Ο ΣΕΚΠ, οι Πρόσφυγες και τα Ρούχα

των Bledar Bruhamaj, Αντώνη Πύργου και Νίκου Κουραχάνη

Το παρόν κείμενο συντάχθηκε στο πλαίσιο των κοινωνικών δράσεων του ΣΕΚΠ με σκοπό να ενημερώσει, να ευαισθητοποιήσει και να παρακινήσει τα μέλη του σε αντίστοιχες συλλογικές δράσεις και ενέργειες.

Αν έχουμε μια ελπίδα την χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμία. Ένα σύνθημα που χτυπούσε έντονα στο θυμικό, τότε, στα χρόνια της αριστερής μας φοιτητικής κοινωνικοποίησης. Σύνθημα που σε δεύτερη (μπορεί και τρίτη) ανάγνωση ενσωματώνει έντονα φιλοσοφία και πρακτικές φιλανθρωπίας: «εμείς που έχουμε δίνουμε σε εσάς που δεν έχετε». Σύνθημα που μας τόνωνε την ανάγκη για επαναστατική συνείδηση, για άμβλυνση των ευθυνών μας απέναντι στους αδικημένους, για καταπράυνση των ενοχών μας ως βολεμένων σε καιρούς ευημερίας. Ζήσαμε τους ψευδεπίγραφους καιρούς της ευημερίας της επισφάλειας, τότε που η κρίση προϋπήρχε της κρίσης αλλά οι μεγαλόστομοι αναλυτές των 20.00 την μετονόμαζαν σε ‘μεταρρύθμιση’ ή ‘εκσυγχρονισμό’. Είμαστε η γενιά που εκπαιδεύτηκε με ασφάλεια για να βγει σε έναν κόσμο πλήρως απορρυθμισμένο. Άδηλος στόχος των καιρών της ευημερίας της επισφάλειας ένα stage μετά το Πτυχίο, παράλληλα με το μεταπτυχιακό, και βλέπουμε. Ως ‘χορτάτοι’ του Αλκίνοου δεν είχαμε καταλάβει ότι το stage και η επισφάλεια με την οποία συνυφαινόταν θα επικαθόριζαν το σύνολο του επαγγελματικού μας βίου.

Αρκετά χρόνια μετά, με μεταπτυχιακές σπουδές και οι τρεις, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία αλλά μονοπάτι επιβίωσης. Ζούμε σε έναν τα/οξικό κόσμο. Κάθε μέρα διαπιστώνουμε εντονότερα την τα/οξικότητα του. Το μπλοκάκι είναι η μόνη εργασιακή σχέση που έχουμε γνωρίσει, πλην της ανασφάλιστης εργασίας. Αντιλαμβανόμαστε πλέον βιωματικά ότι η ελπίδα που έχουμε μόνοι μας περισώσει είναι γι’ αυτούς που βιώνουν τα χειρότερα. Η ελπίδα μας ανήκει σε όσους βιώνουν την εξαθλίωση, την ανισότητα, την βαρβαρότητα αυτού του καταβαραθρωμένου μοντέλου υπανάπτυξης που λέγεται νεοφιλελεύθερος (και σύντομα αυταρχικός) καπιταλισμός. Είμαστε αλληλέγγυοι με τους κολασμένους γιατί έχουμε επίγνωση ότι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Οι δράσεις του ΣΕΚΠ, είτε το καλοκαίρι του ’15 στο λιμάνι, είτε τώρα με τα λίγα ενδύματα που καταφέραμε να περισυλλέξουμε είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Δεν είμαστε φιλάνθρωποι, δεν είμαστε ευεργέτες. Δεν είμαστε η λύση του προβλήματος. Οι κινήσεις μας είναι συμβολικές. Με τις ισχνές, μάλλον ανύπαρκτες δυνάμεις μας, φωνάζουμε δυνατά ότι είμαστε ένας μικρός κόκκος κοινωνικής αλληλεγγύης που προσμένουμε να ενωθούμε μαζί με άλλους και να γίνουμε μια υπέροχη αμμοθύελλα στα ρουθούνια των μεγαλόσχημων διεστραμμένων που διεγείρονται με πνιγμένα παιδιά στο αιγαίο, με δολοφονημένος αμάχους στη Συρία, με οτιδήποτε γεννά την φρίκη σε αυτό το ανθρωπόμορφο τσίρκο που λέγεται ζωή στον καπιταλισμό. Να τους πνίξουμε ηδονικά. Να μην τους αφήσουμε να πάρουν ανάσα.. Με την ελάχιστη, φτωχική, κίνηση μας θέλουμε να φωνάξουμε έντονα ότι θα αγωνιστούμε μαζί, θα ζήσουμε μαζί. ‘Πάρε την λέξη μου, δωσ’ μου το χέρι σου’.