Συγγραφέας: Αργυρώ Χρονάκη*
Abstract
Ensuring the rights of children in residential shelters is a pressing necessity and a societal obligation, as many of these children come from adverse conditions that have forced them to separate from their families. The UN Convention on the Rights of the Child recognizes essential rights that must be protected, such as the rights to safety, education, health, and expression. However, shelters face serious challenges, including child isolation, a lack of adequate educational and healthcare staff, and limited opportunities for skill development, all of which negatively impact the children’s psychological and emotional well-being.
The article highlights that protecting children’s rights in shelters requires targeted strategic interventions. These include staff training and awareness programs, the establishment of reliable reporting systems for abuse cases, and the provision of psychological support. Collaboration with families and communities is also crucial to empower children and reduce isolation. Joint efforts from the government, social organizations, and citizens are essential to safeguarding children’s rights and improving their quality of life in shelters.
The article concludes that effectively protecting children’s rights in residential shelters is an ongoing commitment that demands a systematic approach and multifaceted strategies to secure a better future for these vulnerable children.
Περίληψη
Η διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών που διαμένουν σε ξενώνες φιλοξενίας αποτελεί επιτακτική ανάγκη και κοινωνική υποχρέωση, καθώς αυτά τα παιδιά συχνά προέρχονται από δυσμενείς συνθήκες που τα αναγκάζουν να απομακρυνθούν από τις οικογένειές τους. Η Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού του ΟΗΕ αναγνωρίζει τα βασικά δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται, όπως το δικαίωμα στην ασφάλεια, την εκπαίδευση, την υγεία και την έκφραση. Ωστόσο, οι ξενώνες αντιμετωπίζουν σοβαρές προκλήσεις, όπως η απομόνωση των παιδιών, η έλλειψη επαρκούς εκπαιδευτικού και υγειονομικού προσωπικού, καθώς και οι περιορισμένες δυνατότητες ανάπτυξης δεξιοτήτων, γεγονός που επηρεάζει αρνητικά την ψυχολογική και συναισθηματική τους ευημερία.
Το άρθρο καταδεικνύει ότι η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών στους ξενώνες απαιτεί συγκεκριμένες στρατηγικές παρεμβάσεις. Αυτές περιλαμβάνουν την εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση του προσωπικού, την ανάπτυξη αξιόπιστων συστημάτων αναφοράς για περιστατικά κακοποίησης, και την προώθηση της ψυχολογικής υποστήριξης. Επιπλέον, η συνεργασία με οικογένειες και κοινότητες είναι ζωτικής σημασίας για την ενδυνάμωση των παιδιών και τη μείωση της απομόνωσης. Η συνδυασμένη δράση κράτους, κοινωνικών φορέων και πολιτών είναι απαραίτητη για την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους στους ξενώνες φιλοξενίας.
Το άρθρο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αποτελεσματική προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών στους ξενώνες φιλοξενίας είναι ένα συνεχές έργο που απαιτεί συστηματική προσέγγιση και πολυδιάστατες στρατηγικές για να εξασφαλιστεί ένα καλύτερο μέλλον για αυτά τα ευάλωτα παιδιά.
Εισαγωγή
Η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών αποτελεί μια θεμελιώδη αξία σε κάθε κοινωνία και είναι καθορισμένη από τη Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), που εγκρίθηκε το 1989. Αυτή η σύμβαση αναγνωρίζει ότι κάθε παιδί πρέπει να προστατεύεται από κάθε μορφή βίας, παραμέλησης και εκμετάλλευσης (UNICEF, 1989). Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στο δικαίωμα των παιδιών σε ένα ασφαλές περιβάλλον, στην εκπαίδευση, στην υγειονομική περίθαλψη και στη δυνατότητα έκφρασης και συμμετοχής (Λουκάς, 2019). Οι ξενώνες φιλοξενίας αποτελούν σημαντικές δομές για παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη, συχνά λόγω παραμέλησης ή κακοποίησης, και παρέχουν μια προσωρινή λύση για την προστασία τους (Φαληρέας, 2018).
