρύβω ότι για εμένα ήταν μια έκπληξη και μια επιβεβαίωση ότι σημαντικά βήματα μπορούν να γίνουν. Και μπορούν να γίνουν γρήγορα.
Μετά από χρόνια στασιμότητας, όπου η φωνή των γυναικών ακουγόταν εδώ και εκεί, τώρα βλέπουμε να γίνονται πιο θαρραλέα βήματα τόσο για την ισότητα των φύλων όσο και την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας εις βάρος των γυναικών.
Αυτό που λέω με κάθε ευκαιρία, είτε στο ευρωκοινοβούλιο είτε σε συναντήσεις και εκδηλώσεις, είναι ότι όσα νομοθετούμε ή προτείνουμε πρέπει απαραίτητα να συνοδεύονται με την προσπάθεια αλλαγής της κουλτούρας. Για να γίνει αυτό χρειάζεται εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα και με διαφορετικούς τρόπους.
Πολλές φορές θαυμάζουμε τα θετικά σημεία των βόρειων χωρών, όπως για παράδειγμα ο σεβασμός προς τον πολίτη-συνάνθρωπο. Αν εξετάσουμε όμως από πού έχει έρθει αυτό το αποτέλεσμα, θα διαπιστώσουμε ότι ένας τρόπος εκπαίδευσης της κοινωνίας είναι η σωστή νομοθέτηση. Οι καλεσμένες μας από την Γερμανία, τη Γαλλία και τη Σουηδία ήδη μας είπαν το τι ισχύει στις χώρες τους και πώς πέτυχαν αυτό το αποτέλεσμα στο πολύ ευαίσθητο θέμα της πορνείας.
Στην Ελλάδα, παίρνουμε αυτό το καλό αποτέλεσμα σαν παράδειγμα και δίνουμε τον δικό μας αγώνα.
Δεν νομίζω ότι έχει μείνει σε κανένα μας αμφιβολία ότι πορνεία και trafficking είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει πορνεία χωρίς εξαναγκασμό, χωρίς εγκληματική εκμετάλλευση γυναικών και κοριτσιών. Και αγοριών, σε όποιο βαθμό εμφανίζεται.
Αν όμως συμφωνούμε σ’ αυτό, γιατί η πλειοψηφία της κοινωνίας θεωρεί την πορνεία κάτι «φυσικό»; Γιατί δείχνουμε ανοχή σε κάτι που συνδέεται τόσο στενά με εγκληματικά κυκλώματα;
Αναζητώ την εξήγηση και πάλι στην κουλτούρα και στην εκπαίδευση. Δυστυχώς, η κουλτούρα του πορνό έχει κυριαρχήσει στην καθημερινότητά μας. Διατρέχει όλα τα μέσα ενημέρωσης, δικτύωσης και ψυχαγωγίας. Επηρεάζει την αντίληψη για τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Επηρεάζει το σώμα μας, την κοινωνική και σεξουαλική συμπεριφορά μας. Είναι τρομαχτικό το πόσο έχει αυξηθεί ο όγκος του σεξουαλικού περιεχομένου στο διαδίκτυο. Και όχι μόνο αυτό.
‘Έπαθα σοκ, όταν είδα τυχαία παιδικές κούκλες με διχτυωτό καλσόν και ψηλοτάκουνες γόβες, στηθόδεσμους με ενίσχυση για παιδιά προ-εφηβικής ηλικίας. Παιχνίδια που ξεχειλίζουν από σεξισμό.
Όλα αυτά συνοψίζονται σε μια φράση: «Καταναλώνουμε πορνό». Σε υπερβολικές δόσεις. Νομίζω ότι η υιοθέτηση του σουηδικού μοντέλου στην αντιμετώπιση της πορνείας είναι ένα αναγκαίο, πρώτο τολμηρό βήμα για να ξεκόψουμε από αυτή την αρρωστημένη κουλτούρα.
Το να είναι ξεκάθαρο ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης στη σχέση «σεξουαλικής σκλάβας» και «πελάτη», είναι μια αρχή για να αλλάζει και η συλλογική, πορνογραφική κουλτούρα μας.
Επιτρέψτε μου εδώ να πω δυο λόγια για τις βασικές ευρωπαϊκές πολιτικές στα θέματα που συζητάμε.
