Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζει να μαίνεται για πάνω από έξι μήνες, αναγκάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγουν από το θάνατο και τους τραυματισμούς. Πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει μέλη της οικογένειάς τους και έχουν τραυματιστεί από τον πόλεμο – είτε σωματικά είτε και ψυχικά.
Οι ανάγκες ψυχικής υγείας είναι τεράστιες και η αντιμετώπισή τους αποτελεί προτεραιότητα για τις ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Οι μαρτυρίες πέντε ασθενών των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που άφησαν το χωριό τους στην περιοχή Kherson και τώρα ζουν εκτοπισμένοι στην περιοχή Dnipropetrovsk απεικονίζουν την καταστροφή που προκλήθηκε από τον πόλεμο.
H ιστορία της Olena *
Τα πάντα καταστράφηκαν στο κέντρο του χωριού μας, συμπεριλαμβανομένου του συμβουλίου του χωριού και του αστυνομικού τμήματος. Όλα είχαν πάρει φωτιά. Συνήθως καταφεύγαμε στο υπόγειο μέρα και νύχτα.
Ο σύζυγος μίας συναδέλφου μου πυροβολήθηκε στο πόδι και βρέθηκε υπό κράτηση για δύο εβδομάδες. Αργότερα του επετράπη να πάει σπίτι του, αλλά στη συνέχεια επέστρεψαν. Τον πυροβόλησαν ακριβώς πάνω από το κεφάλι του για να τον τρομάξουν. Μετά από αυτό δεν μπορούσε να μείνει άλλο στο χωριό. Έφυγε από το αγρόκτημά του και μετακόμισε εδώ.
Έφυγα από το χωριό με τον άντρα μου και τα δύο παιδιά μου πριν από τρεις μήνες. Ταξιδέψαμε με ένα κομβόι χιλιάδων αυτοκινήτων. Περάσαμε από 27 σημεία ελέγχου. Σε κάθε σημείο ελέγχου, σταματούσαν τα αυτοκίνητα, άνοιγαν τα πορτμπαγκάζ και έλεγχαν τα έγγραφα και τα τηλέφωνά μας.
Είναι πολύ δύσκολο ψυχολογικά. Τα παιδιά μας είδαν τα πάντα αλλά ευτυχώς δεν έκλαψαν πάρα πολύ. Ήξεραν ότι η μαμά και ο μπαμπάς τους ήταν μαζί τους.
Άνθρωποι από το χωριό μας είπαν να έρθουμε εδώ. Είναι και αυτοί εδώ.
Ξέραμε ότι τα αφήναμε όλα πίσω. Ξέρουμε όμως ότι θα επιστρέψουμε. Είμαστε ακόμα νέοι και θα ξαναχτίσουμε τα πάντα. Τώρα θέλουμε απλώς να τελειώσει αυτός ο πόλεμος για να μπορέσουμε να πάμε σπίτι.
*Το όνομα έχει αλλάξει για λόγους ασφαλείας
Η ιστορία της Oksana*
Έχω πέντε παιδιά. Όταν ένα μαχητικό αεροσκάφος πέταξε πάνω από το χωριό μας για πρώτη φορά, φοβήθηκαν πολύ. Φοβήθηκα κι εγώ. Τα παράθυρά μας σείστηκαν από τις εκρήξεις που ήταν πολύ δυνατές. Η μεγαλύτερη κόρη μου και εγώ αποφασίσαμε να κοιμόμαστε σε βάρδιες. Κοιμόταν μέχρι τη 1 το πρωί και μετά ήταν η σειρά μου.
Τον Απρίλιο, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να φύγουμε. Οι γονείς μας έμειναν στο χωριό. Είναι ηλικιωμένοι και δεν είναι καλά στην υγεία τους. Θα ήταν πολύ δύσκολο για αυτούς να κάνουν το ταξίδι. Δεν είναι εύκολο να επικοινωνείς μαζί τους τώρα, αλλά προσπαθούμε να τους καλέσουμε μέσω messenger.
