Τρίτη Επισκόπηση - Έκθεση Στεγαστικός Αποκλεισμός στην Ευρώπη 2018

Μετάφραση / Απόδοση: Ντούνης Ανδρέας

Από το 2015, η FEANTSA και το Ίδρυμα Abbé Pierre (Fondation Abbé Pierre) δημοσιεύουν μία Ετήσια Επισκόπηση του Στεγαστικού Αποκλεισμού στην Ευρώπη. Οι συγκεκριμένες ετήσιες εκθέσεις εξετάζουν τα τελευταία πρόσφατα δεδομένα της Eurostat (Έρευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης στην ΕΕ | EU-SILC) και αξιολογούν την ικανότητα των χωρών της ΕΕ να παράσχουν ικανοποιητικές συνθήκες στέγασης στους πληθυσμούς.

Η Έκδοση του 2018 αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους εκατομμύρια Ευρωπαίων αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση το φαινόμενο του στεγαστικού αποκλεισμού καθώς και την δραματική “εικόνα” της αυξανόμενης έλλειψης στέγης σε ολόκληρη σχεδόν την ΕΕ – και ειδικότερα μεταξύ των παιδιών, των γυναικών και των μεταναστών.

Η “ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ” – Infographic

Η μείωση του αριθμού των αστέγων, και, σε βάθος χρόνου, η πλήρης εξάλειψη της έλλειψης στέγης αποτελεί ένα ζήτημα δημόσιας πολιτικής. Μία στρατηγική που περιλαμβάνει ποσοτικοποιημένους στόχους και συντονισμένη εφαρμογή είναι κατ’ αυτόν τον τρόπο απαραίτητη.

Ο τελικός στόχος της εξάλειψης της έλλειψης στέγης μπορεί να μοιάζει υπερβολικά φιλόδοξος, ειδικότερα υπό το υφιστάμενο πλαίσιο των σημαντικών αυξήσεων στα ποσοστά έλλειψης στέγης σε πολλές χώρες, αποτελώντας ζήτημα έντονων συζητήσεων, ακόμη και εντός του εθελοντικού τομέα. Παρόλα αυτά, η φιλοδοξία αυτή είναι ζωτικής σημασίας για την επαναβεβαίωση της σημασίας της απομάκρυνσης από μοντέλα απλής διαχείρισης της έλλειψης στέγης, π.χ. μέσω μίας αντιδραστικής και βραχυπρόθεσμης απόκρισης, με ανομοιογενείς και εφάπαξ δράσεις, σε μοντέλα επίλυσης και πρόληψης της έλλειψης στέγης σε μακροπρόθεσμο πλαίσιο με συνεχιζόμενες και ολοκληρωμένες πρωτοβουλίες.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, μόλις δύο Ευρωπαϊκές χώρες σημείωσαν μείωση στον αριθμό των άστεγων ανθρώπων.

• Στη Φινλανδία, σημειώθηκε μείωση κατά 10% στον αριθμό των άστεγων ατόμων το 2016 συγκριτικά με το 2013.

• Στη Νορβηγία, υπήρξε μία μείωση της τάξης του 36% που παρατηρήθηκε στον αριθμό των άστεγων ανθρώπων μεταξύ του 2012 (6,259) και του 2016 (3,909) (αυτοί είναι οι χαμηλότεροι αριθμοί από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι επίσημες καταγραφές το 1996).

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η έλλειψη στέγης προσεγγίστηκε ως ένα πρόβλημα στέγασης και ως παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων, προβλήματα που μπορούν να επιλυθούν, και όχι ως ένα αναπόφευκτο κοινωνικό πρόβλημα που απορρέει από προσωπικά ζητήματα. Οι προαναφερθείσες χώρες καθιέρωσαν ολοκληρωμένες και αποκεντρωμένες στρατηγικές με συγκεκριμένους, μετρήσιμους και εφικτούς στόχους, που τέθηκαν εντός ενός ξεκάθαρου χρονικού πλαισίου.

“Όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης θα πρέπει να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν πολιτικές, νόμους και στρατηγικές για την πρόληψη και την αποκατάσταση της έλλειψης στέγης. Η αποτυχία να το πράξουν αντανακλά το γεγονός πώς η έλλειψη στέγης δεν έχει ποτέ αναγνωρισθεί ή αντιμετωπιστεί ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό που εκλείπει σε όλα τα επίπεδα είναι η διαμοίραση της δέσμευσης για τη διασφάλιση της απόλαυσης του δικαιώματος στην επαρκή και κατάλληλη στέγαση – και τα σχετιζόμενα με αυτήν δικαιώματα όπως αυτό της ζωής και της υγείας.”

Report of the Special Rapporteur on adequate housing as a component of the right to an adequate standard of living, and on the right to non-discrimination in this context,

United Nations General
Assembly, 30 December 2015