άρθρα ψυχολογίας

Οι γονείς καλούνται για άλλη μια φορά να βοηθήσουν τα παιδιά τους να νοηματοδοτήσουν όλο αυτό που συμβαίνει. Καλείται η οικογένεια να επεξεργαστεί όλα τα δύσκολα και ευμετάβλητα συναισθήματα που γεννά μια δεύτερη απομόνωση στο σπίτι. Συναισθήματα όπως ο φόβος και το άγχος αναζωπυρώνονται και η απομόνωση στο σπίτι έχει ως επακόλουθο τη ψυχολογική πίεση. Γράφει η επιστημονική ομάδα της Γραμμής 115 25 της Ένωσης “Μαζί για το Παιδί”

Η εργασία στις αυξανόμενες δομές και υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας στην κοινότητα προϋποθέτει την κατοχή γνώσεων και κυρίως την ανάπτυξη δεξιοτήτων και στάσεων/συμπεριφορών που υποστηρίζουν και προάγουν την αποτελεσματική, αποδοτική και προσαρμοσμένη κλινική και ευρύτερα, επαγγελματική πρακτική.

Πώς οι ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας στην οικογένεια ενισχύουν την ψυχική ανθεκτικότητα των παιδιών την ιδιαίτερη περίοδο που διανύουμε;
Απαντά η επιστημονική ομάδα της Συμβουλευτικής Γραμμής 11525 της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί».

Η πρόληψη είναι μία διαδικασία εκπαίδευσης των παιδιών και των νέων σε προσωπικές και κοινωνικές δεξιότητες για να αντεπεξέρχονται στις προκλήσεις και τις δυσκολίες της ζωής. Η εκπαίδευση αυτή ενδυναμώνει τα άτομα ώστε να μπορούν να διαχειρίζονται καθημερινές δύσκολες καταστάσεις, να αντιστέκονται στις πιέσεις, να αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους και να επιλέγουν θετικές στάσεις ζωής. Γενικότερα, η πρόληψη είναι μια θετική διαδικασία (διεργασία) η οποία ενισχύει τα άτομα και τα συστήματα να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των γεγονότων της ζωής και τις αλλαγές, δημιουργώντας και ενισχύοντας τις συνθήκες που προάγουν υγιείς συμπεριφορές και τρόπους ζωής.

Η ψυχική ανθεκτικότητα έχει κατά τις τελευταίες δεκαετίες γίνει ένα βασικό ζήτημα σε μια σειρά από τομείς, συμπεριλαμβανομένου του σχολείου, της εκπαίδευσης ενηλίκων και της υγειονομικής περίθαλψης. Τι μπορεί να σημαίνει ψυχική ανθεκτικότητα; Τι γνωρίζουμε για αυτή μέχρι στιγμής; 

Από ποιους επιτελείται η διαδικασία μιας ψυχολογικής αξιολόγησης; Ποια διαδικασία ακολουθείται; Αναφορά στα Ψυχομετρικά Εργαλεία. Γράφει η Ελευθερία Αδαμ. Μπινίκου, Ψυχολόγος, Msc Παιδί και Έφηβος: Πρόληψη και Θεραπεία, από το Τμήμα Παιδιών & Εφήβων, Κέντρο Παιδιού & Εφήβου.

Αποτελεί γεγονός πως η διεθνής επιστημονική κοινότητα έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο στη μελέτη του αυτισμού. Λόγω του εύρους της συμπτωματολογίας και προκειμένου να καλυφθεί η ποικιλομορφία των περιπτώσεων, ο ορισμός που πλέον έχει δοθεί είναι «Διαταραχές στο Φάσμα του Αυτισμού». Αυτό σημαίνει πως κάθε περίπτωση είναι μοναδική, γεγονός που δυσχεραίνει τη διάγνωση. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποια βασικά κριτήρια που εμφανίζονται πιο συχνά στις διαγνωσμένες περιπτώσεις διαταραχών στο φάσμα του αυτισμού.

