Διεθνής Ημέρα για την καταπολέμηση της φτώχειας 2020 | Κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη για όλους

Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από ένα πρωτοφανές επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, τεχνολογικών μέσων και οικονομικών πόρων, τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν σε ακραία φτώχεια συνιστά ηθική κατακραυγή. Η φτώχεια δεν αποτελεί μόνο οικονομικό ζήτημα, αλλά ένα πολυδιάστατο φαινόμενο που περικλείει τόσο την έλλειψη του εισοδήματος όσο και των βασικών ικανοτήτων για μια αξιοπρεπή ζωή. 

Οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες φτώχειας βιώνουν πολλές αλληλένδετες και αλληλοενισχυόμενες στερήσεις που τους εμποδίζουν να ασκήσουν τα δικαιώματά τους διαιωνίζοντας παράλληλα τη φτώχεια τους, όπως:

• επικίνδυνες συνθήκες εργασίας
• μη ασφαλής στέγαση
• έλλειψη θρεπτικής διατροφής
• άνιση πρόσβαση στη δικαιοσύνη
• έλλειψη πολιτικής εξουσίας
• περιορισμένη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη

Η φετινή χρονιά σηματοδοτεί την 27^η επέτειο της Διακήρυξης της Γενικής Συνέλευσης, στο ψήφισμά της 47/196 της 22^ας Δεκεμβρίου 1992, της 17^ης Οκτωβρίου, ως διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της φτώχειας.

Ο φετινός εορτασμός της Διεθνούς ημέρας έχει ως αναφορά την επίτευξη της κοινωνικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης για όλους. Η αυξανόμενη αναγνώριση της φτώχειας ως πολυδιάστατο φαινόμενο σημαίνει ότι αυτά τα δύο ζητήματα είναι άρρηκτα συνυφασμένα και ότι η κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να επιτευχθεί πλήρως χωρίς την ταυτόχρονη διόρθωση των περιβαλλοντικών αδικιών. Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί στην αντιμετώπιση της εισοδηματικής φτώχειας, σημειώθηκε μικρότερη επιτυχία στην αντιμετώπιση έτερων σημαντικών διαστάσεων της φτώχειας με μια πιο ολιστική προσέγγιση, συμπεριλαμβανομένου του ταχέος αυξανόμενου αντίκτυπου του περιβάλλοντος. 

Οι άνθρωποι που ζουν σε ακραία φτώχεια, συχνά λόγω της απόλυτης ανάγκης, είναι οι πρώτοι που ενεργούν αποφασιστικά στις κοινότητες τους ως απάντηση στη φτώχεια, την κλιματική αλλαγή και τις περιβαλλοντικές προκλήσεις. Ωστόσο, οι προσπάθειες και η εμπειρία τους συχνά δεν γίνονται ορατές και δεν εκτιμώνται, παραβλέπεται η ικανότητά τους να συμβάλλουν θετικά σε λύσεις, δεν αναγνωρίζονται ως μοχλοί αλλαγής και δεν ακούγονται οι φωνές τους, ειδικά σε διεθνείς οργανισμούς.

Αυτό πρέπει να αλλάξει. Η συμμετοχή, η γνώση, οι συνεισφορές και η εμπειρία των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και εκείνων που μένουν πίσω πρέπει να εκτιμηθούν, να γίνουν σεβαστές και να αντικατοπτρίζονται στις προσπάθειές μας να οικοδομήσουμε έναν δίκαιο και βιώσιμο κόσμο στον οποίο υπάρχει κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη για όλους.

Πηγή: un.org

Απόδοση/Επιμέλεια: Τομπέα Ελένη

socialpolicy.gr