Ωστόσο, οι συνθήκες που επικρατούν στους ξενώνες φιλοξενίας συχνά δεν διασφαλίζουν τα δικαιώματα αυτών των παιδιών, καθώς υπάρχουν σοβαρές προκλήσεις που σχετίζονται με την απομόνωση, την έλλειψη επαρκούς προσωπικού και την ανεπάρκεια στην παροχή εκπαιδευτικών και ψυχολογικών υπηρεσιών (Σιδηρόπουλος, 2020). Η απομόνωση από τις οικογένειές τους και η απουσία εκπαιδευτικών ευκαιριών επηρεάζουν αρνητικά την ψυχολογική τους ευημερία και ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να καθίσταται επιτακτική η ανάγκη για παρεμβάσεις που θα ενισχύσουν την προστασία και την υποστήριξή τους (Οικονόμου & Κατσούδα, 2020).
Στο παρόν άρθρο, θα εξεταστούν οι βασικές διαστάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών στους ξενώνες φιλοξενίας, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν και οι στρατηγικές παρέμβασης που μπορούν να συμβάλουν στην ενίσχυση της ευημερίας τους. Με τη συστηματική προσέγγιση του θέματος, σκοπός είναι η προώθηση ενός κοινωνικού διαλόγου που θα οδηγήσει σε πιο αποτελεσματικές πολιτικές και πρακτικές για την προστασία των δικαιωμάτων αυτών των ευάλωτων παιδιών.
Κύριο Μέρος
Οι ξενώνες φιλοξενίας είναι κέντρα που παρέχουν προσωρινή στέγη και προστασία σε παιδιά τα οποία, λόγω οικογενειακών, κοινωνικών ή οικονομικών συνθηκών, δεν μπορούν να παραμείνουν στο οικογενειακό τους περιβάλλον (Δημητριάδης, 2019). Τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτούς τους ξενώνες συχνά έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες και αναζητούν ένα περιβάλλον που να τους παρέχει ασφάλεια, σταθερότητα και υποστήριξη (Σιδηρόπουλος, 2020). Η προάσπιση των δικαιωμάτων τους, όπως προβλέπονται από διεθνείς συμβάσεις και εθνικές νομοθεσίες, αποτελεί κρίσιμο θέμα, καθώς τα παιδιά αυτά διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο παραμέλησης ή κακοποίησης (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, 2018). Σκοπός του άρθρου είναι η ανάδειξη της σημασίας των δικαιωμάτων των παιδιών στους ξενώνες φιλοξενίας, η επισήμανση των κύριων προκλήσεων που υπάρχουν και η αναζήτηση παρεμβάσεων που μπορούν να εξασφαλίσουν και να ενισχύσουν τα δικαιώματά τους.
Τα δικαιώματα των παιδιών αποτελούν θεμελιώδη αξία κάθε κοινωνίας και είναι κατοχυρωμένα από τη Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού του ΟΗΕ, η οποία αναγνωρίζει ότι κάθε παιδί πρέπει να προστατεύεται από κάθε μορφή βίας, παραμέλησης ή εκμετάλλευσης (UNICEF, 1989). Οι ξενώνες φιλοξενίας έχουν καθοριστική σημασία για την παροχή ασφαλούς καταφυγίου και φροντίδας σε παιδιά που, λόγω δυσμενών συνθηκών, δεν μπορούν να παραμείνουν με την οικογένειά τους. Ωστόσο, οι συνθήκες στους ξενώνες φιλοξενίας παραμένουν προβληματικές και πολύπλοκες, με τις προκλήσεις να δημιουργούν εμπόδια στη διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών (Φαληρέας, 2018). Τα παιδιά στους ξενώνες φιλοξενίας έχουν δικαιώματα, τα οποία πρέπει να προστατεύονται και να προάγονται, όπως το δικαίωμα στην ασφάλεια και την