Νηστεύουμε την ντοπαμίνη, γυρίζουμε το κλίμα, βουτάμε μια μύγα στο νερό, δίνουμε φωνή στις ψυχές, εξοβελίζουμε την ενοχή, στέλνουμε γράμμα στον νεότερο εαυτό μας, κάνουμε σχέδια στο πανί, επαναφέρουμε την ανθρωπινότητά μας.
Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Μαρτίου 2020 (τεύχος #79).
Από την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου στους δρόμους της πόλης.
«Η νηστεία της ντοπαμίνης». Οι θιασώτες ενός σύγχρονου ασκητισμού που πρεσβεύει την αποχή από το φαγητό ως την τεχνολογία διακηρύσσουν ότι ενισχύει την απόλαυσή μας και αποτελεί εργαλείο καταπολέμησης των εθισμών. Η ιδέα πίσω από την ντοπαμινική νηστεία βασίζεται στο γεγονός ότι η ντοπαμίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής, μια ορμόνη «ευτυχίας» που παράγει ο οργανισμός και η οποία συνδέεται με την προσδοκία της ανταμοιβής. Όσο μεγαλύτερη είναι η έκθεση του οργανισμού σε κάποια ερεθίσματα, όπως για παράδειγμα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή τα smartphones, τόσο υποχωρεί η αίσθηση της απόλαυσης. Ο εμπνευστής της δρ. Κάμερον Σέπαχ επιθυμεί να την εντάξει στις πρακτικές αντιμετώπισης των εθιστικών συμπεριφορών. «Μια συμπεριφορά που ικανοποιείται τείνει να επαναλαμβάνεται. Ενεργοποιείται η ντοπαμίνη στον εγκέφαλο. Το ίδιο ισχύει και με τις χημικές ουσίες», σημειώνει.
«Ήτανε στραβό το κλίμα». Η ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής κάθε άλλο παρά ουτοπική είναι. Η αρχή μπορεί να γίνει από τον ίδιο μας τον τόπο, την ίδια μας τη γειτονιά. Σε κάποιες περιοχές, μάλιστα, αυτή η αρχή έχει ήδη γίνει. «Η ενεργειακή δημοκρατία βρίσκεται στην καρδιά της φιλοσοφίας των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ένα φωτοβολταϊκό, ένα αιολικό πάρκο, μία μονάδα βιοαερίου είναι δυνατόν να ελέγχονται από συμμετοχικά σχήματα. Μπορούν να μαζευτούν μερικά νοικοκυριά σε μια πολυκατοικία και να έχουν ένα μικρό φωτοβολταϊκό πάρκο, κάπου έξω από την πόλη, και ό,τι ενέργεια παράγεται από το πάρκο να αφαιρείται από τους λογαριασμούς τους. Μάλιστα, είχαμε υποβάλει μία πρόταση στην πολιτεία για το πώς μπορεί να βοηθήσει 340.000 ευάλωτα νοικοκυριά να αφήσουν οριστικά πίσω τους την εξάρτηση από το κοινωνικό οικιακό τιμολόγιο, παράγοντας τα ίδια την ηλιακή ενέργεια που χρειάζονται», σημειώνει στη «σχεδία» ο Τάκης Γρηγορίου, υπεύθυνος ενέργειας και κλιματικής αλλαγής στο Ελληνικό Γραφείο της Greenpeace. «Η Μήλος, με τη γεωθερμία, όχι μόνο θα μπορούσε να καλύψει πλήρως τις ενεργειακές τις ανάγκες, έχοντας ένα καθαρό περιβάλλον, αλλά να καλύψει και εκείνες όλων των νησιών των Κυκλάδων», συμπληρώνει ο κ. Μιχάλης Φυτίκας, ομότιμος καθηγητής Γεωθερμίας στο ΑΠΘ.
«Μια μύγα στο νερό». Τα έντομα ως ιχθυοτροφή μπορεί να προστατεύουν τον παγκόσμιο πληθυσμό των ψαριών από την εξάντληση, η χρήση τους, ωστόσο, δεν στερείται κινδύνων για την για την ανθρώπινη υγεία. Πράγματι, το 20% των αλιευμάτων παγκοσμίως χρησιμοποιείται κάθε χρόνο για την παραγωγή 20 εκατομμυρίων τόνων ζωοτροφών.
«Οι φωνές των ψυχών». Ο τελευταίος Εβραίος άνδρας που γεννήθηκε στην Κρήτη ξαναζωντανεύει μια μακραίωνη παράδοση που χάθηκε στα νερά του Αιγαίου, εξηγεί πώς φέρει την ευθύνη να είναι ο μοναδικός συνεχιστής τούτης της κληρονομιάς, πώς αναψηλάφησε τα παιδικά του τραύματα, αλλά και γιατί η ποίηση συνιστά το δικό του δάκρυ. «Εάν θέλουμε να πούμε κάτι το οποίο δεν ονοματίζεται, τότε πρέπει να βρούμε έναν καινούριο τρόπο. Το ποίημα είναι σαν το δάκρυ, ξεχειλώνει τη γλώσσα», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στη «σχεδία» ο συγγραφέας και ποιητής Ιωσήφ Βεντούρας.