Ο σύζυγός μου δεν ήταν εκεί όταν φύγαμε, έλειπε δουλεύοντας σε άλλη πόλη. Φύγαμε από το χωριό μαζί με τον αδερφό μου, τα παιδιά του, τα παιδιά μου – όλοι μας – με το μεγάλο του βαν. Μας σταμάτησαν σε περίπου 80 σημεία ελέγχου. Τα παιδιά έκλαιγαν… ήταν απαίσια εμπειρία. Φύγαμε στις 9 π.μ. και φτάσαμε στην πόλη Kryvyi Rih γύρω στις 11 μ.μ.
Στη συνέχεια μετακομίσαμε στην πόλη Cherkasy στην κεντρική Ουκρανία και μείναμε εκεί για δύο εβδομάδες πριν έρθουμε εδώ .
*Το όνομα έχει αλλάξει για λόγους ασφαλείας
Η ιστορία της Alla
Γίνονταν βομβαρδισμοί κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο – μέρα και νύχτα. Είναι σαν κάθε πύραυλος να ήταν μια ζαριά, χτυπούσαν μέρη τυχαία και οι άνθρωποι πέθαναν. Ήξερα τόσους πολλούς ανθρώπους που πέθαναν, μεταξύ των οποίων και ένας φίλος μου.
Η μητέρα μου και εγώ συνήθως πηγαίναμε στο υπόγειο. Αλλά το υπόγειο είναι τόσο βαθιά και η μητέρα μου είναι 86 χρονών… δεν ήταν εύκολο.
Αυτό που ζήσαμε ήταν τρομακτικό. Μια ταινία τρόμου δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό που βλέπουμε στην Ουκρανία τώρα.
Την πρώτη φορά που προσπαθήσαμε να φύγουμε από το σπίτι, ταξιδέψαμε με τους γείτονές μας με το αυτοκίνητο, αλλά γυρίσαμε πίσω σε ένα σημείο ελέγχου. Δεν μας επετράπη να φύγουμε.
Άφησα τη μητέρα μου στο σημείο ελέγχου και πήγα στο σπίτι για να πάρω το ποδήλατό μου, ώστε η μητέρα μου να μπορεί να ακουμπήσει σε αυτό ενώ περπατούσε. Αυτό μας διευκόλυνε να φτάσουμε σε ένα άλλο σημείο ελέγχου, αλλά για άλλη μια φορά γυρίσαμε πίσω.
Η μητέρα μου ανέβηκε στο ποδήλατο και άρχισα να την γυρίζω σπίτι, αλλά στη συνέχεια συναντήσαμε μια άλλη γυναίκα που μας είπε ότι ήταν επιτέλους δυνατό να περάσουμε τα σημεία ελέγχου.
Ήταν ακόμα τόσο δύσκολο να φύγω από το σπίτι. Τα μεσάνυχτα εκείνης της μέρας φτάσαμε στο καταφύγιο και τον κοιτώνα. Είμαστε εδώ τώρα, αλλά θέλουμε ακόμα να γυρίσουμε σπίτι. Όλα καταστρέφονται εκεί, αλλά ακόμα κι αν είναι απλά ερείπια τώρα, είναι ακόμα το σπίτι μας.
Η ιστορία της Tetiana
Έζησα, δούλεψα και συνταξιοδοτήθηκα μένοντας στο ίδιο χωριό. Ετοιμαζόμασταν να γεράσουμε, θέλαμε να ζήσουμε με άνεση. Πέρυσι αντικαταστήσαμε τη στέγη και κάθε χρόνο κάναμε επισκευές στο σπίτι για να το διατηρήσουμε σε καλή κατάσταση.
Στις 27 Μαρτίου, σημειώθηκαν βομβαρδισμοί και αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας. Δεν ήθελα να κρυφτώ στο υπόγειο, γιατί φοβόμουν ότι το σπίτι θα κατέρρεε πάνω μας. Έχουμε ένα εξωτερικό δωμάτιο που χρησιμοποιούμε ως κουζίνα το καλοκαίρι. Οι τοίχοι είναι χοντροί και ένιωσα ότι θα ήμασταν πιο ασφαλείς εκεί. Γίνονταν βομβαρδισμοί όλη τη νύχτα και μείναμε εκεί. Όταν ήρθε το πρωί συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω άλλο πια, οπότε αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στην περιοχή Nikopol.
