Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει μέσα σε ένα κύμα αποκαλύψεων σεξουαλικής παρενόχλησης και έμφυλης βίας και ένα ζωηρό δημόσιο διάλογο με συμμετοχές από όλο το φάσμα θεσμικών φορέων, ΜΜΕ, μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πληθώρα γυναικείων και φεμινιστικών οργανώσεων, δικτύων και συλλογικοτήτων, την κοινωνία των πολιτών και τα ακαδημαϊκά ιδρύματα, τον χώρο των τεχνών και μεμονωμένους συνδικαλιστικούς φορείς.
Ένας δημόσιος διάλογος με διαφορετικές κατανοήσεις, πολιτικούς λόγους και κινηματικές αναφορές, προηγούμενη δέσμευση και ενεργή δράση στο θέμα της έμφυλης ισότητας και των έμφυλων δικαιωμάτων.
Η αποκάλυψη της προσωπικής εμπειρίας της Σοφίας Μπεκατώρου – ορόσημο της νέας αυτής περιόδου – και άλλες που ακολούθησαν, έχουν εκβιάσει την απόκριση της επί σειρά ετών ολιγωρίας της συντεταγμένης πολιτείας στην εφαρμογή και αναθεώρηση της νομοθεσίας και των πρακτικών των θεσμικών εκπροσώπων της, που εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην αντιμετώπιση του φαινομένου της έμφυλης βίας.
Παράλληλα μοιάζει να αφυπνίζεται ένα μέρος της ευρύτερης κοινωνίας που με διαφοροποιημένα κοινωνικά και πολιτικά ανακλαστικά παροτρύνεται ή καθοδηγείται να διερωτηθεί γύρω από ποικίλα ερωτήματα που συχνά δεν ξεπερνούν το δίπολο θύτη-θύματος συγκριμένων περιστατικών. Παραμένουν με τον τρόπο αυτό αποσιωπημένες οι έμφυλες σχέσεις εξουσίας – στην ιδιωτική και δημόσια σφαίρα –που βρίσκονται στον πυρήνα κάθε μορφής έμφυλης βίας και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων και παραβιάσεων.
Επιπλέον, με αφορμή την πανδημία ήρθαν στο προσκήνιο κρίσιμες και παραγνωρισμένες όψεις έμφυλων διακρίσεων στην εργασία, τη φροντίδα, την κοινωνική ευαλωτότητα, τα δικαιώματα και την κοινωνική σχεσιακότητα. Ιδέες και διεκδικήσεις του σύγχρονου φεμινισμού στην Ελλάδα και διεθνώς βρήκαν δημόσιο χώρο, αναζωπύρωσαν τις συζητήσεις και ενέπνευσαν και κινητοποίησαν διαθεσιμότητες για συλλογική δράση, σε μια νεόδμητη διαθεματικότητα και διαγενεακή σύμπτωση κοινωνικών εμπειριών.
Αυτό είναι ένα πλαίσιο που μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε ως προς την ορατότητα των έμφυλων ανισοτήτων και να ευελπιστούμε στην ευαισθητοποίηση και συμμετοχικότητα ευρύτερων κοινωνικών ομάδων, αλλά και να γρηγορούμε, ως προς την απαλλοτρίωση των αγωνιστικών μας διεκδικήσεων και την πολιτική απονεύρωση των αιτημάτων μας.
Ταυτόχρονα όμως, η διαχείριση της πανδημίας ως ευκαιρία για αντεπίθεση στα δικαιώματα και την ουσία της ιδιότητας των πολιτών έχει αναδείξει την βιοπολιτική της διαχείριση, σύμφωνα με την οποία η συνθήκη της έκτακτης ανάγκης, χρησιμοποιείται ως άλλοθι ώστε μέσω της πειθαρχικής διαχείρισης του φόβου, της ανασφάλειας, της πραγματικής αγωνίας για το μέλλον να ελεγχθούν κοινωνικές και φεμινιστικές διεκδικήσεις, όπως πρόσφατα με τη σύλληψη φεμινιστριών που διαδήλωναν με αφορμή την 25η Νοέμβρη παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Οι φεμινιστικές διεκδικήσεις των τελευταίων χρόνων, που λάμβαναν χώρα στις παρυφές του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι, έρχονται ορμητικά στο προσκήνιο και τώρα περισσότερο από ποτέ οφείλουμε να αναπτύξουμε την ετοιμότητα μας να ακουστούμε, να συνεγείρουμε συνειδήσεις, να εμπνεύσουμε τη συμμετοχή και να δημιουργήσουμε ρωγμές σε κατεστημένες τοπο-θετήσεις και δεδομένες κοσμοθεωρήσεις προς μια μετασχηματιστική κοινωνικο-πολιτική και πολιτισμική κατεύθυνση.
Τέτοια που αξιώνει την ουσιαστική δημοκρατία, την ισονομία, την κοινωνική αναγνώριση, την έμφυλη αξιοδότηση και την κριτική αποδόμηση/απονομιμοποίηση του πλέγματος εξουσιών που (ανα)παράγουν τις έμφυλες, ταξικές, φυλετικές ανισότητες.
Συμμαχίες, συμπορεύσεις και κοινή δράση που δημιουργούν νέες ιδέες και μεθοδολογίες που προάγουν πρακτικές συλλογικής ενδυνάμωσης και αλληλεγγύης, διευρύνουν την πολιτική επιδραστικότητα του φεμινισμού στον συνολικό κοινωνικό μετασχηματισμό και αναδεικνύουν την οικουμενική διάστασή του.
Παραμένουμε ανυποχώρητα παρούσες
