Χρήστος Θεοφίλης,
Πρωτοετής Φοιτητής Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής,
Πάντειο Πανεπιστήμιο
Κατ’αρχήν το να έχεις την ιδιότητα του φοιτητή σε μία χώρα που βρίσκεται σε οικονομική κρίση , είναι ένα προτέρημα , πλεονέκτημα και αυτό γιατί δεν έχουν όλοι οι συνομίλικοί μας την ίδια “τύχη” να βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο, ιδίως τις εποχές αυτές, και ιδίως τα παιδιά που προέρχονται από την επαρχία.
Το πρόβλημα ή τα προβλήματα , καλύτερα , δεν σταματούν εδώ , στο να έχεις δηλαδή τη δυνατότητα να σπουδάσεις και να φύγεις μακριά από το σπίτι σου, αλλά συνεχίζονται. Και συνεχίζονται, όχι μόνο γιατί δεν έχουμε πλέον , σαν άνθρωποι, σαν χώρα την οικονομική ευχέρεια που είχαμε πριν έξι χρόνια, αλλά γιατί κατά την άποψή μου οι πολιτικές και οι πρεσβευτές τους έχουν περάσει το σύνδρομο του ”λεφτά υπάρχουν”, το σύνδρομο του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας, με αποτέλεσμα παρόλο που πλέον έχουν γίνει ορατά όλα αυτά τα ”σύνδρομα” ως προς το τι προκαλούν, να επηρεάζουν υποσυνείδητα τις πράξεις μας, τις σκέψεις μας και να παραμένουμε αδρανείς, να μη σκεφτόμαστε ότι εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να βάλουμε έστω και ένα λιθαράκι στην αλλαγή προς το καλύτερο – το πρόβλημα είναι δομικό με άλλα λόγια.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εστιάσω περισσότερο, σαν φοιτητής , στα προβλήματα που παρατηρώ και αντιμετωπίζω στον χώρο του Πανεπιστημίου και στις παροχές που εκείνο μας δίδει. Το πιο καίριο θέμα παρατηρείται στη στέγαση και αφορά ιδίως τους φοιτητές που ο τόπος μόνιμης κατοικίας τους βρίσκεται εκτός Αθηνών στην προκείμενη περίπτωση του Παντείου Πανεπιστημίου και των υπολοίπων ιδρυμάτων της Πρωτεύουσας . Ναι μεν υπάρχει το στεγαστικό επίδομα των 1.000 Ευρώ ανά έτος , ναι μεν υπάρχουν οι φοιτητικές εστίες , αλλά και οι δύο αυτοί τύποι παροχών δεν είναι επαρκείς . Όσον αφορά το θέμα του στεγαστικού επιδόματος , μακάρι κάποιος ή κάποια να μπορεί να με διαψεύσει , πώς είναι δυνατόν με 83,33 Ευρώ τον μήνα (τόσο είναι το μηνιαίο προς παροχή είσοδημα του επιδόματος) , να πληρώσεις το ενοίκιό, το ρεύμα και το νερό σου; Και όσον αφορά το θέμα των φοιτητικών εστιών, όλοι γνωρίζουν, ότι οι θέσεις δεν είναι αρκετές για να φιλοξενήσουν ολή τη μερίδα φοιτητών που πληρούν τα κριτήρια – ας αφήσουμε το θέμα των προς παροχή εγκαταστάσεων των φοιτητικών εστιών.
Άλλο ένα πρόβλημα παρατηρείται στο θέμα της μελλοντικής αποκατάστασης , που όλο αυτό περιστρέφεται γύρω από την έννοια της επισφαλούς και ανασφάλιστης εργασίας , με αποτέλεσμα οι φοιτητές να διακατέχονται από μίαν αρνητική αύρα κατά τη διάρκεια των σπουδών τους και αυτό φυσικά επηρεάζει την αποδοτικότητά τους , την επίδοσή τους στις υποχρεώσεις τους ως ακαδημαϊκοί πολίτες . Και πάρα ταύτα υπάρχουν Έλληνες , οι οποίοι διαπρέπουν στο εξωτερικό ως επαγγελματίες , ως μεταπτυχιακοί , ως διδακτορικοί και ως καθηγητές πανεπιστημίων διακατεχόμενοι από καινοτόμες απόψεις , ήθος και χαρακτήρα . Δυστυχώς δεν επικρατούν στην εποχή μας τα ιδανικά περί ζωής των παππούδων μας , όπως : δούναι και λαβείν , αγαθά κόποις κτώνται , φιλότιμο , μηδέν άγαν κ.ο.κ. . Και αυτό γιατί όπως επισήμανα και προηγουμένως το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας ( και των λοιπών κοινωνιών ) είναι δομικό.
Τέλος , θα ήθελα να δώσω μια ” στρατηγική επιβίωσης ” προς όλους τους αναγνώστες φοιτητές πως το να ζεις σε δύσκολες εποχές είναι ενδιαφέρον , οπότε χρειάζεται αισιοδοξία , ιώβιος επιμονή , πίστη στις δυνατότητές μας και να διώξουμε το αίσθημα , πώς ό,τι και να κάνουμε , μεταπτυχιακά , διδακτορικά κλπ θα μείνουμε άνεργοι/άεργοι , δεν θα αξιοποιηθούμε . Ούτως η άλλως , καλώς ή κακώς είμαστε η γενιά η οποία πρέπει να προσπαθήσει το καλύτερο για τις επερχόμενες γενιές και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε !!!