Της Ελένης Τομπέα
Ο Ματία Πασκάλ του Λουίτζι Πιραντέλο βαδίζει μια πορεία στο χρόνο από το 1904 έως σήμερα. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα τόσο τη διαχρονικότητα στη γραφή αυτού του θαυμαστού δραματουργού όσο και τα επίκαιρα ανθρώπινα ερωτήματα που θέτει στο έργο του τόσο επίμονα, ερωτήματα καθαρά φιλοσοφικά για τη ζωή και το θάνατο.
Ο ήρωας του Πιραντέλο καταφέρνει με έναν θλιβερό αλλά συνάμα κωμικό τρόπο -που δεν διαφέρει σε τίποτα από την φύση της ίδιας της ζωής – να αποτινάξει από πάνω του μια ζωή μίζερη και καταπιεστική, ανασαίνοντας έστω και για λίγο τον αέρα της ελευθερίας. Σύντομα όμως θα συνειδητοποιήσει πως ίσως η ελευθερία του ατόμου να μην μπορεί να υπάρξει μέσα στα πλαίσια μια απόλυτης κοινωνίας.
Σαν σε θεατρικό έργο, ο ήρωας αλλάζει μάσκα και ταυτότητα για να υποδυθεί κάποιον άλλο, που μπορεί εξωτερικά να αλλάζει μερικώς αλλά εντός του παραμένει πάντα εγκλωβισμένος.
Μέσα από τον δικό του μακαρίτη, ο ειδικός του θεάτρου Πιραντέλο θρηνεί και ξεδιπλώνει την παράσταση της ζωής, περιγράφοντας πως οι προσδοκίες των ανθρώπων πέφτουν στην παγίδα των κοινωνικών περιστάσεων.
Το εξώφυλλο των εκδόσεων Μεταίχμιο (χρόνος έκδοσης: Μάιος 2018) προσθέτει στον καμβά τα κομμάτια ενός ίδιου προσώπου, τον κατακερματισμό του ατόμου μέσα στις κοινωνίες που επιβάλουν τον δικό τους νόμο.
Δείτε εδώ το βιβλίο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
Ένα έργο που ακουμπά με έναν τρόπο ειρωνείας και θλιμμένης σοβαρότητας καίρια ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, γράφοντας έναν επίλογο μοναξιάς.