Το πρώτο και βασικότερο είναι η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, που έχει επικυρωθεί σε 15 χώρες, πρόσφατα και στην Ελλάδα. Είναι μια μεγάλη κατάκτηση για το γυναικείο κίνημα. Αλλά υπάρχει κίνδυνος για πισωγύρισμα. Υπάρχουν τουλάχιστον επτά χώρες που αρνούνται να την κυρώσουν με πρόσχημα την αναφορά στη Σύμβαση στην «ταυτότητα φύλου».
Έχουν βάλει μπροστά διάφορες συντηρητικές ΜΚΟ που ζητούν αναθεώρηση της Σύμβασης. Ευτυχώς, απέναντι στις περίπου 300 ΜΚΟ που ζητούσαν με επιστολή τους στο Συμβούλιο της Ευρώπης να αλλάξει η Σύμβαση, πάνω 1100 φεμινιστικές και άλλες οργανώσεις από όλη την Ευρώπη υπέγραψαν την επιστολή-απάντηση, που ζητούσε να μην αλλάξει τίποτα στη Σύμβαση.
Όμως, προβλήματα με τη Σύμβαση έχουμε και στην Ε.Ε. Πριν μερικές μέρες, είχαμε κοινή συνεδρίαση των Επιτροπών Γυναικών και Ελευθεριών του Ευρωκοινοβουλίου. Εκεί, συντηρητικοί ευρωβουλευτές αμφισβήτησαν μια πολύ σημαντική κατάκτηση: τη συμμετοχή της Ε.Ε. ως σύνολο στη Σύμβαση για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών.
Χρησιμοποίησαν διάφορα νομικά επιχειρήματα για το αν επιτρέπουν οι Συνθήκες να μπει η ΕΕ στη Σύμβαση. Κι αυτό τη στιγμή που το Συμβούλιο έχει ήδη πάρει την απόφαση. Γιατί; Διότι δεν θέλουν να τους ελέγχει και η ίδια η Ε.Ε. αν κάθε χώρα είναι συνεπής στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Ουσιαστικά, θέλουν να την κάνουν προαιρετική.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε υπαναχώρηση. Και σε αυτό έχει μεγάλη σημασία και ο ΣΥΡΙΖΑ όσο μπορεί, και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και η GUE/NGL να βοηθήσουμε να δημιουργηθούν κινήματα υπέρ της επικύρωσης στις χώρες που δεν έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση.
Θα σας πω πολύ συνοπτικά και για ένα άλλο σχετικό θέμα που μας απασχολεί αυτή την περίοδο στο Ευρωκοινοβούλιο. Υπάρχει από το 2012 μία Οδηγία για τη «θέσπιση ελαχίστων προτύπων σχετικά με τα δικαιώματα , την υποστήριξη και την προστασία θυμάτων της εγκληματικότητας».
Αφορά όλες τις μορφές εγκλημάτων, και φυσικά και τα εγκλήματα έμφυλης βίας. Στις Επιτροπές Γυναικών και Πολιτικών Ελευθεριών αξιολογούμε αυτές τις μέρες το πώς εφαρμόζεται αυτή η Οδηγία. Έχουμε το φαινόμενο μικρό ποσοστό των εγκλημάτων που γίνονται σε όλη την Ε.Ε. να καταγγέλλονται από τα θύματα. Γιατί; Γιατί τα θύματα δεν πιστεύουν ότι θα βρουν το δίκιο τους. Ξέρουμε πόσο περισσότερο ισχύει αυτό στις γυναίκες θύματα.
Υπάρχει λοιπόν κι αυτό το εργαλείο, αυτή η Οδηγία που υποχρεώνει κάθε χώρα να παρέχει μερικά βασικά δικαιώματα στα θύματα εγκλημάτων, άρα και στις γυναίκες θύματα βίας. Για παράδειγμα, όλα τα θύματα έχουν το δικαίωμα να κατανοούν και να γίνονται τα ίδια κατανοητά όταν έρχονται σε επαφή με την κρατική αρχή όπου καταγγέλλουν το έγκλημα.
