1. Ανδρική κυριαρχία της δημόσιας ζωής
Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, και στις περισσότερες χώρες, η διακυβέρνηση αποτελούσε αρσενικό προνόμιο. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει, και είναι σπάνιο οι γυναίκες να εκπροσωπούνται σε δημόσια αξιώματα κατ ‘αναλογία προς τον πληθυσμιακό τους αριθμό. Αυτό όχι μόνο υπονομεύει τη δημοκρατική αρχή της ισότητας, αλλά στερεί από τη δημόσια ζωή την πλήρη συμβολή των γυναικών.
2. Διαφθορά μεταξύ των αξιωματούχων
Η διαφθορά συνήθως ορίζεται ως η κατάχρηση του δημόσιου αξιώματος για ίδιο όφελος. Αντιβαίνει στην αρχή ότι το αξίωμα σε μια δημοκρατία ασκείται για λογαριασμό του λαού και όχι του κατόχου του αξιώματος και της οικογένειάς του, των φίλων του ή των διαπροσωπικών του σχέσεων. Όταν αποτελεί χρόνια υπόθεση, η διαφθορά υπονομεύει την εμπιστοσύνη του λαού στην κυβέρνηση και στη στήριξη της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας.
3. “Η τυραννία της πλειοψηφίας”
Αν και οι αποφάσεις που λαμβάνονται σύμφωνα με την άποψη της πλειοψηφίας είναι αναγκαστικά πιο δημοκρατικές από τις αποφάσεις που λαμβάνονται από μια μειοψηφία, μπορούν να γίνουν καταπιεστικές όταν παραβιάζουν τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα ενός μη αρεστού ατόμου ή ομάδας, ή όταν μια εθνοτική, γλωσσική ή θρησκευτική μειονότητα αποκλείεται μόνιμα από οποιοδήποτε μερίδιο εξουσίας.
4. Εκτελεστικός έλεγχος του κοινοβουλίου
Είναι καθήκον των εκλεγμένων κυβερνήσεων να ηγούνται της πολιτικής και της νομοθετικής διαδικασίας. Ωστόσο, όταν τα κοινοβούλια στερούνται αποτελεσματικής ανεξαρτησίας από την κυβέρνηση, είτε μέσω ανεπαρκών πόρων και ειδημοσύνης, είτε μέσω αυστηρού ελέγχου του κυβερνώντος κόμματος, δεν είναι σε θέση να εκτελέσουν αποτελεσματικά την εποπτική τους λειτουργία, με συνέπειες για την ποιότητα της πολιτικής και της νομοθεσίας, καθώς και με μειωμένη δημόσια λογοδοσία της κυβέρνησης.
5. Έλλειψη πολυφωνίας στα μέσα ενημέρωσης
Η βασική απαίτηση για τα μέσα επικοινωνίας σε μια δημοκρατία είναι ο πλουραλισμός: πολλαπλές πηγές πληροφόρησης και ποικιλομορφία απόψεων και θέσεων. Αυτή η ποικιλομορφία μπορεί να απειληθεί από δύο κατευθύνσεις: από την κυβέρνηση, μέσω του ελέγχου των δημόσιων μέσων ενημέρωσης ή από πιο εκλεπτυσμένες μορφές πίεσης και λογοκρισίας, και από τον ιδιωτικό τομέα, όταν υπάρχει υπερβολική συγκέντρωση ιδιοκτησίας των διαφορετικών μορφών μέσων ενημέρωσης.
6. Η δημόσια απάθεια
Η απώλεια του δημόσιου ενδιαφέροντος για την πολιτική, την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και την πίστη στην αξία της δημοκρατικής διαδικασίας, αποτελεί δυνητικό κίνδυνο για την επιβίωση της ίδιας της δημοκρατίας. Είναι συνήθως αποτέλεσμα κάποιου σοβαρού λάθους στην κυβερνητική διαδικασία και μιας διαδεδομένης αίσθησης ότι οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να την αλλάξουν ή να την επηρεάσουν.
Πηγή: archive.ipu.org
Απόδοση/Επιμέλεια: Τομπέα Ελένη
socialpolicy.gr
