Βιντεοπαιχνίδια και Βία

Ο Δρ Craig Anderson, καθηγητής ψυχολογίας στο Iowa State University και συν-συγγραφέας του νέου βιβλίου, «Οι Βίαιες Επιδράσεις των βιντεοπαιχνιδιών στα Παιδιά και τους Εφήβους,” θεωρείται ευρέως ως ένας από τους σημαντικότερους εμπειρογνώμονες σχετικά με τα βίαια βιντεοπαιχνίδια. Στην έρευνά του σχετικά με τις επιπτώσεις τους στην ανάπτυξη της παιδικής ηλικίας, σε μια πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι “δεν είχε σημασία αν τα παιχνίδια που έπαιζαν τα παιδιά ήταν και φαίνονταν βίαια. Ακόμη και με χαριτωμένους χαρακτήρες και χαρούμενη μουσική, τα παιδιά είχαν 40% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν επιθετική συμπεριφορά μετά το παιχνίδι. “

“Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει, και υπάρχει πολλή έρευνα πίσω από αυτό, είναι ότι όταν καταναλώνουμε βία μέσα από κάθε μέσο -τηλεόραση, ταινίες ή βιντεοπαιχνίδια, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, δημιουργούνται κάπου στο κεφάλι μας ένα σωρό σκέψεις που έχουν να κάνουν με τη συμφωνία, που ονομάζεται επίδραση της προκατεργασίας, “είπε ο Δρ Anderson. “Σε αυτή τη χώρα (Αμερική), από την ηλικία των πέντε ή έξι χρόνων, ο καθένας αποκτά γνώση για το πώς μπορεί να βλάψει κάποιον, γνώση για το πώς θα τσακωθεί ή θα πυροβολήσει. Όταν σκέφτεστε την επιθετικότητα, αυτό πριμοδοτεί μια ολόκληρη περιοχή του εγκεφάλου και τις γνώσεις σχετικά με την επιθετικότητα γενικά. Αυτό που προκαλείται αν κάνετε επιθετικές σκέψεις και στη συνέχεια βρεθείτε σε μια κατάσταση όπου υπάρχει μια πρόκληση, ακόμη και μια ήπια πρόκληση, είναι να αυξηθεί η πιθανότητα να θεωρήσετε την κατάσταση πιο σοβαρή και εκ προθέσεως. Στη συνέχεια, θα ανταποκριθείτε με μια επιθετική συμπεριφορά. Αυτού του είδους η επίδραση της προκατεργασίας συμβαίνει σε όλα τα είδη της έρευνας σήμερα-όχι μόνο με τη βία στα πολυμέσα. Είναι μια σχετικά βραχυπρόθεσμη επίδραση που έχουμε ήδη δει στα παιδιά που παίζουν βίαια βιντεοπαιχνίδια”.

Μακροπρόθεσμες επιπτώσεις: «Σκεφτείτε κάθε φορά που κάνετε κάτι ως διαδικασία εκμάθησης. Γνωρίζουμε ότι η επανάληψη κάθε είδους λήψης αποφάσεων ενισχύει τη σκέψη ή το συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Εάν θέλετε να απομνημονεύσετε έναν αριθμό τηλεφώνου, μπορείτε να τον επαναλάβετε αυτόν τέσσερις με πέντε φορές και στη συνέχεια να τον ξεχάσετε. Αλλά αν επαναλαμβάνετε τη διαδικασία κάθε μέρα για δύο έως τρεις εβδομάδες, δεν χρειάζεται να το αναζητήσετε πια. Λόγω της επανάληψης μετατρέπεται σε μια μακροπρόθεσμη μνήμη. Εάν σκέφτεστε να λάβετε την απόφαση να επιτεθείτε εναντίον κάποιου, τότε είναι πραγματικά το ίδιο είδος μάθησης. Και στις δύο περιπτώσεις η επανάληψη είναι σημαντικός παράγοντας. Γι ‘αυτό πιστεύουμε ότι υπάρχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Ένα παιδί που βλέπει πολλή βία στην τηλεόραση και παίζει βίαια βιντεοπαιχνίδια,  εξασκείται στο να κοιτάζει και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ένα επικίνδυνο μέρος όπου η βία και η επιθετικότητα είναι μια κατάλληλη αντίδραση, περισσότερο από ό, τι ένα παιδί που δεν θα είχε αυτή την έκθεση. “

