Την Δευτέρα 22 Απριλίου στις 19.30* μ.μ. στο αμφιθέατρο στην Σιβιτανίδειο σχολή στην Καλλιθέα, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ ”Οι Κατίνες μου” (διάρκειας 74′) με ελεύθερη είσοδο.
Το ντοκιμαντέρ αφορά την ιστορία της Αυτόνομης Ομάδας Γυναικών Θεσσαλονίκης, που έδρασε στην πόλη από το 1985-1995.
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό και κλείσιμο με ερμηνεία τραγουδιών από την Νένα Βενετσάνου.
*Με την έναρξη του ντοκιμαντέρ στις 19.30 θα κλείσουν οι πόρτες και δεν θα επιτρέπεται η είσοδος στο αμφιθέατρο.
Το 2011, οι γυναίκες που συμμετείχαν στην Αυτόνομη Ομάδα Γυναικών (1985-1995), οι Κατίνες, μεσήλικες σχεδόν ξανασυναντήθηκαν και αυτό ήταν το έναυσμα για να δημιουργηθεί το ντοκιμαντέρ.
Στο ντοκιμαντέρ συμμετέχουν γυναίκες, μέλη και φίλες της ομάδας, οι οποίες συνεργάστηκαν με διάφορους τρόπους. Ξετυλίγουν το κουβάρι της ιστορίας της ομάδας, μέσα από προσωπικές αφηγήσεις, φωτογραφίες και άρθρα της εποχής.
Αλλάξαμε εμείς οι ίδιες; Μας άλλαξε κάτι, σιωπήσαμε, πως πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια εκτός ομάδας; Υπάρχουν σημάδια, ίχνη στην ζωή μας από την συμμετοχή μας στο αυτόνομο γυναικείο κίνημα; Ας πορευτούμε μαζί σε αυτό το ντοκιμαντέρ, να απολαύσουμε την διαδρομή της …Κατίνας!!
Προς αποφυγήν της ΛΗΘΗΣ……..και τέρψιν της ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Οι κυριότερες δράσεις της ομάδας μας ήταν :
- Η δημιουργία της SOS γραμμής για κακοποιημένες και βιασμένες γυναίκες που λειτουργούσε καθημερινά 5-8 μ.μ. (1991-1995).
- Η έκδοση του φεμινιστικού περιοδικού Κατίνα με 7 τεύχη.
- Η πραγματοποίηση του 1ου φεστιβάλ Γυναικών, όπου επιτρεπόταν η είσοδος μόνο σε γυναίκες με καλεσμένη την Ολλανδή συγγραφέα Άνια Μέυλεμπελτ και την συνθέτρια Νένα Βενετσάνου (1987).
- Ομάδα αυτογνωσίας και αυτοανάλυσης.
- Συνεργασία με τοπικούς φορείς, γιατρίνες/γιατρούς, δικηγορίνες/δικηγόρους, πανεπιστημιακές/κούς (Ομάδα Γυναικείων Σπουδών).
- Διοργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων –κινηματογραφικές προβολές, αφιερώματα, μουσικές συναντήσεις, διαμαρτυρίες και δημόσιες πορείες στην πόλη.
- Ραδιοφωνική εκπομπή.
Η Αυτόνομη ομάδα γυναικών Θεσσαλονίκης ξεκίνησε την δράση της το 1985 στην Θεσσαλονίκη, μία πόλη με πολύ ζωντανή φοιτητική ζωή και ενέργεια. Νεαρές γυναίκες, κυρίως φοιτήτριες και ελάχιστες εργαζόμενες, οι οποίες έχοντας ήδη ενεργό δράση στην πόλη όσον αφορά τα γυναικεία θέματα, αποφάσισαν να δημιουργήσουν εκ νέου μία ομάδα με κύριο στόχο την Αυτονομία της.
Η ομάδα στεγάστηκε στην Βασ.Ηρακλείου 19, δίπλα στα Λουλουδάδικα, στο κέντρο της πόλης, σε μία πολύ ιστορική και εμπορική περιοχή. Εκεί, 20 περίπου γυναίκες, νοικιάσαμε στον 4ο όροφο, ένα γραφείο, (20 τ.μ.) με ένα μικρό ετοιμόρροπο μπαλκόνι που ατένιζε την βουερή πόλη. Ετοιμόρροπο μπαλκόνι, αφού ήδη ο διαχειριστής μας είχε προειδοποιήσει να μην καθόμαστε πολλές μαζί έξω, μήπως και δεν αντέξει το βάρος μας. Σαν να είχε αντιληφθεί ο διαχειριστής ότι κουβαλούσαμε κάτι βαρύ, πολύ εσωτερικό και γήινο, που θα θέλαμε να το μοιραστούμε και έξω από τα στενά όρια του γραφείου…….
Η πολυκατοικία ήταν πολύ παλιά και το νοίκι φτηνό έτσι ώστε να μπορούμε να ανταποκριθούμε, αφού μόνες μας πληρώναμε όλα τα έξοδα του γραφείου (ενοίκιο, κοινόχρηστα, έξτρα έξοδα συντήρησης του χώρου, διακόσμηση, ρεύμα, τηλέφωνο). Στο δωμάτιο αυτό μαζευόμασταν λοιπόν κάθε Τρίτη στις 8 το βράδυ, 15-20 γυναίκες, με απόλυτη συνέπεια και σοβαρότητα. Διακατεχόμασταν από τόσο πάθος και ζέση για την κινηματική μας δράση , που οι συναθροίσεις μας έμοιαζαν με βουερό μελίσσι. Ένα μελίσσι, μία μικροκοινωνία στην οποία ακούγονταν διαφορετικές φωνές, επεξεργαζόταν πολυσήμαντα θέματα και παρήγαγε πρωτοφανή θεωρία.
Πολύωρες συζητήσεις, αναλύσεις επί των αναλύσεων, διαφωνίες, αντιρρήσεις, προβληματισμοί, ερωτήματα, συνθέσεις και συμπεράσματα. Όλα σε σχέση με τα γυναικεία θέματα, με την ανισότητα των φύλων, με τον σεξισμό, με την πατριαρχία, με την βία και τον βιασμό, την γυναικεία σεξουαλικότητα, τα αναπαραγωγικά δικαιώματα, την αφύπνιση άλλων γυναικών, την θέση μας σε αυτήν την κοινωνία και την εγκαθίδρυση μίας κοινωνίας γυναικοκεντρικής με απόλυτη ισότητα θεσμική και κοινωνική.
There are no comments