προστασία που προϋποθέτει τη διαβίωσή τους σε ένα περιβάλλον χωρίς σωματική ή ψυχολογική απειλή. Ωστόσο, συχνά παρατηρούνται κρούσματα παραμέλησης λόγω των περιορισμένων πόρων ή της έλλειψης εκπαιδευμένου προσωπικού (Φαληρέας, 2018). Έχουν επίσης δικαίωμα στην εκπαίδευση, που είναι απαραίτητη για την προσωπική και κοινωνική τους ανάπτυξη. Παρότι η Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα, οι ξενώνες συχνά αδυνατούν να παρέχουν τα απαραίτητα για την κάλυψη των μορφωτικών αναγκών, περιορίζοντας έτσι τις εκπαιδευτικές και αναπτυξιακές δυνατότητες των παιδιών (Λουκάς, 2019). Ακόμη, τα παιδιά στους ξενώνες έχουν δικαίωμα στην υγειονομική περίθαλψη, τόσο για τη σωματική όσο και για την ψυχική τους υγεία, καθώς η διαμονή τους στις δομές αυτές μπορεί να επιφέρει ψυχολογικές επιπτώσεις, ειδικά αν βιώνουν απομόνωση ή συναισθηματική αποσύνδεση, ενώ η έλλειψη ειδικευμένου προσωπικού μπορεί να επιδεινώσει την κατάστασή τους (Οικονόμου & Κατσούδα, 2020). Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, τα παιδιά έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τις απόψεις τους σε θέματα που τα αφορούν και να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων. Παρ’ όλα αυτά, στους ξενώνες σπάνια τους δίνεται η ευκαιρία να εκφράσουν τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις ανάγκες τους, καθώς η δομή και οι κανόνες πολλών δομών δεν ευνοούν την ενεργή συμμετοχή τους (Ανδριανού, 2021). Τα παιδιά που διαμένουν στους ξενώνες φιλοξενίας αντιμετωπίζουν πολυάριθμες προκλήσεις, οι οποίες εμποδίζουν την πλήρη απόλαυση των δικαιωμάτων τους και επηρεάζουν αρνητικά την καθημερινότητά τους. Σημαντικές προκλήσεις περιλαμβάνουν την απομόνωση και τη συναισθηματική αποσύνδεση, αφού τα παιδιά συχνά αισθάνονται απομονωμένα από το κοινωνικό σύνολο και αποκομμένα από τις οικογένειές τους, με την απώλεια της οικογενειακής σύνδεσης να επιβαρύνει τη συναισθηματική τους κατάσταση, προκαλώντας συναισθήματα μοναξιάς και άγχους (Σιδηρόπουλος, 2020). Ακόμα, πολλοί ξενώνες στερούνται επαρκούς προσωπικού ή των απαραίτητων υλικών πόρων για να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών σε εκπαιδευτικό και υγειονομικό επίπεδο, οδηγώντας σε αναποτελεσματική φροντίδα και υποστηρικτική εκπαίδευση και περιορίζοντας την ανάπτυξη και τις ευκαιρίες των παιδιών (Δημητριάδης, 2019). Επιπλέον, τα παιδιά στους ξενώνες έχουν συχνά περιορισμένη πρόσβαση σε δραστηριότητες και ευκαιρίες που θα ενίσχυαν την αυτοπεποίθησή τους και τις δεξιότητές τους, ενώ η έλλειψη εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και αναπτυξιακών προγραμμάτων αποτρέπει την εξέλιξή τους και τα καθιστά ευάλωτα στην κοινωνική περιθωριοποίηση (Οικονόμου & Κατσούδα, 2020). Η απουσία επαρκών μέτρων προστασίας οδηγεί επίσης σε αυξημένο κίνδυνο για περιστατικά κακοποίησης, είτε ψυχολογικής, είτε σωματικής φύσης, καθώς η έλλειψη επαρκούς επίβλεψης και υποστηρικτικών δομών καθιστά τα παιδιά περισσότερο εκτεθειμένα σε κινδύνους (UNICEF, 1989).
