Καταφύγιο για τους πρόσφυγες το Λιμάνι του Πειραιά

Της Kristi Dedja,

Φοιτήτρια Τμήματος Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής,

Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

Η δραματική αύξηση των προσφυγικών μετακινήσεων αποτελεί ζήτημα μείζονος σημασίας, τόσο για την Ελλάδα και την Ευρώπη όσο και για τη διεθνή κοινότητα. Είναι ένα θέμα με μεγάλη κοινωνική- ανθρωπιστική διάσταση. Μεγάλο επίσης είναι και το ζήτημα της ασφάλειάς τους. Καθημερινά, ολοένα και περισσότεροι πρόσφυγες καταφθάνουν στο λιμάνι του Πειραιά και αναζητούν ένα ασφαλές καταφύγιο.

Ως εθελόντρια , σε μια πρώτη επαφή που είχα με τους πρόσφυγες στο λιμάνι, ενώ προχωρούσα από την μία πύλη στην άλλη για να δω την κατάσταση στην οποία βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι και πως είναι ο χώρος στον οποίο στεγάζονται, παρατήρησα ότι επικρατούσε ένα χάος. Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι ότι οι χώροι στους οποίους έχουν τοποθετηθεί , δεν έχουν καλό εξαερισμό, πράγμα το οποίο προκαλεί ασφυξία όχι μόνο στους πρόσφυγες αλλά και στους εθελοντές-αλληλέγγυους, καθώς δυσχεραίνει το έργο τους.

Εκτός αυτού, από όσο μας ενημέρωσαν μέλη εθελοντικής οργάνωσης, τα περισσότερα προβλήματα τα αντιμετωπίζουν τα μικρά παιδιά, που είναι περισσότερο ευάλωτα σε ιώσεις και δε μπορεί να αντιμετωπιστεί ικανώς αυτό λόγω της μεγάλης έλλειψης φαρμάκων. Ένα ακόμη πρόβλημα που παρατήρησα είναι ότι υπήρχε δυσκολία στο κομμάτι του συντονισμού και της μεταφοράς του γεύματος από την μία πύλη στην άλλη, λόγω ανεπάρκειας εθελοντών.

Πέρα από τα αρνητικά, όσο απίστευτο και αν φανεί , παρατήρησα και κάτι θετικό: Η ελληνική κοινωνία έδειξε το μεγαλείο της φιλοξενίας και της αλληλεγγύης που τη διακατέχει. Εθελοντικές οργανώσεις αλλά και απλοί καθημερινοί άνθρωποι σπεύδουν στο λιμάνι του Πειραιά για βοήθεια. Προσφέρει ο καθένας ό, τι μπορεί. Πάνω απ’ όλα, όσοι προσφέρουν, προσφέρουν πέρα από υπηρεσίες και υλικά αγαθά την αγάπη τους για τον πονεμένο αυτό λαό.

Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια το συναίσθημα που ένιωσα, αντικρίζοντας τόσα αθώα βλέμματα και βλέποντας παιδιά να κλαίνε. Μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. Λέξεις όπως φόβος, πόνος, αδικία, απογοήτευση και συνάμα θυμός. Προσπάθησα έστω για λίγο να μπω στη θέση εκείνων των ανθρώπων, που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τα σπίτια τους και να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, προκειμένου να σωθούν από την εμπόλεμη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τους.

Ωστόσο, αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και με χαροποίησε ταυτόχρονα,  είναι  το γεγονός ότι παρόλο που βρίσκονται κάτω  από δυσμενείς συνθήκες και παλεύουν καθημερινά για να επιβιώσουν, έχουν ακόμη ‘’δίψα’’ για ζωή και αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον, για αυτούς και για τις  οικογένειες τους.

Μέσα από αυτήν την πρώτη εμπειρία που είχα με τους πρόσφυγες κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν περισσότερες ανάγκες από όσες μπορεί κανείς να φανταστεί. Είναι άνθρωποι που έχουν υποστεί μεγάλη ταλαιπωρία και έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο συνεχώς. Αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα πέραν του μέγιστου ξεριζωμού από την πατρίδα τους. Κινδυνεύει η σωματική αλλά και ψυχική τους ακεραιότητα. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι σημαντικό να ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας, δίνοντας ένα χέρι βοηθείας σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους στηρίξουμε μέσω συστηματικών και συντονισμένων δράσεων, από διάφορες εθελοντικές και συλλογικές ομάδες της κοινωνίας ή με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί ο καθένας. Ας μην αφήσουμε τους συνανθρώπους μας μόνους τους τώρα που μας χρειάζονται περισσότερο από ποτέ. Γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι…

Κράτα το