Άρχισα να πακετάρω γύρω στις 7 το πρωί και τότε άρχισε πάλι ο βομβαρδισμός. Μπόρεσα να αρπάξω μόνο μία τσάντα. Μάζεψα τα χαρτιά μας και μερικά άλλα πράγματα. Νομίζαμε ότι φεύγαμε για λίγες μέρες ή μια εβδομάδα. Αλλά ακόμα δεν έχουμε επιστρέψει.
Μέναμε στη Nikopol, αλλά ο σύζυγός μου έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι για να εργαστεί. Αποφάσισα να πάω μαζί του.
Ήταν Πάσχα όταν καταστράφηκε το σπίτι μας. Αλλά οι φίλοι μας μας είπαν να έρθουμε και να μείνουμε στο σπίτι τους. Μας είπαν ότι το δικό τους μέρος του χωριού δεν βομβαρδιζόταν… αλλά μόλις φτάσαμε εκεί, άρχισαν οι βομβαρδισμοί.
Μείναμε εκεί για αρκετές ημέρες., μετά από αυτό δεν μπορούσα άλλο. Ο σύζυγός μου έμεινε στο χωριό και εγώ έφτασα στην πόλη Kryvyi Rih στις 19 Ιουλίου.
Η εγγονή μου είναι επτά ετών. Όταν της δείξαμε μια φωτογραφία του κατεστραμμένου σπιτιού μας μου είπε: «Δεν έχουμε ταβάνι στο δωμάτιο. Γιαγιά, ας βάλουμε ένα στρογγυλό παράθυρο εκεί. Θα μπορούσαμε να στήσουμε και έναν νέο ξύλινο φράχτη». Μιλάει για την κατασκευή νέων πραγμάτων για να με παρηγορήσει. Όταν ρωτάμε ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία της, λέει: «Θέλω να έχω το δικό μου σπίτι».
Η ιστορία της Yevhenia
Όταν ήρθαν οι Ρώσοι στρατιώτες στην αυλή μας, ήμασταν στο υπόγειο. Μας είπαν να βγούμε έξω, έλεγξαν τα έγγραφά μας και μετά μας έστειλαν πίσω στο υπόγειο. Στη συνέχεια μετακόμισαν στο σπίτι μας και άρχισαν να ζουν εκεί.
Όταν οι Ουκρανοί στρατιώτες μπήκαν στο χωριό μας, ρώτησαν αν κάποιος ήθελε να φύγει. Την ίδια μέρα, πήγαμε στο Kryvyi Rih. Έχουμε φίλους εδώ που μας προστάτευσαν, υπήρχαν 14 άνθρωποι που ζούσαν στο σπίτι τους, συμπεριλαμβανομένων και εμάς.
Αργότερα ζητήσαμε ένα μέρος για να μείνουμε στο καταφύγιο εκτοπισμένων. Είχαμε κοιμηθεί στο πάτωμα στο σπίτι των φίλων μας και ο σύζυγός μου ανάρρωνε από χειρουργική επέμβαση… Ο σύζυγός μου πυροβολήθηκε πισώπλατα όταν ήμασταν ακόμα στο σπίτι. Αφού πυροβολήθηκε, έμεινε στο υπόγειο για ενάμιση μήνα χωρίς θεραπεία ή φάρμακα – δεν είχαμε τίποτα. Όλα καταστράφηκαν.
Στις 3 Απριλίου μάθαμε ότι ο γιος μου πέθανε. Μας είπαν ότι το σώμα του ήταν σε νεκροτομείο στο Kryvyi Rih και τώρα τον έχουμε θάψει.
Ανακάμπτουμε, αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τι περάσαμε. Δεν έχουμε σπίτι τώρα, καταστράφηκε. Θέλουμε όμως να επιστρέψουμε και να ξαναχτίσουμε το χωριό μας. Ευχαριστούμε αυτή την πόλη που μας φιλοξένησε. Αλλά το σπίτι είναι σπίτι.
Πηγή: msf.gr