Η ανάγκη για τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων και την εφαρμογή αποτελεσματικών παρεμβάσεων για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών είναι επιτακτική. Κάποιες από τις παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τα δικαιώματα και την προστασία των παιδιών στους ξενώνες φιλοξενίας περιλαμβάνουν την εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση του προσωπικού, ώστε να βελτιωθεί η φροντίδα των παιδιών και η προστασία των δικαιωμάτων τους, την ανάπτυξη συστημάτων αναφοράς και διαχείρισης περιστατικών κακοποίησης, που επιτρέπουν στα παιδιά και το προσωπικό να αναφέρουν με ασφάλεια οποιαδήποτε ανησυχητική συμπεριφορά, ενώ η αμεσότητα στη διαχείριση τέτοιων περιστατικών μπορεί να αποτρέψει σοβαρές καταστάσεις (Λουκάς, 2019). Επιπλέον, η ψυχολογική υποστήριξη από εξειδικευμένους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς συμβάλλει στην επεξεργασία τραυματικών εμπειριών και στην ενδυνάμωση των παιδιών, ενώ η συμμετοχή των οικογενειών και των κοινοτήτων ενδυναμώνει τη συναισθηματική σταθερότητα και την κοινωνική επανένταξη των παιδιών, μειώνοντας την απομόνωση που μπορεί να βιώνουν τα παιδιά στους ξενώνες (Δημητριάδης, 2019).
Συμπεράσματα
Η διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών στους ξενώνες φιλοξενίας αποτελεί κοινωνική και ηθική υποχρέωση. Κατανοώντας τις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σε αυτές τις δομές, καθίσταται αναγκαία η εφαρμογή ολιστικών στρατηγικών παρεμβάσεων που στοχεύουν στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, στην προστασία των δικαιωμάτων και στην προώθηση της υγιούς ανάπτυξής τους. Ένα βασικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η επαρκής χρηματοδότηση και ο εμπλουτισμός των δομών με εκπαιδευμένο και κατάλληλο προσωπικό, που θα μπορεί να αναγνωρίζει και να διαχειρίζεται τις ιδιαίτερες ανάγκες των παιδιών και να προάγει την ψυχοκοινωνική τους ευημερία. Η παροχή εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τους εργαζόμενους, με στόχο την ευαισθητοποίησή τους στα θέματα ψυχολογικής και συναισθηματικής υποστήριξης, είναι καίριας σημασίας, καθώς μπορεί να βελτιώσει τη φροντίδα των παιδιών και να μειώσει τα περιστατικά παραμέλησης και κακοποίησης. Παράλληλα, η δημιουργία συστημάτων αναφοράς για περιπτώσεις κακοποίησης είναι επιτακτική για την πρόληψη και την άμεση αντιμετώπιση σοβαρών περιστατικών, ενώ η υποχρεωτική εφαρμογή πρωτοκόλλων ασφάλειας και προστασίας μπορεί να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους στους οποίους εκτίθενται τα παιδιά. Είναι επίσης απαραίτητο να ενισχυθεί η συνεργασία μεταξύ ξενώνων, σχολικών μονάδων και τοπικών κοινοτήτων, προκειμένου να παρέχονται στα παιδιά ευκαιρίες κοινωνικοποίησης, εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και ανάπτυξης δεξιοτήτων, συμβάλλοντας στην ομαλή ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο. Η πολιτεία, οι κοινωνικοί φορείς και οι πολίτες πρέπει να συνεργαστούν για την ενίσχυση της κοινωνικής ευαισθητοποίησης γύρω από τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στους ξενώνες φιλοξενίας, έτσι ώστε να καλλιεργηθεί μια κουλτούρα σεβασμού και υποστήριξης για αυτά. Επενδύοντας στην ενδυνάμωση αυτών των παιδιών, αναγνωρίζοντας τις ανάγκες τους και υιοθετώντας στρατηγικές που θέτουν τα δικαιώματά τους σε πρώτο πλάνο, δίνεται στα παιδιά η ευκαιρία να αναπτυχθούν με αγάπη, ασφάλεια και υποστήριξη, διαμορφώνοντας θετικές προοπτικές για τη ζωή τους και συμβάλλοντας σε μια πιο ισχυρή και υγιή κοινωνία στο μέλλον.
