Οι ξηρασίες αποτελούν μια από τις σημαντικότερες απειλές για τη βιώσιμη ανάπτυξη, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες, όμως με αυξανόμενη τάση επίσης και στα ανεπτυγμένα έθνη. Για την ακρίβεια, προβλέψεις εκτιμούν πως έως το 2050, οι ξηρασίες μπορεί να επηρεάζουν πάνω από τα τρία τέταρτα του παγκόσμιου πληθυσμού.
Ο αριθμός και η διάρκεια των ξηρασιών έχουν αυξηθεί κατά 29% από το 2000, σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες δεκαετίες. (WMO 2021). Με πάνω από 2,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους να αντιμετωπίζουν ήδη έλλειψη νερού, το καθιστά ένα τεράστιο πρόβλημα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα διαμένουν σε περιοχές με σοβαρές ελλείψεις νερού, συμπεριλαμβανομένης της εκτίμησης για 1 στα 4 παιδιά έως το 2040 (UNICEF). Καμία χώρα δεν αποτελεί εξαίρεση για την ξηρασία (UN-Water 2021).
Φέτος, το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης και της Ξηρασίας “Rising up from drought together”, δίνει έμφαση στην ανάγκη για έγκαιρη δράση για την αποφυγή καταστρεπτικών συνεπειών για την ανθρωπότητα και τα οικοσυστήματα του πλανήτη.
Εκτιμάται ότι 55 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως πλήττονται άμεσα από την ξηρασία κάθε χρόνο.
Μεταξύ 1900 και 2019, η ξηρασία επηρέασε 2,7 δισεκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο και προκάλεσε 11,7 εκατομμύρια θανάτους.
Όταν το έδαφος ζητά βοήθεια
Ερημοποίηση είναι η υποβάθμιση της γης σε άνυδρες, ημιάνυδρες και ξηρές υπο-υγρές περιοχές. Προκαλείται κυρίως από την ανθρώπινη δραστηριότητα και τις κλιματικές μεταβολές. Η ερημοποίηση δεν αναφέρεται στην επέκταση των ήδη υπαρχουσών ερήμων. Προκύπτει εξαιτίας της ευαλωτότητας των ξηρών οικοσυστημάτων, τα οποία καλύπτουν πάνω από το ένα τρίτο της παγκόσμιας έκτασης γης, στην υπερεκμετάλλευση και στην ακατάλληλη χρήση. Η φτώχεια, η πολιτική αστάθεια, η αποψίλωση, η υπερβόσκηση και οι κακές πρακτικές άρδευσης μπορούν όλα να υποβαθμίσουν την παραγωγικότητα της γης.
Η Παγκόσμια Ημέρα για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης και της Ξηρασίας εορτάζεται κάθε χρόνο για την προώθηση της παγκόσμιας ευαισθητοποίησης. Η υποβάθμιση της γης μπορεί να αποφευχθεί μέσα από την επίλυση των προβλημάτων, την έντονη συµμετοχή των κοινοτήτων και την συνεργασία σε όλα τα επίπεδα.
Το θέμα αυτό απαιτεί ακόμα περισσότερη προσοχή στις μέρες μας. Όταν η γη υποβαθμίζεται και σταματά να είναι παραγωγική, οι φυσικές περιοχές (το φυσικό περιβάλλον) επιδεινώνονται και μετασχηματίζονται. Έτσι, αυξάνονται οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και μειώνεται η βιοποικιλότητα. Επίσης, αυτό σημαίνει πως υπάρχουν λιγότερα άγρια μέρη να αποσβέσουν τις ζωονόσους, όπως τον COVID-19, και να μας προστατέψουν από ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως τις ξηρασίες, τις πλημμύρες και τις αμμοθύελλες ή θύελλες σκόνης.
Ως εκ τούτου, η UNCCD (η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την καταπολέμηση της απερήμωσης) καλεί όλα τα μέλη της παγκόσμιας κοινότητας, να αντιμετωπίσουν τη γη ως ένα περιορισμένο και πολύτιμο φυσικό κεφάλαιο, να δώσουν προτεραιότητα στην υγεία της κατά την ανάκαμψη από την πανδημία και να πιέσουν σκληρά για την αποκατάσταση της γης, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΟΗΕ για την αποκατάσταση των οικοσυστημάτων.
Πηγή: un.org
Απόδοση/Επιμέλεια: Τομπέα Ελένη
socialpolicy.gr
