Ένας 16χρονος ελπίζει να επανενωθεί με την οικογένειά του.
“Εδώ τα πάντα είναι δύσκολα, για όλους. Πολύ περισσότερο όμως για τα παιδιά πρόσφυγες που είναι μόνα, όπως εγώ”.
Μέχρι ο δεκαεξάχρονος Αλί να φτάσει στην Ελλάδα, πριν από δύο χρόνια, είχε ήδη συλληφθεί αρκετές φορές στην προσπάθειά του να διασχίσει τα σύνορα προς την Ευρώπη.
Πλέον μένει σε ένα από τα διαμερίσματα ημιαυτόνομης διαβίωσης για ασυνόδευτα παιδιά αιτούντες άσυλο της IRC, μαζί με άλλα έφηβα αγόρια. Λαμβάνει τη φροντίδα που του είναι απαραίτητη, πηγαίνει στο σχολείο, αποκτά νέες δεξιότητες και μαθαίνει να ζει αυτόνομα.
Ο Αλί, είναι σε αναμονή οικογενειακής επανένωσης με τον αδερφό του, στην Κολωνία της Γερμανίας.
Με καταγωγή από το Αφγανιστάν, γεννήθηκε στο Ιράν, όπου οι συνθήκες ζωής ήταν εξαρχής πολύ δύσκολες. Οι αυστηρές πολιτικές, οι νομικοί περιορισμοί και τα γραφειοκρατικά εμπόδια στο Ιράν, έχουν κατά κόρον παραβιάσει τα δικαιώματα των Αφγανών προσφύγων στη χώρα. Ανάμεσα σε αυτά είναι η εξαναγκαστική απέλαση, η άρνηση του δικαιώματος στην εκπαίδευση, η έλλειψη επαγγελματικών ευκαιριών και η εξαναγκαστική εργασία, η έλλειψη πρόσβασης σε ιατρική φροντίδα, ο περιορισμός των ελευθεριών, ο εξαναγκαστικός χωρισμός από την οικογένεια, η σωματική βία, και η κακομεταχείριση στα κέντρα κράτησης και απέλασης.
Ο Αλί, δε μπορούσε να πάει στο σχολείο όσο καιρό ήταν στο Ιράν, καθώς, όπως και οι περισσότεροι Αφγανοί που ζουν στη χώρα, δεν είχε επίσημα έγγραφα ή ταυτότητα.
Έτσι, ξεκίνησε να εργάζεται σε ηλικία μόλις 9 ετών.
“Εργαζόμουν 15-16 ώρες την ημέρα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο”.
Όταν πέθανε ο πατέρας του, στην οικογένεια του Αλί δεν είχε απομείνει τίποτα.
“Για δύο με τρεις μήνες, με τη μητέρα μου, κοιμόμασταν σε ένα παγκάκι, γι’αυτό αναγκάστηκα να ξεκινήσω να δουλεύω”.
Η οικογένεια του Αλί, δεν είχε κανένα κατοχυρωμένο δικαίωμα στο Ιράν, και έτσι αναγκάστηκε να φύγει, μαζί με την αδερφή του, που ήταν 30 ετών. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ήταν αποφασισμένος να φτάσει στην Ελλάδα.
“Προσπάθησα να περάσω προς τα ελληνικά σύνορα, διασχίζοντας τον Έβρο ποταμό, 8 φορές. Σε κάθε μία από αυτές τις προσπάθειες, η ελληνική αστυνομία, μας έπιανε και μας έστελνε πίσω στην Τουρκία. Η τουρκική αστυνομία, μου πήρε όλα τα ρούχα, το κινητό μου τηλέφωνο και τα χρήματά μου”.
“Η αδερφή μου έχει ένα πρόβλημα με το πόδι της, οπότε την πήρα μαζί μου με βάρκα, για να διασχίσουμε το ποτάμι. Η βάρκα βυθίστηκε, και έπρεπε να κολυμπήσουμε ως την όχθη. Εγώ ξέρω κολύμπι, εκείνη όμως όχι, οπότε της έπιασα το χέρι και προσπαθούσα να κολυμπήσω και για τους δυο μας. Εξαιτίας αυτού, πότε ήμουν στην επιφάνεια του νερού και πότε βυθιζόμουν. Αυτό κράτησε περίπου μία ώρα, ώσπου η τουρκική αστυνομία να με πιάσει και να με επιστρέψει ξανά πίσω.”
Ο Αλί και η αδερφή του κατάφεραν να φτάσουν στην Ελλάδα μετά από 4 μήνες προσπάθειας. Μόλις έφτασαν, όμως, χωρίστηκαν, καθώς εκείνη την έστειλαν σε ένα καμπ, με τον σύζυγο και τα παιδιά της. Ο Αλί βρέθηκε να κρατείται στο Φυλάκιο, ένα κέντρο για τους πρόσφυγες που έχουν μόλις περάσει τα σύνορα του Έβρου.