Συζήτηση
Η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών στους ξενώνες φιλοξενίας έχει εξεταστεί από διάφορες μελέτες, αναδεικνύοντας τις δυσκολίες και τις ελλείψεις που παρουσιάζουν οι δομές αυτές σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και σε τοπικό. Μελέτη της UNICEF (1989) υπογραμμίζει ότι η έλλειψη επαρκούς προσωπικού και εκπαιδευμένων επαγγελματιών επιβαρύνει την ποιότητα της φροντίδας που παρέχεται στα παιδιά, ενώ συχνά καθιστά δύσκολη την εφαρμογή κατάλληλων μέτρων προστασίας και ψυχολογικής υποστήριξης. Ο Φαληρέας (2018) επιβεβαιώνει ότι οι ξενώνες, λόγω περιορισμένων πόρων και ασαφών πρωτοκόλλων, αδυνατούν να ανταποκριθούν πλήρως στις συναισθηματικές και ψυχολογικές ανάγκες των παιδιών. Παρόμοια ευρήματα παρουσιάζει ο Λουκάς (2019), ο οποίος εντοπίζει σημαντικές ελλείψεις στο κομμάτι της εκπαίδευσης για τα παιδιά στους ξενώνες, διαπιστώνοντας ότι οι εκπαιδευτικές δομές στους ξενώνες φιλοξενίας δεν καλύπτουν τις μορφωτικές ανάγκες, γεγονός που περιορίζει τις μελλοντικές ευκαιρίες των παιδιών αυτών.
Συμπληρωματικά, η έρευνα των Οικονόμου και Κατσούδα (2020) δείχνει ότι η υγειονομική φροντίδα, ιδιαίτερα η ψυχική υγεία, είναι ανεπαρκώς καλυμμένη σε αυτές τις δομές, καθώς τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε συστηματική ψυχολογική υποστήριξη, κάτι που θεωρείται αναγκαίο λόγω των τραυματικών εμπειριών που ενδέχεται να έχουν βιώσει. Σημαντικό στοιχείο αποτελεί και η μελέτη του Σιδηρόπουλου (2020), που αναφέρεται στην απομόνωση των παιδιών από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, οδηγώντας τα σε συναισθηματική αποσύνδεση, ενώ οι περιορισμένες δυνατότητες ανάπτυξης δεξιοτήτων που διαθέτουν τα καθιστούν ευάλωτα στη μελλοντική κοινωνική περιθωριοποίηση.
Οι λύσεις που προτείνουν οι μελετητές περιλαμβάνουν την καλύτερη οργάνωση των δομών, με έμφαση στη συνεργασία με εκπαιδευτικά και κοινωνικά ιδρύματα, καθώς και την πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού (Ανδριανού, 2021). Επιπλέον, η ανάπτυξη συστημάτων αναφοράς και διαχείρισης περιστατικών κακοποίησης και παραμέλησης (Λουκάς, 2019) κρίνεται ζωτικής σημασίας για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών και την προστασία τους από πιθανούς κινδύνους. Ο Δημητριάδης (2019) προτείνει, παράλληλα, τη δημιουργία δομών ενίσχυσης της συνεργασίας με τις οικογένειες των παιδιών και την κοινωνική επανένταξή τους, ώστε να μειωθεί η απομόνωση και να διευκολυνθεί η ομαλή κοινωνική ένταξη.
Συμπερασματικά, είναι σαφές από τις έρευνες ότι οι ξενώνες φιλοξενίας για παιδιά χρειάζονται βελτιώσεις τόσο στην ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχουν όσο και στη δομή και οργάνωση τους, ώστε να ανταποκρίνονται πλήρως στις ανάγκες των παιδιών και να διασφαλίζουν την προστασία των δικαιωμάτων τους. Η επένδυση σε υποδομές, προσωπικό και συστήματα υποστήριξης θα μπορούσε να προσφέρει στα παιδιά ένα ασφαλέστερο και πιο υποστηρικτικό περιβάλλον, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην ομαλή ανάπτυξή τους και στην προοπτική μιας πιο ισότιμης και ενταγμένης κοινωνικής ζωής στο μέλλον.