Γράφουν και αναλύουν οι επιστημονικοί συνεργάτες της Γραμμής 115 25 του Μαζί για το Παιδί.

Η απώλεια ενός αγαπημένου συγγενικού ή μη προσώπου είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι στη ζωή κάθε ανθρώπου. Έχει πολλές εκφάνσεις και αντιμετωπίζεται διαφορετικά από το κάθε άτομο και διαφορετικά σε κάθε συνθήκη. Ωστόσο, στην ευαίσθητη ηλικία του παιδιού και του εφήβου, ο θάνατος είναι μία συνθήκη που ερμηνεύεται και κατανοείται με δυσκολία λόγω της πληθώρας των αλλαγών που συμβαίνουν στη γνωστική τους ανάπτυξη.

Τι είναι η Ομαδική Ψυχοθεραπεία για παιδιά και εφήβους; Ποια τα οφέλη της ομαδικής ψυχοθεραπείας ;

Η οικογένεια καλείται να προσαρμοστεί στις ανάγκες ενός «διαφορετικού» παιδιού με συμπεριφορές που πολλές φορές μπορεί να μοιάζουν παράξενες έως ακατανόητες. Στο άκουσμα της διάγνωσης, οι γονείς συχνά σοκάρονται και μάλιστα, αρνούνται να αποδεχθούν τη διάγνωση. Συναισθηματικά η διαδικασία συμφιλίωσης με την ιδέα της διάγνωσης είναι επώδυνη και μακροχρόνια.

Πως ένα ευτυχές γεγονός, όπως ο ερχομός ενός παιδιού στο κόσμο, μπορεί να επηρεάσει τη ζωή ενός ζευγαριού; Οι ειδικοί της Γραμμής 115-25, της Ένωσης Μαζί για το Παιδί απαντούν.

H συνάντηση με τον ειδικό, θα πρέπει να παρουσιάζεται, ως μια ευκαιρία προκειμένου να στηριχτεί το οικογενειακό πλαίσιο. Να γίνει ξεκάθαρο από τους γονείς, ότι στόχος είναι να ανιχνεύσουν και να αποφύγουν όλα τα μέλη επαναλαμβανόμενα λάθη του παρελθόντος και όχι η τιμωρία του παιδιού για τη συμπεριφορά του.

Σύμφωνα με τη Landy (2009, p. 215) το παιχνίδι είναι μία δραστηριότητα στην οποία το παιδί εμπλέκεται οικειοθελώς και κατά την οποία το παιδί είναι αυτό που αποφασίζει τι θα συμβεί. Το παιχνίδι αποτελεί μια βασική δραστηριότητα, απαραίτητη για την υγιή ανάπτυξη του εγκεφάλου του παιδιού (Tamis-LeMonda, Shannon, Cabrera&Lamb, 2004) αλλά και για τη γνωστική, συναισθηματική, βιολογική και κοινωνική ανάπτυξή του (Erickson,1958;  Piaget, 1962). Το παιχνίδι έχει αναγνωριστεί από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ως βασικό δικαίωμα του κάθε παιδιού.

Ο επιστημονικός συνεργάτης της Γραμμής 11525 και του Συμβουλευτικού Κέντρου του «Μαζί για το Παιδί», Δρ. Λευτέρης Πετρόπουλος σκιαγραφεί τη διαμόρφωση της ταυτότητας του πατέρα στην οικογένεια και πόσο σημαντική είναι αυτή στην ανάπτυξη του παιδιού.

“Εδώ και τέσσερις δεκαετίες έχουν υλοποιηθεί έρευνες που δείχνουν ότι η συμμόρφωση με την παραδοσιακή αρρενωπότητα συνδέεται με την κακή υγεία μεταξύ των ανδρών, με υψηλά επίπεδα αυτοκτονικών σκέψεων και συμπεριφορών, με προβληματικές σχέσεις και γονεϊκότητα και την εμπλοκή σε βία κατά των γυναικών και άλλων ανδρών”.