Επικίνδυνα σημάδια: “Εάν το παιδί σας έρχεται σε συγκρούσεις με άλλα παιδιά στο σχολείο, ή έχει δυσκολίες με τους δασκάλους, αυτές είναι καταστάσεις  που θα γίνονται συχνότερα καθώς τα παιδιά γίνονται πιο επιθετικά σε γενικές γραμμές. Ωστόσο, αυτά είναι πολύ αργά προειδοποιητικά σημάδια. Μεγάλο μέρος της ζημιάς έχει ήδη γίνει από το εν λόγω σημείο. Αλλά αν αντιληφθείτε κάποιο από αυτά, είναι μια ένδειξη ότι τα βίαια μέσα θα πρέπει να περιοριστούν, αλλά αυτό είναι ένα δύσκολο θέμα, καθώς εξαρτάται σε κάποιο βαθμό και από την ηλικία του παιδιού. Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί είναι πολύ πιο δύσκολο να το αντιμετωπίσετε από ένα επτάχρονο. Εξακολουθούν όμως να υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να κάνετε όσον αφορά τη συζήτηση σχετικά με το θέμα. Αν το παιδί έχει ήδη πολλά βίαια βιντεοπαιχνίδια, συζητήστε μαζί του με τον κατάλληλο και ανάλογο τρόπο με βάση την ηλικία του, το ζήτημα για τις βλαβερές συνέπειες των βίαιων μέσων, επιτρέψτε του να επιλέξει εναλλακτικά παιχνίδια που δεν είναι βίαια και απαγορέψτε τα βίαια παιχνίδια πλέον στο σπίτι.”

Ο Δρ Anderson δεν είναι ενάντια των παιδιών που παίζουν βιντεοπαιχνίδια. “Είμαι οπαδός των βιντεοπαιχνιδιών και ο ίδιος. Νομίζω ότι είναι μεγάλα εργαλεία διδασκαλίας ή μπορεί να γίνουν. Το τι διδάσκουν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το περιεχόμενο. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν παίζοντας βίντεοπαιχνίδια, αλλά όχι βίαια. Πολλά από τα παιχνίδια εκεί έξω είναι εκπαιδευτικά. Άλλα δεν είναι, αλλά ακόμη μπορούν να προσφέρουν άλλα πράγματα όπως χωρικές δεξιότητες, συντονισμό χεριού-ματιού και το πρόσθετο πλεονέκτημα της μάθησης της χρήσης και άνεσης με τους υπολογιστές. Παρόλα αυτά, είναι λογικό να τίθενται κανόνες, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για βίαιο περιεχόμενο ή όχι. Περιορίστε τον χρόνο. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να ξοδεύουν 15-20 ώρες μπροστά από video games. Σήμερα τα παιδιά είναι 40-50 ώρες την εβδομάδα μπροστά σε μια οθόνη, αν προσθέσετε την έκθεση στη τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια μαζί, περισσότερες ώρες από ό, τι περνούν στο σχολείο. Τα παιδιά πρέπει να είναι έξω παίζοντας με άλλα παιδιά και να αλληλεπιδρούν με τους γονείς τους, είτε πρόκειται για επιτραπέζια παιχνίδια, διαβάζοντας ή παίζοντας ποδόσφαιρο.”

Σύμφωνα με τον Δρ Anderson, ένα παιδί που δεν έχει άλλους παράγοντες κινδύνου για βία και παίζει μια ώρα την ημέρα βιντεοπαιχνίδια για μια-δυο μέρες, δεν πρόκειται να προβεί σε κάποια υπερβολική βίαιη συμπεριφορά. Ακραίες μορφές βίας, όπως πυροβολισμοί σε σχολεία και παιδιά που μπλέκονται σε καυγάδες, εμφανίζονται μόνο όταν υπάρχουν πολλαπλοί παράγοντες κινδύνου.

“Από τότε που άρχισα να σκέφτομαι για τη βία των μέσων, μέσα στα τελευταία δύο χρόνια έχουμε διαπιστώσει ότι είναι μόνο ένας πρόσθετος παράγοντας κινδύνου που αυξάνει την πιθανότητα επιθετικής συμπεριφοράς. Ωστόσο, με άλλους παρόντες παράγοντες κινδύνου, μπορεί να αυξήσει το είδος της βίας που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν εάν προκαλούνταν. Αντί για απλά χτυπήματα, θα μπορούσαν να σκεφτούν να προκαλέσουν πολύ πιο σοβαρές βλάβες χρησιμοποιώντας πέτρες, ξύλα ή μαχαίρι.

Αυτό που συνήθως προτείνω στους γονείς είναι να μην επιτρέπουν βίαια βιντεοπαιχνίδια στο σπίτι τους. Αν και όταν το θέμα προκύψει, αυτό είναι πραγματικά μια καλή ευκαιρία να μιλήσουν για τις αξίες, τον τρόπο επίλυσης συγκρούσεων και διαφορών με μη-βίαιο τρόπο, οι οποίες είναι χρήσιμες συζητήσεις για τα παιδιά. Σε κάθε περίπτωση είναι χρήσιμο να μεταφέρετε τις αξίες σας στα παιδιά σας, ότι οι βίαιες λύσεις δεν είναι κατάλληλες”.

empoweringparents.com

socialpolicy.gr