Ο αγαπημένος μας Γιώργος Κοτανίδης, που πριν από λίγο καιρό έφυγε από τη ζωή, στέλνει «γράμμα στον νεότερο εαυτό του», επιστρέφοντας στα παιδικά του χρόνια και μοιραζόμενος μαζί μας αναμνήσεις, όνειρα, αλλά και συμβουλές. «Αν έγινα πλούσιος; Όχι, γιατί οι γονείς μας είχαν ένα χούι: δεν μας έλεγαν ποτέ να γίνουμε πλούσιοι, αλλά καλοί άνθρωποι. Αυτό προσπάθησα να ακολουθήσω. Δεν ήθελαν τα παιδιά τους να τα έχουν όλα», τόνιζε, ανάμεσα σε άλλα, ο Γιώργος Κοτανίδης.
«Ο εξοβελισμός της ενοχής». Ένας σκηνοθέτης μετατρέπει το σανίδι σε βήμα διαλόγου για την έμφυλη βία, αναζητεί τις ρίζες της στην πατριαρχία, ενώ υπογραμμίζει στη «σχεδία» την αδήριτη ανάγκη αποστιγματισμού των θυμάτων. «Στο σεξουαλικό έγκλημα, τα φώτα στρέφονται στο θύμα και όχι στον κατηγορούμενο. Για το θύμα υπάρχει το στίγμα και η ευθύνη», εξηγεί ο Κώστας Παπακωνσταντίνου.
«Σχέδια σε λευκό πανί». Σε ένα καινοτόμο φεστιβάλ, η κινηματογραφική τέχνη συναπαντιέται με το ντιζάιν και την κοινωνική επιχειρηματικότητα, καλώντας μας σε μία ριζική αλλαγή του βλέμματος στην ίδια μας τη ζωή. «Στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή, η δυναμική του ντιζάιν είναι πιο παρούσα από ποτέ. Το ντιζάιν αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της καινοτομίας, της εξέλιξης με την καθημερινότητα», μας λέει η Άννη Μαρκιτάνη, διευθύντρια του Milano Design Film Festival, που θα πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά φέτος στη χώρα μας.
«Η επαναφορά της ανθρωπινότητας». Το να φορέσουμε ένα γιλέκο ή ένα σκουφί μπορεί να αποτελέσει την απαρχή του δικού μας ταξιδιού στον κόσμο της ενσυναίσθησης, μα και στο όραμα για την εξάλειψη της φτώχειας. «Μια ώρα γεμάτη βλέμματα ανθρώπων, όπου ζεις την απόρριψη, την έκπληξη, την αδιαφορία, τη χαρά, τον ενθουσιασμό. Στα βλέμματα των ανθρώπων βλέπεις τον πολιτισμό μας», είναι τα λόγια που μοιράστηκε μαζί μας ο καθηγητής Συμβολικής και Δογματικής Θεολογίας Χρυσόστομος Σταμούλης, περιγράφοντας το δικό του παρθενικό ταξίδι στις θάλασσες της αλληλεγγύης με το κόκκινο γιλέκο.
Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, καταγράφουμε το πάθος μας για το ΝΒΑ. Ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», εξιστορεί το ταξίδι του Αρτέμη Μάτσα στο Όπερα Χάουζ, ενώ οι πωλητές του περιοδικού μας Στέφανος Νισίρ και Ευαγγελία Ιωαννίδου περιγράφουν πώς μία κακή στιγμή έφερε την «ώρα την καλή». Οι φακοί του Γιώργου Βιτσαρόπουλου, του Γιάννη Ζινδριλή και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν στιγμιότυπα από τη δράση «Πωλητής για μία ώρα» σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Κλείνουμε τραπέζι σε μια ζεστή γωνιά σε μια αθηναϊκή γειτονιά που κρατά ολοζώντανη, πέρα από μια οικογενειακή κληρονομιά, τη γαστρονομική παράδοση της Μεγαλονήσου και δοκιμάζουμε φακόρυζο από μία γυναίκα, που από το δεύτερο λιμάνι της ζωής της, εκείνο του Πειραιά, μας ταξιδεύει στη Σύμη της ναυτιλίας και των δεκάδων μοναστηριών. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο «Ημερολόγιο» της «σχεδίας».
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #79 της «σχεδίας» (Μάρτιος 2020), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2020.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!
There are no comments