Χρειάζεται δηλαδή σαφής και απλή γλώσσα. Ή επίσης το δικαίωμα διερμηνείας και μετάφρασης, τουλάχιστον στη διάρκεια της εξέτασης του θύματος. Καταλαβαίνετε τι σημασία έχει αυτό για τις γυναίκες πρόσφυγες ή τις μετανάστριες θύματα trafficking.
Στο Ευρωκοινοβούλιο διαπιστώσαμε ότι αυτά τα δικαιώματα δεν παρέχονται πάντα και σε όλες τις χώρες. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν διαθέσιμες πληροφορίες σε γλώσσα που κατανοεί το θύμα. Δεν υπάρχει οικονομική υποστήριξη στα θύματα. Λείπει ο συντονισμός ανάμεσα στις υπηρεσίες, ανάμεσα στον εισαγγελέα, την αστυνομία, τις υπηρεσίες υποστήριξης των θυμάτων. Λείπει η κατάρτιση σε όσους πρέπει να βοηθήσουν τα θύματα εγκλημάτων, οι υπάλληλοι της πρώτης γραμμής.
Και, τέλος, η ατομική αξιολόγηση του κάθε θύματος που καταγγέλλει ένα έγκλημα σε βάρος του, γίνεται μεν, αλλά συχνά με τεχνικό τρόπο, για παράδειγμα με ένα έντυπο όπου συμπληρώνονται τετραγωνίδια.
Νομικά εργαλεία προστασίας των γυναικών που είναι θύματα βίας υπάρχουν, αλλά το πρόβλημα είναι πώς εφαρμόζονται. Πάρτε ως παράδειγμα τον ρόλο της αστυνομίας. Πριν λίγους μήνες είχα την ευκαιρία να μιλήσω στους εκπαιδευόμενους της Σχολής Αξιωματικών. Τους μίλησα για τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, αρκετά πριν κυρωθεί από την ελληνική βουλή. Μού έκανε ευχάριστη έκπληξη το ότι με διαβεβαίωσαν ότι υπάρχει μεγάλη ευαισθητοποίηση από πλευράς των αστυνομικών.
Αλλά δεν αρκεί η ευαισθητοποίηση. Χρειάζεται επιστημονική κατάρτιση και εκπαίδευση.
Η αστυνομικός ή ο αστυνομικός που θα του καταγγελθεί μια πράξη βίας εις βάρος γυναίκας πρέπει να ξέρει πώς θα της μιλήσει για τα δικαιώματά της, ποια δικαστική αρχή πρέπει να ενημερώσει, που θα κατευθύνει τη γυναίκα για να φιλοξενηθεί, αν έχει τέτοια ανάγκη.
Υπάρχει ένα ολόκληρο πρωτόκολλο ενεργειών που πρέπει να εφαρμοστούν και για τις οποίες οι αστυνομικοί και όλοι οι άλλοι κρατικοί λειτουργοί πρέπει να εκπαιδευτούν. Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Θέλω μόνο να είμαστε όλες και όλοι αισιόδοξοι για τις δυνατότητες που έχουμε να αλλάζουμε τα πράγματα υπέρ των γυναικών, υπέρ των δικαιωμάτων, υπέρ της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και την καλή συνεργασία»
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους, με ομιλίες και παρεμβάσεις, σημαίνουσες προσωπικότητες από την Ελλάδα και το Εξωτερικό.
Στη διημερίδα μίλησαν:
Αγγελική Παπάζογλου, συντονίστρια Τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής/Φύλου ΣΥΡΙΖΑ:
Νατάσα Θεοδωρακοπούλου, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ):
Maite Mola, Αντιπρόεδρος ΚΕΑ, ομιλία: Συμβολή της Αριστεράς για μία σύγχρονη φεμινιστική ατζέντα:
Charlotte Sammelin, πρέσβης της Σουηδίας στην Ελλάδα:
Ρένα Δούρου, Περιφερειάρχης Αττικής:
Cristina Simo, Ισπανία, ομιλία: Η συμβολή της αυτοδιοίκησης στην πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών – Συμμαχία για πόλεις χωρίς trafficking:
Μalin Βjork – violence against women:
Παρουσίαση προτάσεων πρόληψης και καταπολέμησης βίας κατά των γυναικών. Παρουσίαση: Χαρά Κιουρή:
Πηγή: kkuneva.eu