Έμεινε εκεί ένα χρόνο ως ασυνόδευτο παιδί και οι συνθήκες ήταν πραγματικά πολύ δύσκολες. Οι στιγμές που ο Αλί έζησε εκεί του προκαλούν μέχρι σήμερα εφιάλτες.
“Το βράδυ υπήρχαν στο χώρο 5-6 αστυνομικοί. Όλοι οι άλλοι (σσ. Κοινωνικοί Λειτουργοί) επέστρεφαν στα σπίτια τους και μέναμε μόνοι με την αστυνομία. Όταν τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο, η αστυνομία ερχόταν και μας χτυπούσε».
Μετά το Φυλάκιο, ο Αλί, μεταφέρθηκε σε ένα ξενοδοχείο προσωρινής διαμονής για ασυνόδευτα παιδιά και τελικά σε ένα από τα διαμερίσματα ημιαυτόνομης διαβίωσης της IRC στην Αθήνα όπου μένει από τον Ιανουάριο. “Όλοι εδώ είναι καλοί και για ό,τι χρειάζομαι με βοηθούν”. Ενώ διέμενε στο διαμέρισμα, ο Αλί έμαθε τα ευχάριστα νέα ότι έγινε δεκτή η αίτησή του για οικογενειακή επανένωση στη Γερμανία. “Ήθελα να γελάσω και να κλάψω την ίδια στιγμή”.
Οι άσχημες εμπειρίες του με την αστυνομία, είχαν κάνει τον Αλί να θέλει να φύγει από την Ελλάδα. “Εδώ, έχω μόνο εφιάλτες. Φοβάμαι την αστυνομία. Στη Γερμανία πιστεύω δε θα φοβάμαι, θα έχω και τον αδερφό μου να με προστατεύει”.
“Η αδερφή μου είναι στην Ελλάδα δύο χρόνια και την έχω δει ελάχιστα, μόνο μία φορά. Κάποια στιγμή ονειρεύομαι να έχω όλη μου την οικογένεια στο ίδιο μέρος. Τη μητέρα μου, τον αδερφό μου και την αδερφή μου. Αυτό θα ήταν υπέροχο”.
Ο Αλί είναι ενθουσιασμένος που θα σμίξει με τον αδερφό του στη Γερμανία και ήδη κάνει όνειρα για το μέλλον. “Θέλω να γίνω μηχανικός. Είτε αυτοκινήτων, είτε μοτοσυκλετών”.
Ενώ περιμένει τηη μεταφορά του στη Γερμανία, ο Αλί συνεχίζει να πηγαίνει στο σχολείο, να μαθαίνει αγγλικά και να προσπαθεί να μάθει κάποια βασικά γερμανικά, μέσω μιας εφαρμογής για κινητά. Συμμετέχει σε όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες και στις εκπαιδεύσεις που παρέχει το προσωπικό, ενώ βρίσκει πιο ενδιαφέρουσες αυτές που αφορούν σε δεξιότητες ζωής. Στον ελεύθερό του χρόνο προτιμά να κάνει βόλτες στην Αθήνα με φίλους και έχει μάθει να είναι ανεξάρτητος και να μετακινείται με ευκολία στην πόλη.
*Το όνομα έχει αλλαχθεί για την προστασία της ταυτότητας του Αλί*.
To έργο FUTURA
Τo έργο FUTURA υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος «Άσυλο και Μετανάστευση» στην Ελλάδα από την IRC Hellas. To Πρόγραμμα «Άσυλο και Μετανάστευση» (για την Αντιμετώπιση επειγουσών αναγκών για την υποδοχή και καταγραφή των αιτούντων άσυλο και για τη στέγαση ευάλωτων ομάδων) χρηματοδοτείται από την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν και τη Νορβηγία με συνολικό προϋπολογισμό 16,5 εκ. ευρώ, ως μέρος των ΕΕΑ Grants 2014-2021. Το Πρόγραμμα φιλοδοξεί να συνεισφέρει στη νομική προστασία, την υποστήριξη και τη φροντίδα των πλέον ευάλωτων αιτούντων άσυλο, με έμφαση στα ασυνόδευτα παιδιά. Διαχειριστής επιχορήγησης για το πρόγραμμα «Άσυλο και Μετανάστευση» στην Ελλάδα είναι η SOL Consulting S.A σε συνεργασία με τη Human Rights 360.
Περισσότερες πληροφορίες: https://www.asylumandmigration-eeagrants.gr