Βιβλιογραφία
- Ανδριανού, Ε. (2021). Δικαίωμα στην Έκφραση και Συμμετοχή των Παιδιών στους Ξενώνες Φιλοξενίας: Προκλήσεις και Προοπτικές. Κοινωνικές Υπηρεσίες και Υποστήριξη Παιδιών, 45(3), 145-158.
- Δημητριάδης, Ν. (2019). Προοπτικές Κοινωνικής Ένταξης των Παιδιών σε Ξενώνες Φιλοξενίας και ο Ρόλος των Οικογενειών και των Κοινοτήτων. Εφαρμοσμένη Κοινωνιολογία και Κοινωνική Πολιτική, 37(2), 99-112.
- Λουκάς, Γ. (2019). Εκπαιδευτικές Ανάγκες Παιδιών σε Δομές Φιλοξενίας και Προτάσεις για την Κάλυψή τους. Περιοδικό Παιδικής Εκπαίδευσης και Υποστήριξης, 22(4), 257-269.
- Οικονόμου, Δ. & Κατσούδα, Μ. (2020). Ψυχολογική και Υγειονομική Υποστήριξη των Παιδιών σε Ξενώνες Φιλοξενίας: Έλλειψη Πόρων και Επιπτώσεις στην Ψυχική Υγεία. Ελληνική Επιθεώρηση Ψυχικής Υγείας, 51(1), 33-46.
- Σιδηρόπουλος, Π. (2020). Η Συναισθηματική Απομόνωση των Παιδιών σε Ξενώνες Φιλοξενίας: Προκλήσεις και Επιπτώσεις στη Συμπεριφορά. Κοινωνική Έρευνα και Παιδική Ψυχολογία, 19(5), 78-92.
- UNICEF. (1989). Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού: Πλαίσιο για την Προστασία και Ανάπτυξη των Δικαιωμάτων των Παιδιών σε Διεθνές Επίπεδο. Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.
- Φαληρέας, Σ. (2018). Η Σημασία του Εκπαιδευμένου Προσωπικού για την Υποστήριξη των Δικαιωμάτων των Παιδιών στους Ξενώνες Φιλοξενίας. Παιδική Προστασία και Κοινωνική Πολιτική, 12(2), 55-68.
* Η Αργυρώ Χρονάκη είναι αφοσιωμένη Κοινωνική Λειτουργός με ισχυρό ακαδημαϊκό υπόβαθρο και πρακτική εμπειρία στην κοινοτική εργασία και την κοινωνική ένταξη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου και ολοκληρώνει το Μεταπτυχιακό της στην Κοινοτική Εργασία και Κοινωνική Οικονομία, με έμφαση στις αποστερημένες οικογένειες προσφύγων. Η Αργυρώ έχει επίσης ολοκληρώσει επαγγελματική επιμόρφωση στην Ειδική Αγωγή και στις Εκπαιδευτικές Τεχνολογίες, εμπλουτίζοντας τις δεξιότητές της στην υποστήριξη ευάλωτων ομάδων. Στην επαγγελματική της εμπειρία περιλαμβάνεται η πρακτική της στο Κέντρο Κοινότητας του Δήμου Ηρακλείου, όπου προσέφερε εξυπηρέτηση πολιτών, διαχειρίστηκε το πρόγραμμα συνεδριών και συνέλεξε κοινωνικά ιστορικά. Επιπλέον, έχει εργαστεί στην εξυπηρέτηση πελατών και στην οργάνωση εκδηλώσεων, δείχνοντας προσαρμοστικότητα και αίσθημα προσφοράς. Έχει δημοσιεύσει ερευνητικές εργασίες σε θέματα όπως τα δικαιώματα των παιδιών, η ψυχική υγεία των προσφύγων και η φτώχεια, διαθέσιμες στο Academia.edu και στο ResearchGate. Οι άριστες δεξιότητες της στο MS Office, η γνώση αγγλικών και η συμμετοχή της σε δράσεις όπως το Street Work των Παιδικών Χωριών SOS αναδεικνύουν την αφοσίωσή της στην κοινωνική πρόνοια και τη στήριξη της κοινότητας.
